ما یک شرکت تولیدی پوشاک داریم. وقتی می‌گویم ما، منظورم من و شش نفر از اعضای خانواده است که با هم شرکت را اداره می‌کنیم.

مسئولیت بسته‌بندی و خروج بارها بر عهده‌ی من است.

در هفته‌ای که گذشت باید باری را جمع‌آوری می‌کردم که کاپشن و شلوارِ صنعتی جهت کار کردن بود. از آنهایی که آقایان موقع کار کردن به تن دارند.

نیروهای من می‌دانند که من روی سایزبندی بسیار حساس هستم، چون حتی یک اشتباه باعث می‌شود آمار آن بار جور درنیاید و مرا دچار مشکل کند. بنابراین تمام دقتشان را در زمان جمع‌آوری کارها بر روی سایز‌بندی دارند (در حد توانشان).

در این مورد، بچه‌ها کاپشن و شلوارها را تا می‌زدند و بعد یک کاپشن را با شلواری از سایز خودش داخل سلفون می‌گذاشتند. من هم مدام تاکید می‌کردم که مراقب سایزها باشید.

در پایان کار یک عدد شلوار با سایز L اضافه آمد. چنین چیزی امکان نداشت چون به ازای هر شلوار یک کاپشن هم وجود داشت. اما هر چه گشتم کاپشن را پیدا نکردم. به این نتیجه رسیدم که حتما یک کاپشن کمتر از آمار دوخته شده است و باید آماده شود.

بعد با خودم گفتم بیا و تکلیف این یک عدد شلوار را روشن کن. وقتی شلوار سایز L بیرون مانده بود از نظر من معنی‌اش این بود که در کنار یکی از کاپشن‌های سایز L شلواری قرار گرفته بود که سایزش L نبود. بنابراین می‌بایست تمام کارهای سایز L را باز می‌کردم و یکی یکی چک می‌کردم تا بفهمم کدام یکی اشتباه بسته‌بندی شده است.

در این‌ قبیل موارد، ایمان روشنی دارم به اینکه خداوند مرا یاری خواهد کرد و ساده‌ترین و سریع‌ترین راه را به من نشان خواهد داد. با همین ایمان دو تا از کارها را باز کردم. بعد یک لحظه با خودم گفتم با توجه به حساسیت من، بچه‌‌ها نهایت دقت خود را به کار می‌بندند، پس احتمال اینکه آنها اشتباه کرده باشند کم است. حالا بگذار شلوارِ جامانده را سایز بزنم، شاید اصلا L نباشد و به اشتباه سایز L روی آن خورده باشد.

شلوار را اندازه زدم و دیدم بله، سایز آن 4XL است. من هم طبق آمار یک عدد کاپشن و شلوار 4XL کم داشتم که حالا شلوارش پیدا شده بود و کاپشن باید آماده می‌شد.

بنابراین دیگر نیازی نبود بقیه‌ی کارها را باز کنم چون مشکل حل شده بود.

اما نکته‌ی مهم در این جریان اصلن این موضوع نبود، با اینکه همین ایده مرا چند ساعت جلو انداخت و فشار را از روی من برداشت اما اصلی‌ترین موضوع اینجا بود که در میان آن همه کاری که بچه‌‌ها بسته‌بندی کرده بودند دقیقن همان یک عدد شلواری بیرون مانده بود که سایزش اشتباه بود. یعنی ممکن بود این شلوار در کنار یکی از کاپشن‌های سایز L در بسته‌بندی قرار می‌گرفت بدون اینکه بچه‌ها متوجه‌ی بزرگ بودن آن بشوند. چون به هر حال سایز L روی آن خورده بود.

اما در میان آن همه شلوار، دقیقن آن یک عدد که سایز اشتباهی به آن وصل شده بود بیرون مانده بود. اگر آن شلوار داخل یکی از بسته‌بندی‌ها قرار گرفته بود پیدا کردنش عملن برای من غیرممکن می‌شد، چون حتی اگر تمام کارها را باز می‌کردم باز هم احتمال اینکه متوجه‌ی اشتباه بودن سایز و اندازه‌ی شلوار شوم بسیار کم بود چون من شلوارها را کامل باز نمی‌کردم و فقط به سایز آنها نگاه می‌کردم.

در آن صورت من ساعت‌ها کار بدون نتیجه انجام داده بودم و خسته و پریشان بر جای می‌ماندم، بدون اینکه بفهمم چه اشتباهی رخ داده است.

اگر این معجزه نیست پس دقیقن چیست؟

به نظر من با هیچ ادله و منطقی نمی‌توان آن را توجیه کرد.

آنهایی که فکر می‌کنند معجزه فقط در زمان موسی اتفاق می‌افتاده  است و باید چیزی شبیه به باز شدن رود نیل باشد ساده‌اندیش هستند و با این اندیشه تنها لذتِ تجربه کردن معجزه را از خود دریغ می‌کنند.

معجزه برای کسی رخ می‌دهد که انتظار رخ دادن آن را دارد.

الهی شکرت…

هر کی بیشتر ناله کنه جایزه‌ی بزرگتری بهش تعلق نمی‌گیره. این موج ِ انرژیِ منفی که یه ملت سوارشن مقصدش هاوایی نیست؛ بلکه مقصدش یه جزیره‌ی نکبت وسط جهنمه.

این گوری که دسته‌جمعی نشستیم بالا سرش ُ اشک می‌ریزیم خیلی وقته که مرده توش نیست؛ قضیه مال امروز و دیروز و ده سال و صد سال پیش هم نیست، مال خیلی قبل‌تر از این‌هاست؛ مال وقتی که اجدادمون یاد نگرفتن و به ما هم یاد ندادن که طلبکار نباشیم از عالم و آدم. یاد نگرفتیم که کسی نمی‌تونه زندگی ما رو بسازه مگر خودمون و كسی نمی‌تونه خرابش كنه مگر خودمون.

به جاش تا تاريخ بوده ما از همه طلبكار بوديم؛
از پدر و مادر، از دوست، از دولت…

تو اگه می‌خوای همراه ِ این موج بری تا جهنم بفرما به سلامت، فقط لطفاً سرِ راهت كه داری ميری انقدر ما رو مهمون ِ چُس ناله‌هات نكن.

اگه کسی بهت گفت: «هیکلت چرا اینجوری شده؟ چرا انقدر چاق شدی؟!!!»

نگو: «آره، تیروئیدم بد کار میکنه.
یا آره، یه مدته خیلی استرس دارم زیاد می‌خورم.
یا آره، کارم زیاد شده وقت نمی‌کنم ورزش کنم.»

بگو: «هیکل من هیچ مشکلی نداره، چیزی که مشکل داره شعور توئه که به خودت اجازه می‌دی در مورد هر چیزی نظر بدی وقتی که ازت نظری خواسته نشده.»

اگه گفت: «واااا… اعصاب نداری‌ها !!!»

بگو: «آره، من اعصابِ آدم‌هایی که فقط عمر کردن اما دوزار بهشون اضافه نشده رو اصلا ندارم، کاملا درست متوجه شدی.»

حالا اینو تعمیم بده به هر موقعیت دیگه‌ای در زندگیت؛ موهات چرا انقدر سفید شده؟ جلوی سرت چرا خالی شده؟ پوستت چرا خراب شده؟ بچه‌ات چرا تا الان زبون باز نکرده؟ کارت رو چرا ول کردی؟ شوهرت چرا فلان رفتار رو داره؟ خونه‌ات رو چرا عوض کردی؟ و ….

اجازه نده نظرات مزخرف دیگران، حال تو رو نسبت به خودت و تصمیماتت خراب کنن. اونها به تو میگن شکمت بزرگ شده برای اینکه شکست خوردن خودشون در رابطه‌ی عاطفی رو فراموش کنن.

تو در هر لحظه بهترینِ خودت هستی و البته در مسیر رشد خودت قرار داری. هر حالت و موقعیتی که داری تجربه‌ می‌کنی بخشی از مسیر رشد توئه و قراره که یه جایی به دردت بخوره.

پس خودت رو دقیقا همونطور که در این لحظه هستی بپذیر، چون فقط با این پذیرشه که می‌تونی تمام موهبت‌هایی رو که در مسیرت قرار داده شدند دریافت کنی.

من می‌دانم معنی کلمه‌ی «ایکیگای» چیست، اما از آن مهم‌تر، می‌دانم «ایکیگایِ من» در زندگی چیست.

من می‌دانم معنی کلمه‌ی عشق چیست اما از آن مهم‌تر، من عشق را چشیده‌ام.

من معنی کلمات زیادی را می‌دانم اما تنها آنهایی واقعا برایم معنا دارند که تجربه‌شان کرده‌ام.

تمام کلماتی که وجود دارند نتیجه‌ی تجربه‌ی کسی از چیزی،‌ موقعیتی،‌ حسی، فکری و یا هر چیز دیگری بوده‌اند.

کلماتی که تجربه نشده‌اند نمی‌توانند وجود داشته باشند.