روزانهنگاری – دوشنبه ۱۸ مهر ۱۴۰۱
دیروز از نظر من یک روز خاص بود، چون یک بار دیگر فهمیدم که خداوند هوای تک تک بندگانش را دارد و هرگز هیچ بندهای را به حال خود رها نمیکند (مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَمَا قَلَىٰ)
دیروز من دستشویی را شستم و در حالیکه با شورت مشغول جمعآوری وسایل دستشویی و حمام بودم در زدند. طبق معمول هم که کلید پشت در بود. من چون وضعیتم مناسب نبود گفتم بله؟ اُلگا بود. گفتم بیا داخل. آمد و گفت که واقعا نیاز دارد با کسی حرف بزند، واحد روبرو هم نبودند و به همین خاطر مجبور شده در این وضعیت به سراغ من بیاید (جاری الگا در واحد روبرویشان ساکن است) گفت تو کارهایت را انجام بده من همینطوری حرف میزنم.
نگران وضعیت خواهرش بود که در روسیه با بچهی کوچک تنها مانده چون شوهر خواهرش از ترس اعزام به جبهههای جنگ با اوکراین به رومانی گریخته است، الگا هم نمیتواند خواهرش را به اینجا بیاورد چون وضعیت ایران بدتر از آنجاست. از آن طرف هم اوضاع اینترنت اینجا خراب است و او نمیتواند از حال خانوادهاش درست و حسابی خبر بگیرد و حالش از این بابت اصلا خوب نیست. حرف ادامه پیدا کرد تا اینکه رسید به زندگی شخصی خودش و گفت...