کاری که هوش مصنوعی نمیتواند (و شاید هیچوقت هم نتواند) انجام دهد اصلاحِ مسیر فکرکردنش است؛ وقتی پرسشی مطرح میشود هوش مصنوعی در جهتی شروع به حرکت میکند تا به پاسخ مناسب برای آن پرسش برسد، اما فقط در همان جهت ادامه میدهد و این طریق ادامهدادن اغلب سبب پیچیدهشدن موضوع میشود و هر چه اوضاع پیچیدهتر شود یعنی از پاسخ دورتر شدهای.
هوش مصنوعی نمیتواند از بالا به کلیت موضوع نگاه کند و مسیر فکر کردنش را اصلاح نماید؛ یعنی نمیتواند بگوید شاید از ابتدا باید جور دیگری فکر میکردم و حالا برگردم عقب و مسیر را تصحیح کنم.
این موضوع بهویژه در کدنویسی نمود واضحی دارد؛ هوش مصنوعی را اگر رها کنی تا ابد در همان جهتی که قدم اول را برداشته بود ادامه میدهد. باید مرتب آن را اصلاح کنی وگرنه میتواند اوضاع را تبدیل به کلافی پیچیده کند که دیگر به هیچ طریقی باز نشود. باید دائم به او بگویی که از این زاویه نگاه کن یا به این طریق فکر کن. کاری که خودش قادر به انجامش نیست اما انسان به سادگی از عهدهاش برمیآید.
اینکه میتوانی از زاویهی تازهای به همان موضوع قبلی نگاه کنی شاید در ظاهر قابلیت مهمی به چشم نیاید اما در واقع بسیار بسیار مهم است؛ اینکه انسان توانایی اصلاح مسیر از پایه را دارد خیلی اوقات میتواند به قیمت زندگیاش بیارزد. اصلن همین ویژگی به انسان کمک کرده است که امور را تا حد ممکن ساده نماید. تمامی اختراعات مرهون نگاههای جدیدی هستند که به مسائل جور دیگری نظر انداختهاند.
تصور کنید که میخواهید به سمت مقصدی بروید و اشتباهی به خیابانی بپیچید که نباید در آن داخل میشدید. اگر نتوانید مسیر خود را اصلاح کنید و تا ابد در همان مسیر پیش بروید نه تنها هرگز نخواهید رسید بلکه عمر را هم از دست خواهید داد.
هوش مصنوعی آدم را یاد گل مصنوعی میاندازد؛ خوب است و بعضی جاها کاربردی، اما هرگز جای گل طبیعی را نخواهد گرفت.
الهی شکرت…
پینوشت: ساعت ۹:۰۹ است، خدا حواسش به ما هست.
نمیتوانم به قدر کافی قدردان حضور بعضی آدمها در زندگیام باشم؛ کاش میشد نوار قلبی گرفت که در آن ضربان قدرشناسی انسان مشخص باشد، یا میشد نمایی از درون قلب نشان داد که احساس قدرشناسی در آن پیدا بود.
انسانهایی که نه فقط درسهایی مقطعی بلکه شیوههای تازهای از نگریستن و اندیشیدن را یاد میدهند. انسانهایی که آموزگاری را صرفن مجالی برای مهارتآموزی نمیدانند، بلکه آن را فرصتی تلقی میکنند برای ایجاد یک نوع «سیاق زیستن» که تسری مییابد به تمام جنبههای زندگی آدم. آنها میدانند که مهارتها را اغلب به سادگی میتوان آموخت اما سخت میتوان مسیر آموختن را تبدیل به سبک تازهای برای زیستن کرد؛ چیزی که خودشان عمومن به دشواری و البته با هوشمندی آموختهاند و آن را سخاوتمندانه در اختیار دیگران میگذارند.
اگر کسی آنقدر توانمند است که نه تنها چیزی برای یاددادن دارد بلکه میتواند آن را تبدیل به شکل تازهای از «بودن» نماید میتوان تا ابد قدردانش بود و من آنقدر خوشاقبال بودهام که چنین آموزگارانی داشته باشم.
الهی شکرت…
(گفته بودم که هر بار بیهوا به ساعت نگاه میکنم یک ساعت خوشگل میبینم و به گمانم این لبخندزدن یا چشمکزدن خداوند است؟ ساعت ۰۰:۰۰ را دیدم؛ به نظرم این دیگر نه یک لبخند ساده بلکه خندهی بلند خداوند است.)
دختربچهی جالبتوجهی در فامیل داریم که ذکر خیر یکی از شیرینکاریهایش را اینجا کردهام.
یک بار بچه به پایهی میز آویزان شده بود و به سختی خودش را بالا میکشید. پدربزرگش گفت: «بابا جان مراقب باش.» بچه چیزی نگفت و به کارش ادامه داد. چند لحظهی بعد دوباره پدربزرگ گفت: «مراقب باش بابا جان، میافتی.» بچه رو به پدربزرگش کرد و گفت: «اجازه بده ببینم چه گهی دارم میخورم.»
دقیقن عین همین جمله را گفت و این جمله میان ما سوژه شد. هر جا که کسی کاری میکند که مخل تمرکز میشود و البته خیلی جاهای دیگر همین را میگوییم. انصافن خیلی جاها مصداق پیدا میکند.
خیلی اوقات آدم به زندگی رو میکند و میگوید: «اجازه بده ببینم چه گهی دارم میخورم.»
شاید پایهی میزی را گرفتهای و داری به زحمت خودت را بالا میکشی و زندگی میداند که این کار خطرناک است و میخواهد به تو هشدار بدهد، اما تو اصرار داری که به تناولکردن گهی که مشغول خوردنش هستی ادامه بدهی و فقط از زندگی میخواهی که مزاحمت نشود.
انسان تقریبن از ده سالگی به بعد حس میکند که مشغول خوردنِ گُه مناسبی است و هیچ توصیهای را از هیچکس نمیپذیرد. در واقع هر توصیه و هشدار را نوعی مزاحمت در مسیر گهخوریاش به حساب میآورد.
به خودم میگویم که «عقلکلپنداریام» سبب شده است در مقابل هر توصیهای موضع تدافعی داشته باشم و اگر هم میکوشم به کسی توصیهای نکنم نه برای این است که توصیهای ندارم، نه… یک عقلکلپندار همیشه نظری دارد، در واقع برای این است که میدانم خیلیها (شاید هم همه) دلشان میخواهد بگویند: «اجازه بده ببینم چه گهی دارم میخورم.» پس بهتر است اجازه بدهی گه را بخورند، شاید هم به مذاقشان خوش آمد.
الهی شکرت…
خیلی خیلی کم پیش آمده که من از آدمهای معمولی عکس بگیرم؛ منظورم از آدمهای معمولی افرادی است که مدل نبودهاند و قصد تبلیغ چیزی را نداشتهاند. فقط چند نفر بسیار نزدیک که هم آنها پذیرای سلیقهی من بودهاند و هم من پذیرای کارکردن با آنها.
اما عجیب اینجاست که عکسهای همان نفرات اندک را در خفا ویرایش میکردم و اجازه نمیدادم کسی آنها را ببیند، شاید برای خودشان اصلن مهم نبوده باشد اما برای من مهم بود که عکسهایشان دیده نشود. آنها را امانتی نزد خود میپنداشتم که باید مراقبشان باشم و این رفتاری کاملن ناخودآگاه بود.
بگذریم از اینکه من قابلیت تبدیلکردن هر چیز کوچکی به یک مسئولیت بزرگ را دارم اما تصور میکنم که هر کسی باید دستکم تا حدی قابلاعتماد باشد بیآنکه گاهی حتی توقع این اعتماد برود. شاید بهتر است بگویم که باید بشود حساب هرچند اندکی روی کسی باز کرد که اگر نشود احتمالن رابطهای هم شکل نمیگیرد.
بیخیال؛ امشب اصلن حوصلهی حرفهای جدی را ندارم. ساعت ۲۲:۲۲ را نشان میدهد و این یعنی خدا حواسش به ما هست و لبخند کوچکی نثارمان میکند.
اشکهایم به طرز عجیبی درشت شدهاند؛ میتوانم حتی مسئولیت کمآبی را به عهده بگیرم و به قدر پرکردن تمام منابع زیرزمینی و روزمینی اشک بریزم؛ یعنی تا این حد میشود روی من حساب باز کرد.
الهی شکرت…
به گمانم توربینهای بادی یکی از زیباترین ساختههای بشرند؛ بالابلند و طناز و عشوهگر. نمیدانم تابهحال بهقدر کفایت به یک توربین بادی نزدیک شدهاید یا نه، اگر شده باشید حتمن آن انحنانی شهوتانگیز انتهای هر پره را دیدهاید، انحنایی که از دور دیده نمیشود، حتی از نزدیک هم دیده نمیشود، فقط در فاصلهی «بهقدر کفایت» نزدیک قابل دیدن است؛ انگار که معشوق آن بخش ممتاز زیباییاش را فقط در خلوت به عاشق نشان دهد؛ بخشی که در دسترس همگان نیست.
تازگیها توانستم بهقدر کفایت به یک توربین بادی نزدیک شوم و آن خمیدگی دلفریب را ببینم. انگار اصلن به لطف همین خمیدگیست که این سازهی عظیم میتواند با نیروی ناپیدا اما پرتوان باد به حرکت درآید.
ردیف توربینهای بادی که در فواصل مشخص روی تپهها پراکنده شدهاند صحنهای چنان دلرباست که میتوانم ساعتها به تماشایش بایستم، بهویژه اگر هنگام غروب باشد و زندگی مگر چیزی به جز همین لحظههاییست که دلت میرود از دیدن یک انحنای ظریف و بهجا آن هم جایی که شاید اصلن انتظار دیدنش را آنجا نداشتی؟
به خیلی از آدمها هم وقتی بهقدر کفایت نزدیک میشوی همین انحنای ظریف را در وجودشان میبینی و غافلگیر میشوی.
الهی شکرت…
پینوشت: فیلم کوتاهی از این صحنهی جذاب گرفتهام که باد موسیقی گوشنواز پسزمینهاش است.
بارها به کلام گفتهام یا در ذهن یقین داشتهام که «من فرق دارم»، «برای من جور دیگری پیش خواهد رفت»، «من شبیه همه نخواهم شد» و در تمام آن موارد درست رأس ساعت، یک مشتِ بزرگ از ساعت دیواری بیرون آمده و محکم به صورتم نواخته شده است و همزمان صدایی از درون ساعت این جمله را با تاکید تکرار کرده است که «کمتر حرف مفت بزن.» و اگر معدود دفعاتی توانسته باشم فاصلهام را با این لافزنیهای درونی حفظ نمایم، همان دفعات قدّم به ساعت دیواری نرسیده است و مشت نخوردهام.
حالا هر روز به خودم یادآوری میکنم که تو دقیقن مثل دیگران هستی؛ فقط کمی شکل و قوارهی رنجها و دلخوشیهایت فرق دارد. تصور نکن که بهتر از دیگران بلدی با آنها روبرو شوی یا تصور نکن که برخورد تو با آنها سبب تمایزت از دیگران میشود. هیچ چیز در این جهان کسی را بر کسی ارجح نخواهد کرد. چطور یکی بودنت را با سایرین نمیبینی؟ چطور نمیفهمی که «او» دقیقن خود تو هستی در هیبتی متفاوت؟ چطور به خاطر نمیآوری که همه چیز را قبلن دیدهای، شنیدهای، حس کردهای؟
دست بردار از توهم متفاوت بودن، همین «تو» را خیلیها بهتر از تو بلدند زندگی کنند بیهیچ ادا و ادعایی. فاصلهای نیست میان تو و هیچکس دیگر، دنیا قرار نیست با تو جور دیگری رفتار کند، همگی فرزندان یک مادریم، برای همهمان از یک ظرف غذا میریزند.
هر چه زودتر این را بفهمی کمتر غافلگیر میشوی و البته کمتر مشت میخوری.
الهی شکرت…
من و زندگی که تا پیش از این با هم عجین بودیم حالا غریبه شدهایم؛ دیگر انگار زندگی را نمیشناسم؛ شاید از ابتدا همینقدر غریبه بودیم و من گمان میکردم میشناسمش، شاید هم این چهرهی تازهای از زندگیست. همین نفهمیدن خودش بخش مهمی از غریبگی میان ماست.
اما دقیقتر که مینگرم میبینم زندگی هیچگاه دروغ نگفت یا نکوشید خودش را جور دیگری نشان دهد که نبود، یا بهتر از آنچه واقعن بود… نه، زندگی روراست بود از همان ابتدا، این من بودم که آن را جور دیگری تعبیر میکردم، شاید آنجور که دلم میخواست باشد. در واقع من بودم که میکوشیدم معنای دلخواه خودم را به زندگی ببخشم بیآنکه حواسم باشد که زندگی با عمر میلیونها ساله قرار نیست خودش را به دلخواه من بیاراید، زندگی نوعروس حجلهی من نیست که بخواهد از من دلربایی کند، او تا ابد از من پیش است، من به قدر میلیونها عمر عقبم از زندگی.
او از ابتدا صریح و صادق بوده است و من مبتلای خودفریبی بودهام؛ مثلن گمان میکردم وقتی میگوید «ممکن است یک لحظهی بعد نباشی» حتمن شوخی میکند، حتمن فردا را خواهیم دید، یا من برای زندگی عزیزتر از آنم که به من سخت بگیرد. او که از ابتدا حرفش را زده بود، من بودم که به خوشایند خودم تعبیرش میکردم.
حالا فهمیدهام که زندگی اهل ایهام و استعاره و لفافهگویی نیست، منظورش دقیقن همان است که میگوید، نه شوخی دارد و نه اهل زدوبند است. پس دیگر حواسم را جمع کردهام، خودم را گول نمیزنم، اگر میگوید شاید فردایی نباشد باور میکنم که شاید فردایی نباشد و با اینکه حالا تکلیفم از همیشه روشنتر است اما حقیقت این است که یک عمر خودفریبی آنقدر مرا نازک کرده است که صداقتِ زندگی را تاب ندارم و دمبهدم میشکنم.
کاش زندگی انقدر بالغ نبود.
الهی شکرت…
بالاخره روز موعود رسید؛ روز موعود کدام روز است؟ همان روزی که قرار بود «تنبلان سرخوش» همدیگر را ملاقات کنند. من به عنوان تنبلترین فرد این گروه به خاطر نمیآورم جایی گفته باشم که پذیرای گروه هستم، من فقط گفته بودم که خودم را میرسانم. اما متاسفانه مابقی گروه که کمتر از من تنبلاند زرنگی کردند و خودشان را به من رساندند و من هم ناچار شدم بپذیرمشان.
نه اینکه اینها را به خودشان نگفته باشم، خیلی واضح گفتم تصور نکنید که من با عشق برایتان غذا میپزم، اتفاقن با خشم و بغض آشپزی خواهم کرد و مطمئن باشید که زهر میشود به گلویتان. اما این افشاگریها هم مانعشان نشد و بالاخره آمدند.
کل روز به خوردن و حرف زدن و خریدکردن و خندیدن گذشت. از آن روزهایی که گوشت میشوند به تنت. خیلی کم پیش میآید که ما سه نفری جمع شویم، اما راستش پیش از آنکه دوستمان مهاجرت کند همین کم را هم خیلی کمتر داشتیم.
وقتی نگاه میکنم میبینم که تعداد دوستانم به قدر انگشتان یک دست هم نیستند و با همانها هم کمتر از انگشتان یک دست در سال معاشرت دارم.
احتمالن مشکل از تعداد انگشتان یک دست است که اینقدر کم هستند و من هم انگار معیار دیگری برای شمارش ندارم، انگار شمردن را به همین اندازه یاد گرفتهام که سبب شده است در همین حد باقی بمانم.
البته حقیقت این است که ناراضی نیستم، از نگاه من معاشرت با آدمهای جورواجور و در شرایط مختلف به میزانی از انرژی نیاز دارد که من اگر کوهان هم داشتم نمیتوانستم ذخیرهاش کنم تا در چنین مواقعی به کار ببندم. من با یک بار معاشرت کوپن انرژی چند ماه را مصرف میکنم و دستم حسابی خالی میشود.
کسانی که به استقبال هر رابطهی تازه و هر معاشرت نورسیدهای میروند احتمالن در وادی انرژی رانت دارند.
اما در عین حال از معاشرت با آن عدهی معدودی که انگار در گزینش دشوار ادارهجات قبول شدهاند و در زندگیام حضور دارند لذت باکیفیتی میبرم؛ هرچند اگر بسیار محدود باشد.
الهی شکرت…
به خدا که قصدشان ساخت سریال ترکیهای بوده است، فقط برای رد گمکردن یک مفهوم پلیسی آن وسطها گنجاندهاند؛ انگار که کسی بخواهد به قصد پولشویی کسبوکار نامرتبطی راه بیندازد.
شخصیت زن داستان به دلیل شتابزدگی در امر مقدس ازدواج، تا گلو در بدبختی فرو رفت، اما اجازه نداد چهار ماه بگذرد، درحالیکه هنوز بدبختیهایش کاملن پابرجا بودند شتابزدهتر از قبل وارد ماجرای عاشقانهی تازهای شد.
به خدا که در سریالهای ترکیهای هم دستکم صد قسمت میگذشت تا ماجرای تازهای شروع شود. ما هنوز زخمخوردهی حفرهی قبلی فیلمنامه بودیم که این خنجر تا دسته در قلبمان فرو رفت.
ایکاش میشد طی یک ماجرای پلیسیِ واقعی از همهتان انتقام گرفت تا بفهمید که به چه سناریویی میگویند پلیسی-جنایی.
الهی شکرت...
هیچ چیز به قدر نظم حالم را خوش نمیکند؛ جدن شیفتهی نظمدادن به فضاها هستم، نه اینکه در ذات آدم منظمی باشم، یعنی پتانسیل تبدیلشدن به نماد شلختگی را دارم که میشود مثل «حسنی»* او را وسیلهی آموزش الفبای زندگی به بچهها کرد.
اما در عین حال شیفتهی نظم هستم؛ روند تبدیلشدن یک فضای بههمریخته و نامرتب به فضایی که در آن هر چیز در جای مناسب خودش قرار دارد و حسکردن انرژیای که در این فضای نظمگرفته به جریان میافتد شوقی را در من برانگیخته میکند که جور دیگری دریافتش نمیکنم.
ویدئوهایی هم که گهگاه برای تفریح نگاه میکنم اغلب مربوط میشوند به منظمکردن فضاهای بههمریخته. حتی عاشق فیلمهایی هستم که در آنها شخصیت وارد یک مکان خراب و قدیمی و کثیف و نامرتب میشود و در طی فرآیندی آنجا را تبدیل به مکانی تمیز و مرتب و قابل سکونت میکند.
چیزی که در فرآیند نظمدهی اهمیت دارد این است که نظم ایجادشده باید قابل حفظکردن باشد؛ یعنی چیدمان وسایل باید به گونهای انجام شود که برداشتن یک وسیله سبب جابهجا شدن سایر وسایل نشود و به این ترتیب بتوان نظم را حفظ نمود. فکرکردن به همین موضوع خودش بخش جالبی از این روند است.
در مورد تمیزکردن هم جریان به همین صورت است؛ وقتی جایی کاملن تمیز میشود دیگر باید از تمیزی نگهداری کرد. شیوهی نگهداری به نظرم به مراتب مهمتر از انجامدادن بینقص کار اولیه است.
من هرگز تن به خانهتکانی به آن شکلی که از قدیم انجام میشود ندادهام، در عوض از تمیزی مراقبت میکنم. شعارم این است: «نه سخت بگیر، نه رها کن.» یعنی تمیزکاری مستمر با گامهای کوچک اما غیرسختگیرانه.
کافیست تمام نقاطی که معمولن بیش از همه کثیف میشوند را به طور دائم تمیز کنی؛ مثلن داخل و بالای یخچال، پشت اجاق گاز، داخل فرها، داخل جاکفشی، داخل کشوها و کمدها و کابینتها، لبهی پنجرهها و خود شیشهها، بالای درها، شوفاژها، کلیدپریزها و دستگیرهها. کافیست هر بار که گردگیری میکنی دست کوچکی هم به این فضاها بزنی. اصلن لازم نیست وسواس بیهوده نشان دهی؛ سریع و ساده اما دائمی.
این شیوهی من است برای تمیزکردن، بنابراین شاید هیچوقت اوضاع صد نباشد اما همیشه هشتاد هست و من یک هشتاد همیشگی را به یک صدِ ششماه یکبار ترجیح میدهم؛ چون صد به سرعت رنگ میبازد، بنابراین نه تنها از تمیزی برای طولانیمدت لذت نمیبری بلکه ناچار به تحمل یک فشار طاقتفرسا هم خواهی بود.
الهی شکرت…
*حسنی نگو بلا بگو، تنبل تنبلا بگو؛ موی بلند، روی سیاه، ناخن دراز واه واه واه…
یک کلیپ عروسی دیدم؛ از همان کلیپهایی که آخر مجالس با افتخار از مهمانها میخواهند که بنشینند به تماشایش. برای خانوادهی درجهی یک صندلی میگذراند درست در مقابل پرده و میهمانها هم سعی میکنند تا جایی که میتوانند نزدیک شوند تا هیچ صحنهای را از دست ندهند.
کلیپهای عروسی که مثل اکثر فیلمهای این زمانه فقط تعدادی صحنهی شلوغ و بههمریخته هستند؛ صحنههایی که تمامشان همان روز برداشت شدهاند و با وصلهپینهای یک ساعته در قالبهای از پیش آماده به خورد مخاطب داده میشوند. افتخار هم میکنند که اتفاقاتی که بیخ گوش مهمانها رخ داده است یکی دو ساعت بعد روی پرده نمایش داده میشوند، لابد باید سرعتعملشان را تحسین هم کرد.
کلیپهایی که اگر قرار بود وزارت ارشاد بر آنها نظارت کند هیچکدامشان اجازهی پخش نمیداشتند؛ پر از تختخواب و لباسخواب ساتن و بوسوبغل که البته نوش جانشان باشد؛ اما دقیقن این همان دلیلی است که سبب میشود بسیاری از فیلمهای سینمایی فقط چند لحظه بعد از نمایش از خاطر مخاطب پاک شوند؛ اینکه قصه ندارند، به ویژه بسیاری از فیلمهای به ظاهر کمدی که ملغمهای هستند از شوخیهای فیزیکی و کلامی و حرکات موزون و غیرموزون اما هیچ قصهای از آنها حمایت نمیکند؛ یعنی در دل یک قصه جریان ندارند بلکه فقط یک سری جریان نامرتبط هستند.
وقتی فیلم تمام میشود نمیتوانی بگویی شخصیتی بود که با فلان موضوع مواجه شد و به بهمان طریق از آن عبور کرد (یا نکرد). انگار شاخههای درخت وجود دارند اما تنهای نیست که به آن متصل باشند.
ویدئویی میبینیم که قرار است مرتبط باشد با پیوند میان دو نفر اما نمیفهمیم این دو نفر کجا و چطور با هم آشنا شدند، مسیرشان چطور گذشت تا نتیجهاش شد این مجلس. از ابتدا تا انتها مهمانها را میبینیم که بالا و پایین میپرند که همانجا هم داشتیم میدیدمشان؛ اتفاقن خیلی هم زندهتر و زیباتر، هر از گاهی هم در پشت صحنه دو نفر در حال آماده شدن هستند. حتی تبلیغ مد و فشن هم باید قصهای داشته باشد؛ حتی یک عکس اگر میخواهی بگیری باید بدانی چه قصهای از آن حمایت میکند.
البته به صرفهتر این است که کل کار در یک روز انجام شود؛ برداشتهای پرتوپلا و بیربط آن روز را بنشانی تنگاتنگ هم و بالا بیاوری روی مخاطبی که به نظرت لایق بیشتر از این نیست، تازه درخواست تشویق حسابی هم داری.
فیلمهای این زمانه شبیه کلیپهای عروسی شدهاند، حالا که اینطور است دستکم بوس و بغلها را هم نشانمان بدهید که تا این حد دستخالی نمانده باشیم.
الهی شکرت…
کدام روز است که روز تو نباشد؟
کدام روز است که یادت در سرمان و مهرت در قلبمان نباشد؟
کدام روز است که در آن فاصلهای باشد میانمان؟
مگر یک سال صبر کردهایم تا یک روز بشود روز تو و در آن روز به یاد تو بیفتیم؟
با این همه هرگز گمان نمیکردم که مناسبتها اینگونه کمر آدم را خم کنند. (شاید اصلن برای چنین روزی بود که از مناسبتها فراری بودم و هستم.)
از تو ممنونیم که اجازه دادی ما این جهان را از طریق تو تجربه کنیم، تو ما را پذیرفتی و به مهربانانهترین و بزرگوارانهترین طریق ممکن پرورش دادی.
ما بیشک از خوشبختترین مردمانِ زیسته در جهانیم.
الهی شکرت…
(امروز به یه بچهی چهارساله حسادت کردم، فقط چون مادر داشت.)
