نشخوار کردنِ دوباره و دوباره‌ی همان فکرهای لعنتی

بالا آوردن و دوباره قورت دادنشان برای هزارمین بار

طعم تلخشان را در دهان حس کردن

و تلاش بی‌ثمر برای پایان دادن به این تسلسلِ رنج

زندگی بر انسان حادث می‌شود، همانگونه که مرگ.

و به حد فاصل میان این دو حادثه، تنها «عشق» است که معنا می‌دهد.

هر جای دنیا که بروی خودت را با خودت می‌بری؛ خودت را با تمام افکار، باورها و عادت‌هایت.

دنیای جدیدی که می‌خواهی تجربه کنی باید اول در درونت شکل بگیرد.

هیچ دوربینی در جهان قادر به ثبت کردن اون حد از زیبایی که چشم انسان قادر به دیدن و درک کردنش هست نیست و هرگز هم نخواهد بود.

به عنوان یک عکاس توصیه می‌کنم تا جایی که می‌تونید دوربین هارو کنار بگذارید و زیبایی‌ها رو در قلبتون ثبت کنید.

نگران این نباشید که این زیبایی‌ها رو برای آیندگان نگه دارید، برای اونها به اندازه‌ی کافی زیبایی در نظر گرفته شده.

زمان از نگاه گیاه اصلا چیز عجیب و غریبی نیست چون اصلا وجود خارجی نداره.

برای گیاه زمان یعنی همین لحظه، همین حالا؛ یک دقیقه ی قبل همین حالا بوده، یک دقیقه‌ی بعد هم هنوز همین حالاست.

این فقط ما هستیم که قبل و بعد رو برای خودمون معنادار کردیم. یه ابزاری ساختیم که به وسیله‌ی اون دمار از روزگار خودمون در بیاریم و تازه بابتش به خودمون افتخار هم می‌کنیم

به خدا که ما اسبابِ خنده‌ی کائناتیم