خیلی وقت ِ پیش یه جایی یه اصطلاحی خوندم؛ جوابهای راه پله‌ای.
یعنی جوابهایی که وقتی از در اومدی بیرون و داری میری توی راه پله به ذهنت می‌رسن. می‌گی کاش بهش گفته بودم فلان، کاش فلان جواب رو به فلان حرفش داده بودم.
جوابهایی که آرزو می‌کنی ای‌کاش زودتر به ذهنت رسیده بودن، همون موقع که لازم بود بگی.
من با اینکه اغلب یه جوابی تو آستینم دارم که بِدم اما با این وجود زندگیم همیشه پر بوده از جوابهای راه پله‌ای. بعضی‌هاشون مدت‌ها ذهنم رو درگیر کردن و هزار بار با خودم گفتم که دختر چرا همون موقع به ذهنت نرسید که این جواب رو بدی!!! در حدی که دوست داشتم برم طرف رو پیدا کنم و یک‌کاره فقط همون جواب رو بهش بدم و برم (حیف که دیوانه‌تر از اونی که هستم به نظر می‌رسیدم 🤦♀️)
افرادی که زیاد گرفتار ِ جوابهای راه پله‌ای میشن کسانی هستن که زیاد از حد درگیر ِ آدمها و حرفها و رفتارهاشون میشن.
به آدمها اجازه میدن که وارد حریم ِ ذهن اونها بشن و کنترلِ حال خوب و بدشون رو به دست بگیرن.
اجازه میدن که آدم ها موقع غذا خوردن، خوابیدن، تفریح کردن و در تمام ِ زمانها همراهشون باشن.
کسی که برای حالِ خوب ِ خودش ارزش قائل باشه آدمها و حرف‌هاشون رو پشت ِ در ِ همون اتاق یا پشت ِ همون تماس تلفنی جا می‌ذاره و با نشخوار کردنِ دوباره و دوباره‌ی حرفها و فکرها حال ِ خودش رو مسموم نمی‌کنه.
و چقدر همه‌ی اینها موقع نوشتن سهل‌الوصول به نظر می‌رسن….