(ممکن است بعضی موارد بین دو گروه مشترک باشد و یا شباهت‌هایی وجود داشته باشد.)

اغلب ما به یکی از این دو گروه و یا حتی هر دوی آنها تعلق داریم. من شخصن به هر دو گروه تعلق دارم، گاهی کاملن خودکم‌بین و گاهی به شدت خودشیفته هستم. به هر حال هیچکدام از این شیوه‌ها، شیوه‌ای اصیل برای زیستن نیستند و در بلند‌مدت ما را تبدیل به افرادی ناراضی، سرخورده، متوهم و تنها می‌نمایند.

اگر اینجا هستید و این مقاله را می‌خوانید به این معنی است که چیزی در درون شما نمی‌خواهد که به این اصیل نبودن ادامه دهد. یک ندای درونی شما را به سمت «اصیل زیستن» هدایت می‌کند و از شما می‌خواهد که تمام این نقاب‌ها را از چهره بردارید. شاید یکی از این رنج‌ها آنقدر برایتان بزرگ شده است که آرام و قرار را از شما ربوده و به دنبال راه چاره هستید.

باید این را بگویم که برای خودشیفتگان کار سخت‌تر از خودکم‌بینان است، چرا که آن‌ها اساسن باور دارند که مشکلی در آنها وجود ندارد و اگر هم مشکلی دیده می‌شود در سایرین است نه آنها. بنابراین آنها کمتر و یا دیرتر به سمت این موضوع کشیده می‌شوند. مگر اینکه رخدادی آنها را به این سمت هدایت نماید. اگر هم گذر آنها به سمت اصیل زیستن بیفتد بیشتر به دلیل میل سیری‌ناپذیر آنها به افزودن اطلاعات است که شاید باعث ایجاد تلنگری شود و مسیر آن‌ها را تغییر دهد.

در واقع تنها چیزی که به آن نیاز داریم «میل به تغییر» است، حتی اگر ندانیم که چه چیزی به چه نحوی باید تغییر کند. مادامی که این میل در ما زنده باشد راه‌ها برایمان روشن خواهند شد.

(حتما داستان مجسمه‌ی طلایی بودا را شنیده‌اید که تا سال‌ها گمان می‌کردند مجسمه‌ای معمولی از گچ است و اهمیت خاصی به آن داده نمی‌شد تا اینکه در حین جابه‌جاییِ مجسمه و شکسته شدن قسمتی از آن، راز مجسمه برملا می‌‌شود. با شکستن لایه‌ی گچی، مجسمه‌ی اصلی که از جنس طلا بوده هویدا می‌شود. این مجسمه هم ‌اکنون در معبد وات‌ترامیت در بانکوک تایلند نگه‌داری می‌گردد و با ارتفاع حدود ۵ متر و وزن ۵/۵ تن گرانبها‌ترین مجسمه‌ی جهان محسوب می‌شود.)

طلای ناب درون ما تمایل دارد که این لایه‌ی گچی را بشکند و ارزش واقعی خود را نشان دهد. لایه‌ی گچی همان چیزی است که ما را از اصیل زیستن دور می‌کند.