چندی قبل نوشته بودم: «در پاییز آب از سرِ درماندگی‌ها می‌گذرد.»

فکرش را هم نمی‌کردم که در همین پاییز آب از سر درماندگی‌هایم بگذرد.‌

چقدر جهان شبیه چیزهایی می‌شود که می‌گوییم.

حالا می‌هراسم که بگویم ناامید و خسته‌ام.

می‌هراسم که بگویم ما این شهر را بدون تو چگونه طاقت بیاوریم؟ شهری که در آن به دنیا آمدی و زندگی کردی و از دنیا رفتی.

می‌هراسم که بگویم همه‌ی چیزهایی که برایم مهم بودند در نظرم مشتی چیز بیهوده شده‌اند.

گوش‌های جهان تیز است؛ حتی حرف‌های دلت را می‌شنود.

پس روزهایم را در سکوت می‌گذرانم، چون شهامتِ درافتادن با جهان را ندارم.

«از دست دادن» بزرگترین ترس انسان است؛ از دست دادن عزیز، از دست دادن مال، عزت و آبرو، زمان، رابطه، سلامتی و هر چیز کوچک و بزرگ دیگری که تصور می‌کند یک روزی آن را به دست آورده است.

ریشه‌ی تمام ترس‌ها به این از دست دادن می‌رسد. حتی تصورِ از دست دادن قلب آدم را فشرده می‌کند بی‌آنکه با خود بگوید مگر من این‌ها را به دست آورده بودم که حالا نگران از دست دادنشان باشم؟ مگر عزیزانم را به دست آورده بودم؟ تمام آنچه دارم به من عطا شده است.

وقتی داشته‌ی مهمی مثل مادر را از دست می‌دهی ناگهان چهره‌ی «از دست دادن» برایت متفاوت می‌شود، چهره‌ای که از چیزی شبیه به یک غول وحشتناک تبدیل به مفهومی کاملن طبیعی می‌شود.

برای اولین بار این «از دست دادن» است که چیزی را از دست می‌دهد و آن عظمت بیهوده‌اش است.

برای کسی که عزیز از دست می‌دهد دیگر از دست دادن ترسناک نیست، با خودش می‌گوید ممکن است روزی مالم را از دست بدهم، شغلم را، اعتبارم را و هر چیز دیگری که تصور می‌کنم متعلق به من است و این اصلن نگرانم نمی‌کند. چون می‌پذیرد که هیچ‌کدام واقعن متعلق به او نیستند، همان‌قدری که تن‌اش متعلق به او نیست و باید آن را بگذارد و برود.

شاید با خودت بگویی من کار کرده‌ام و زحمت کشیده‌ام و مالی را جمع کرده‌ام، شاید بگویی این یکی را که دیگر خودم به دست آورده‌ام، درحالیکه تن تو و فکر تو این امکان را به تو داده‌اند که کاری انجام دهی و چیزی به دست آوری که این تن و فکر را تو خودت فراهم نکرده بودی.

پس دست از این بازی بگیر و بکش با کائنات برداریم و اگر چیزی به ما داده شده است قدردان داشتنش باشیم و اگر از ما گرفته شده است قدردان فرصت تجربه کردنش باشیم، قدردان اعتمادی که به ما شده بود و قدردان همین تجربه‌ی عجیب و بی‌همتای از دست دادن.

مادر که به بیمارستان رفت انگار یک کاسه‌ی بزرگ غم روی دست و دلمان ماند و وقتی از بیمارستان به خانه‌ی ابدی‌اش نقل مکان کرد آن کاسه زمین خورد و تبدیل شد به صدها غم کوچک و بزرگ که این طرف و آن طرف پخش شدند.

حالا ما باید این تکه‌ها را که بعضی‌هاشان خیلی دور افتاده‌اند از هر طرف پیدا کنیم، نه برای اینکه کاسه را بند بزنیم و دوباره دست بگیریم، پیدا کنیم تا خودمان را پیدا کنیم، چون هر تکه‌ی گمشده بخشی از ما را در درون خود دارد.

اگر این تکه‌ها را پیدا کنیم می‌توانیم خودمان را بند بزنیم، خودی که تغییر کرده است؛ هنوز هست و هنوز ادامه می‌دهد، اما دیگر شبیه قبل نیست، شکلش تغییر کرده است.

یک خودِ بند زده شاید زیباتر از قبل شود، چون تجربه‌ی شکستن را در دل خود دارد، تجربه‌ای که خودی تازه رقم می‌زند؛ خودی آرام‌تر، صبورتر، آگاه‌تر، قدردان‌تر.

هنوز تکه‌های زیادی مانده‌اند که پیدا نکرده‌ایم.

(امروز درست یک ماه از رفتن مادر می‌گذرد.)

سفری که مادر با آن راهی شد هنوز در گوشی من باز است، مادر و راننده هنوز همان‌جا هستند؛ در نیمه‌ی راه، در همان ماشین، روی همان پل.

دلم نمی‌خواهد به پشتیبانی بگویم این سفر را ببندید چون آنها دیگر هرگز به مقصد نخواهند رسید.

هنوز دلم می‌خواهد امیدوار باشم که مادر زنگ می‌زند و می‌گوید من رسیدم و بعد دوباره زنگ می‌زند و می‌گوید برایم ماشین بگیر که برگردم خانه.

اگر سفر را ببندم نمی‌فهمم که مادر کی می‌رسد‌.

دلم می‌خواهد حواسم به رسیدنش باشد.

دلم نمی‌خواهد فکر کند که من از رسیدنش ناامید شده‌ام.

دلم نمی‌خواهد بپذیرم که این سفر برای همیشه نیمه‌‌ تمام خواهد ماند.