یکی از «تنبلان سرخوش» قرار است به زودی برگردد ایران. داشتیم با آن یکی تنبل که مثل من در ایران است (البته فعلن، اینطور که پهن شده است روی زبان انگلیسی به نظرم به زودی باید برای بدرقهاش بروم فرودگاه.) در مورد زمان ملاقاتمان گفتوگو میکردیم. تنبل گفت من از الان نمیتوانم برای دو ماه […]
آدمها سوال میکنند؛ بیمزهترین و بیپاسخترین سوالها را؛ مثلن میپرسند شما چند تا بچه هستید؟ یا شغلت چیست؟ واقعن هنوز زمانهی این سوالهاست؟ هنوز این سوالها آدمها را با هم آشناتر میکند؟ آدمها سوالهایشان را مثل گردوی فالی از قبل خیساندهاند و هنوز پاسخ تو را نشنیده مشغولِ کندن پوست سوال بعدی میشوند. گردوهایی که […]
به دوستم گفتم در وبسایت جفتک میاندازم، هر کاری دلم بخواهد اینجا میکنم، اگر جای دیگری بودم آنقدر همه چیز را بالا و پایین میکردم که نوشته از دهان میافتاد. اینجا اما نگران هیچ نگاهی نیستم، احتمالن هیچکس نمیخواند اما به هر حال یک جای عمومی است، شهر اگر خالی هم باشد من وسط خیابان […]
لغزیدن خندهای شهوتبار بر روی لبهای بیرنگش، رنگی تازه به آن تاریکی بیرمق داد که نمیشد نادیدهاش گرفت. اتاق بوی مرد گرفته بود. مردی که شبهای زیادی تنها خوابیده بود. حالا هم بعید بود این خندهی شهوتبار بخواهد تبدیل به یک همخوابگی زودهنگام شود. اما بیهوده خندهای شهوتبار نمیلغزد بر لبهای بیرنگ زنی. او به […]
یک نوعی از خستگی هست که برای رفع آن فقط باید تلویزیون را روشن کنی، منظورم تلویزیون واقعی است نه آنجاییکه ماهواره در لباس مبدل خودش را به جای تلویزیون جا میزند. باید یک تلویزیون واقعی را روشن کنی و به ترتیب شبکهها را پایین بیایی. نگران نباش، چون این کار چندان وقتگیر نیست، نهایتن […]
تعدادی پسربچهی پیشدبستانی را آورده بودند تور خرید از فروشگاه. احتمالن از خانوادههایشان خواسته بودند مبلغ اندکی را در یک کارت بریزند تا آنها بتوانند خرید از یک فروشگاه را تجربه کنند. سبدهای قرمز کوچکی را که هنوز از قوارهشان بزرگتر بود به زحمت میکشیدند درحالیکه هر کدام در سبدشان چند قلم کیک و بیسکوییت […]
وقتی چیزی برای نوشتن ندارم از احساسم مینویسم؛ (به هر حال انسان همیشه یک احساسی دارد) سپس از فکر یا اتفاقی که سبب ایجاد آن احساس شده است مینویسم و همینطور ادامه میدهم تا یک جایی تمام شود، خودش بلد است چطور تمام شود. خیلی سال قبل تصور میکردم هر چیزی که مینویسم باید لزومن […]
از دنبالکردن تکتک هدایتهایی که خداوند به شیوههای مختلف بر قلبم فرستاده است با تمام وجود راضیام. بعضیهایشان پوستم را کندهاند، طوریکه برای جمعکردن پارههای خودم احساس پرندههایی را داشتم که ابراهیم آنها را کشت و با هم مخلوط کرد و هر بخش از این معجون را بالای کوهی قرار داد و آنها را فراخواند […]
صبح رمان خواندم. فکرش را هم نمیکردم روزی برسد که صبحش رمان بخوانم. منی که همیشه نگران افزایش بهرهروی در ابتدای صبح بودهام یا دربهدرِ رفتن به دنبال کاری یا مضطربِ حجم کارهایی که باید انجام شوند، از خاطر برده بودم که میشود صبح رمان خواند؛ مثل یک ناپرهیزی نابخشودنی اما شیرین برای ابتدای صبح. […]
شعر گفتهام: رازناکتر از آنی که بشود در حوالیات به حقیقتی پی برد. راستش فقط رفتهام سر خط تا شبیه شعر شود. شاید هم شعر باشد نمیدانم اما به قصد شعر ننوشته بودم. چرا اصلن باید به قصد خاصی بنویسم؟ به گمانم اضافهوزن پیدا کرده است شب، طوریکه توان تکان خوردن و عوضکردن جایش با […]
