نوجوان که بودم یک روز در گوشه‌ی سمت چپ شکمم یک نبض احساس کردم. احساس کردم که در واقع بهتر است بگویم نبض را می‌دیدم، به خوبی می‌دیدم که شکمم بالا و پایین می‌رود. وحشت تمام وجودم را فراگرفته بود، فکر می‌کردم مریم مقدس شده‌ام. اما شکمم که بالا نیامد و از بچه که خبری نشد فهمیدم همان مریم معمولی هستم. هنوز هم بعضی وقت‌ها آن نبض را احساس می‌کنم و با خود می‌اندیشم که ترس عجیب‌ترین حسی‌ست که می‌توان تجربه کرد و این عجیب بودن از دو جنبه است؛ اول اینکه با وجودیکه ترس یک حس است، اما عقل و منطق سرش می‌شود. یعنی می‌توان با منطق او را قانع کرد که درحالیکه در صحنه حضور دارد کنار بایستد و اجازه دهد که آدم کارش را انجام دهد. اما مثلا غم و شادی وقتی که هستند تمام زندگی آدم را تحت‌الشعاع خودشان قرار می‌دهند و آدم ناچار است فقط آنها را زندگی کند، آنها منطق سرشان نمی‌شود. اما به ترس می‌توانی بگویی: «ببین عزیزم، می‌دونم که دوست داری اینجا باشی،‌ قبول، اما بیا منطقی باشیم، فوقش اینه که این بچه توی شکم من واقعیه، مگه مال مریم نبود؟ چی شد؟ فوقش اینه که اخراج می‌شم، فوقش اینه که تصادف می‌کنم، فوقش اینه که...

ادامه مطلب

ترسو بودن يا نبودن يه احساس درونيه كه هر كس نسبت به خودش داره و توو خلوت خودش ميدونه كه آدم ترسوئي هست يا نيست. من درباره ي خودم ميدونم كه هستم چون ليستي دارم شامل حداقل ٢٥ موردِ اساسي كه ترس هاي من هستن و وقتي كنار هم ميذاريشون متوجه ميشي كه بخش ترسوی شخصيتت خيلي پررنگ تر از بخش شجاعشه. چند تا مورد از اون لیست بلند بالا اینا هستن: ١- (اونقدر شجاع نيستم كه شماره يك رو بگم ?) ٢- از دست دادن عزيزان ۳- مسئولیت یک انسان رو داشتن ۴- تصادف ۵- ارتفاعي كه محصور نباشه ۶- آدم هاي عقده اي ۷- تنهايي براي تمام عمر ۸- اسارت ۹- جنگ ۱۰- دردِ زیاد . . با بعضي از ترس ها سعي كردم مواجه بشم، از خيلي ها هم فرار ميكنم، براي خيلي ها هم كاري از دستم بر نمياد. اما در مجموع ياد گرفتم كه خيلي از چيزهايي كه ازشون مي ترسيم هرگز اتفاق نمي افتن، پس رهاشون ميكنم تا وقتي كه پيش بيان، اون موقع يه فكري به حالشون ميكنم (یا بهتره بگم یه خاکی توو سرم میریزم ?) پی نوشت: وقتي ميگم مواردِ اساسي منظورم سوسك و موش و مارمولك و غيره نيست. اين موجوداتِ بيچاره كه سرنوشتشون دوست داشته نشدنه و به اندازه ی کافی سرخورده هستن. ديگه...

ادامه مطلب