متعادل بودن

[vc_row][vc_column][vc_column_text text_larger=”no”]

تقریبا مطمئنم که من هرگز روي بدنم تتو نخواهم كرد؛ چون هیچ نقشی، هیچ نوشته ای، هیچ عقیده ای و هیچ چیزی برای من اونقدر خاص نیست که حاضر باشم تا آخر عمرم بپذیرمش و تمام عمر جلوی چشمم باشه. من اگه بچه ای می داشتم هیچوقت نمی تونستم اسمی براش انتخاب کنم چون هیچ اسمی هم برام اونقدر خاص نیست كه بتونم براي هميشه قبولش كنم و این قضیه در مورد تمام مسائل مشابه هم صادقه. کلن من آدم یك عمر يك جور بودن نیستم و علائق و خواسته های من مرتباً در حال تغییر هستن.

این ویژگی که ميشه بهش گفت دمدمي مزاج بودن و احتمالا در خیلی ها وجود داره مزایا و معایب خودش رو داره؛ مزیتش اینه که همیشه آدم رو به سمت جلو حركت ميده و اجازه نمیده که متوقف بشي که نتیجه ی توقف رکود و رخوته و همینطور باعث میشه تجربیات متفاوتی به دست بیاری که خب این خیلی خوبه. عیبش هم اینه که نمی تونی با یک ویژگی خاص شناخته بشی، نمی تونی در یک چیز عمیق بشی و تعداد روابط عمیق و پایدارت معمولا کمتر از تعداد انگشتان دست خواهد بود.

تعادل رو حفظ كردن در هر كاري و در مورد هر ويژگي اي يكي از مهم ترين مهارت هاييه كه بايد ياد بگيريم. تنوع طلبي خيلي خوبه اما به حدِ تعادل. اين تعادله كه باعث ايجاد نتايج خوب ِ پايدار ميشه و اين نتايج پايداره كه به درد ميخوره. وگرنه نتايج مقطعي هر قدر هم كه خوب باشن نمي تونن تغييري ايجاد كنن.

بايد ياد بگيرم كه متعادل تر باشم، از هزار تا كاري كه دوست دارم انجام بدم روي يكيش تمركز كنم چون توانم محدوده و بايد مهار كنم اين ميل به تغيير رو تا دست كم خودم دائما براي خودم تبديل به يه غريبه نشم كه بايد از نو بشناسمش.

[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]