گاهی حال ِ آدم در زندگی دُرُست مثل ِ لحظاتی قبل از بالا آوردن است. آن هنگام که ناگهان بزاق ِ دهانت زیاد می‌شود و سرت به دَوَران می‌افتد و نای و مری و معده و تمام اجزاء ِ متصل می‌سوزد و گلویت تلخ می‌شود و حاضر نیستی دستشویی را با دنیا عوض کنی. اما در عین ِ حال می‌دانی که بالا آوردن یعنی امید ِ بهبودی. 

تهوع شاید از معدود احوال ِ بدی باشد که صدی نود به حال ِ خوب منجر می‌شود. برای همین همیشه می گویند «بالا بیاری خوب میشی». پس هر وقت که حالت از زندگی بد شد انگشت در حلق کن که تلخی‌ها و دردها را بالا بیاوری. نسخه‌ی تضمینیِ بهبود ِ حال است.

بعضی آدم‌ها هستند که نه دردند و نه درمان. حضور و عدم حضورشان فرقی ندارد. گاهی در شادی‌ها می‌بینی‌شان و اغلب فراموششان می‌کنی. لازم نیست در مورد این آدم‌ها کاری بکنی، خودشان از کنار زندگی‌ات می‌گذرند بی آنکه ردی بگذارند.

بعضی از آدم‌ها فقط دردند. هرگز و در هیچ موقعیتی درمان نیستند. سالها به دنبال ِ این آدم‌ها می‌دوی، تمام انرژی‌ات را صرفشان می‌کنی و در نهایت با صدها درد ِ‌ بی‌درمان تنها می‌مانی. خودت را از اسارت این آدم‌ها برهان.

بعضی از آدم‌ها اما هستند که هم دردند و هم درمان. این‌ها را باید در شیشه نگه داری. کمیاب که نه، نایابند. اگر خیلی خوش‌شانس باشی دو سه تایی از آنها را در زندگی‌ات داری. دردهایی که می‌سازند را به جانت بخر که برای دردهایی درمان می‌شوند که اگر نبودند طاقت نمی‌آوردی.