بایگانی برچسب برای: روزنگاری

(امروز را می‌نویسم که یادم بماند. روزانه‌نگاری حکم حافظه‌ام را پیدا کرده و خیلی وقت‌ها به دادم رسیده است؛ تاریخ ابلاغ فلان حکم کی بود، چه روزی بود که فلان جا رفتیم یا فلان کار را انجام دادیم… خلاصه این هم یکی از مزایای نوشتن به صورت روزانه است)

یکی از مسائل اخیرمان این بود که نمی‌دانستیم چه روزی در هفته را باید برای جمع شدن دور هم در خانه‌ی پدر و مادر من انتخاب کنیم. تا قبل از هجرت کردن ما، پنجشنبه شب‌ها زمانی بود که دور هم جمع می‌شدیم. حالا پنجشنبه‌ها ما قزوین هستیم. بعد از کلی فکر کردن و بالا و پایین کردن روزهای هفته احسان پیشنهاد داد که برای جمعه نهار جمع بشویم. من هم استقبال کردم و برنامه‌ را به خواهرهایم اطلاع دادم. با مادر هم هماهنگ کردیم و قرارمان نهایی شد.

قرار شد بعد از صبحانه حرکت کنیم. آقا احسان تازه ساعت ۱۰ صبح تصمیم گرفت حمام برود. یکی از مشکلات همیشگی ما در زندگی مشترکمان همین عدم هماهنگی ما در مورد برنامه‌ریزی‌های روزانه است. من اگر قرار باشد برای نهار جایی بروم و بدانم که نیاز به حمام رفتن دارم حتما زودتر بیدار می‌شوم و طوری برنامه‌ریزی می‌‌کنم که به موقع حرکت کنم. احسان اما اصلا اینطور نیست. از نظر من هیچ برنامه‌ای در ذهنش ندارد و مطابق یک برنامه‌ریزی قبلی پیش نمی‌رود. البته خودش می‌گوید که من اشتباه می‌کنم و او همیشه مطابق برنامه پیش می‌رود فقط برنامه‌اش با برنامه‌ی من متفاوت است.

من می‌گفتم وقتی می‌خواهی برای نهار خوردن جایی بروی، آن هم به یک شهر دیگر، باید طوری حرکت کنی که یکی دو ساعت زودتر برسی. برای غذا خوردن که نمی‌رویم می‌خواهیم معاشرت کنیم. اما راستش در قزوین اصلا ماجرا اینطور نیست. وقتی برای نهار جایی دعوت می‌شوند طوری برنامه‌ریزی می‌کنند که زمانی که وقتِ خوردن نهار است به خانه‌ی میزبان برسند و معاشرت کردن را به بعد از آن وعده موکول می‌کنند. این‌ها اختلاف فرهنگی است که به نظر مسائل بسیار پیش پا افتاده‌ای می‌آیند اما باعث ایجاد اختلاف می‌شوند.

من کم کم داشتم وارد فاز ناراحتی و عصبانیت می‌شدم. بالاخره ساعت یازده و بیست دقیقه بود که سوار ماشین شدم و استارت زدم و صدای عجیبی از موتور ماشین شنیدم. به احسان گفتم و او هم تایید کرد. کاپوت را بالا زد و دید که ماشین روغن کم کرده است و در تمام این مدت آب و روغن بیشتر و بیشتر در درون من قاطی می‌شد. بالاخره حرکت کردیم.

من غر زدم و ناراحتی‌ام را ابراز کردم. گفتم من در تمام این سال‌ها با تمام برنامه‌های رفت و آمد تو هماهنگ شده‌ام اما تو یک روز نمی‌توانی با برنامه‌ی من هماهنگ شوی. اصولا من آدمی نیستم که ناراحتی را در درونم نگه دارم، هیچ ظرفیتی برای حمل کردن ناراحتی‌ها ندارم. بنابراین تقریبا همیشه ابراز می‌کنم. اما معمولا زود هم فراموش می‌کنم.

بقیه‌ی مسیر را تا خود کرج با هم در مورد خیلی از مسائل صحبت کردیم. هر چه بیشتر می‌گذرد بیشتر به این موضوع پی می‌برم که احسان به مراتب از من باهوش‌تر است؛ چه به لحاظ هوش منطقی و چه به لحاظ هوش هیجانی. او همیشه بهترین و غیرقابل بحث‌ترین جواب‌ها را در آستین دارد و به راحتی می‌تواند طرف مقابل را خلع سلاح کند و یا او را لای منگنه قرار دهد. قدرت تجزیه و تحلیل بسیار بالایی دارد و در تصمیم‌گیریِ سریع و درست دارای توانمندی قابل ملاحظه‌ای است.

باهوش بودن همیشه یکی از مهمترین معیارهای من در انتخاب فردی برای معاشرت بوده است (البته بیشتر منظورم هوش هیجانی است) فردی که شوخی‌ها را متوجه نمی‌شود یا نمی‌تواند به خوبی و به اندازه بامزه باشد یا مثلا نمی‌تواند جواب مناسبی به سوالات بدهد و این قبیل چیزها واقعا باعث می‌شود که من نتوانم با آن فرد وارد معاشرت (حداقل به صورت طولانی مدت) شوم. نه اینکه من خودم آدم باهوشی باشم، من بهره‌ی هوشی متوسطی دارم اما به هر حال این موضوع همیشه برایم مهم بوده و واقعا خدا را شکر می‌کنم که در کنار یک آدم باهوش زندگی می‌کنم.

به کرج که رسیدیم تقریبا همه آماده‌ی خوردن نهار بودند. من قبل از نهار دو تا از خرمالو‌های جذاب پدر را بلعیدم و بعد هم نوبت زرشک‌پلو با مرغ هوس‌انگیز مادر شد که البته سهم من مثل همیشه فقط خود مرغ بود و نه برنج. راستش اصلا از اینکه برنج نمی‌خورم ناراحت نیستم چون قبلا هم خیلی برنج دوست نداشتم. از وقتی هم که کلن برنج نمی‌خورم گوارشم در وضعیت بهتری به سر می‌برد.

(داریم به سالگرد برنج نخوردنم نزدیک می‌شویم)

بعد از نهار همگی نشستیم و ساعت‌ها حرف زدیم و خندیدیم بدون اینکه تلویزیون برای لحظه‌ای روشن شود. حمید واقعا بامزه است. هر جایی که حمید حضور دارد جمع در قبضه‌ی اوست؛ شلوغ و پرهیجان و بامزه است و همه را می‌خنداند.

ساناز امروز به من درس خودآرایی داد. ساناز در این امور همیشه سردمدار ما بوده است و من و سمانه همیشه دنباله‌رو او بوده‌ایم. مثل غارنشین‌ها به حرف‌هایش گوش می‌کنیم و همه را مو به مو اجرا می‌کنیم. در اموری که به آرایش و پیرایش و رسیدگی به خود مربوط می‌شود مهارت زیادی دارد (البته به جز مو که از وقتی یادم می‌آید همیشه موهایش را دم اسبی دیده‌ام. من هم همیشه این اوج خلاقیتش را به سخره می‌گیرم).

من و احسان از زمانی که این خانه را اجاره کردیم با خودمان قرار گذاشتیم که وقتی نقل مکان کردیم یک جشن دو نفره بگیریم. بالاخره امروز زمانش از راه رسید. امروز بیستم آبان بود. ما بیستم مهر‌ ماه اسباب‌کشی کردیم و امروز بعد از دقیقا یک ماه می‌خواستیم جشن بگیریم.

من چند بسته شکلات خریدم و احسان هم فلافل و سیب‌زمینی در سرخ‌کن بدون روغن درست کرد. یک سریال آب-دوغ-خیاری هم روی فلش ریختیم و به تلویزیون وصل کردیم و رسما جشن را شروع کردیم. یک ساعت بعد من انقدر در جشن گرفتن زیاده‌روی کرده بودم که همانجا روی مبل پهن شده بودم. سرم گیج می‌رفت و بدنم مثل یک کوه سنگین شده بود. احسانِ بامزه که کاملا سرحال بود می‌گفت «من میرم میدون اسبی رو ببندم بیام. کاری نداری؟»

احسان یک پتوی گرم روی من انداخت و مابقی شب را پای کامپیوتر مشغول حساب و کتاب بود و من همانجا چرت می‌زدم. نمی‌دانم چقدر گذشت تا بالاخره موفق شدم از جایم بلند شوم. به زحمت وسیله‌های روی میز را داخل آشپزخانه بردم و مسواک زدم. یعنی من اگر در حال مردن هم باشم این یک کار را از قلم نمی‌اندازم؛ مسواک زدن را می‌گویم. به یاد ندارم که شبی را بدون مسواک زدن گذارنده باشم. روزی سه بار مسواک می‌زنم. حتی زمانی که جایی کار می‌کردم همیشه در کشوی میزم مسواک و خمیردندان داشتم. حتی آن چند سالی که بازار می‌رفتم با وجودیکه سرویس بهداشتی آنجا یک فاجعه‌ی تمام عیار بود که حتی حاضر نبودی برای دستشویی کردن آنجا بروی اما من هر روز بعد از نهار مسواک می‌زدم.

در کیفم همیشه یک مسواک (از این مدل‌هایی که نیازی به خمیردندان ندارد) دارم.

شاید به ندرت پیش آمده باشد که بعضی روزها بعد از نهار مسواک نزده باشم (مثلا جایی بودم و امکانش نبوده) اما هرگز پیش نیامده که صبح و شب مسواک نزده باشم. جدیدا که اغلب بعد از قهوه هم مسواک می‌زنم. برایم مثل نماز واجب خواندن است و تحت هیچ شرایطی فراموش نمی‌شود. دلیلش هم این است که وقتی مسواک نمی‌زنم حال روحی‌ام به هم می‌ریزد. این هم از خود درگیری‌های من است.

تازه بعد از مسواک چند محصول مراقبت از پوست هم به صورت و دست‌هایم زدم. اما همه‌ی این کارها را در حالی که احساس می‌کردم هر آن ممکن است زمین بخورم انجام می‌دادم. دو تا بلوز تنم بود. احساس کردم گرمم شده یکی را درآوردم و پرت کردم آن طرف اتاق و خودم را به تخت رساندم.

هرچند که آنقدرها هم راحت و خوب نخوابیدم اما در مجموع جشن خوبی بود.

الهی شکرت…

خبر خوب این است که واقعا در چایساز رسوب آب ایجاد نمی‌شود. دیگر کاملا مطمئن شدم. آنقدر آب اینجا خوب است که فقط خدا می‌داند. یعنی من روزی هزار بار بابت آب در این منطقه سپاسگزارم. جالب اینجاست که خانه‌ی پدر و مادرم بسیار به اینجا نزدیک است اما آب آنجا فرق دارد.

ما در خانه‌ی خودمان تمام مدت با موضوع آب درگیر بودیم. فشار آب بسیار کم بود چون پمپ آب به خوبی کار نمی‌کرد و در ضمن آب خیلی دیر گرم می‌شد. اینجا آب از هر نظر فوق‌العاده است و این پاسخ درخواست‌های مکرر من از خداوند است.

چند وقت است که دوباره ورزش صبحگاهی را شروع کرده‌ام و با اینکه خیلی مختصر و مفید است اما همین هم روی حال خوبم و وضعیت بدنم بسیار تاثیرگذار است.

احسان به گل‌ها آب داد و من هم با تمام سرعتی که می‌توانستم آماده شدم و به موقع راهی کارگاه شدیم.

در مسیر کارگاه آقای مسنی هست که تابستان و زمستان یک دست کت و شلوار بسیار کهنه به تن دارد و کلاه بافتنی سبز رنگ سید‌ها را سرش می‌گذارد و درحالیکه به عصایش تکیه کرده همیشه در نقطه‌ی خاصی بعد از یک دست‌انداز بلند می‌ایستد. دقیقا بعد از آن دست‌انداز قسمت بیابانی مسیر تمام می‌شود و ردیف مغازه‌ها شروع می‌شوند.

همیشه راس یک ساعت مشخصی او در آن محل ایستاده است و حتی دستش را هم دراز نمی‌کند. فقط آنجا می‌ایستد. ماشین‌ها به خاطر دست‌انداز سرعتشان را کم می‌کنند و اغلب به خاطر مغازه‌ها توقف می‌کنند و خیلی‌هایشان به سید پول می‌دهند. او هم عصا را روی دستش می‌اندازد و پول‌هایش را مرتب می‌کند و در جیبش می‌گذارد. تا ظهر هم بیشتر کار نمی‌کند و بعد از آن به خانه‌اش می‌رود.

کل زندگی‌اش را به همین شکل می‌گذراند و حتما هم راضی است. موضوع جالب برای من این است که او سهم خودش را از فراوانی این جهان به راحتی دریافت می‌کند بدون اینکه هیچ کار خاصی انجام دهد. کاری ندارم که این پول، پول خوبی هست یا نه، این آدم، آدم مفیدی هست یا نه… فقط دارم به موضوع پول و پول ساختن نگاه می‌کنم. به هر حال این آدم از کاری که انجام می‌دهد و درآمدی که دارد راضی است. او درک کرده که کافیست در زمان و مکان درست بایستد و منتظر باشد تا خداوند روزی‌اش را به راحتی به دستش برساند.

آری او کارآفرین نیست، کتابی ننوشته، چیزی را خلق نکرده و ارزشی را به این جهان اضافه نکرده است. اما به هر حال رابطه‌اش با پول خوب است. پول هیچ‌کس را قضاوت نمی‌کند و فقط جایی می‌رود که او را بخواهند. به همین سادگی…

به کارگاه رسیدیم و از لحظه‌ی رسیدنمان شروع به کار کردیم.

کارهای این فصل همگی گرم و بعضا سنگین هستند. تک تک لباس‌ها را خودمان موقع خروج از کارگاه چک می‌کنیم. البته که در کار خیاطی همیشه درصدی خطا وجود دارد چون توسط نیروی انسانی انجام می‌شود نه توسط دستگاه. اما اگر هم خطایی وجود دارد ما قبل از خروج کار از کارگاه از آن مطلع می‌شویم. از بعضی از خطاهای کوچکتر می‌گذریم و خطاهای بزرگتر را حتما اصلاح می‌کنیم. به هر حال کاری را چک نشده بیرون نمی‌فرستیم. اگر این کار را انجام ندهیم معلوم نیست چه کاری دست مشتری می‌رسد حتی تعداد کارها هم ناقص خواهد بود.

تقریبا نود درصد افراد هر جامعه‌ای وقتی کسی بالای سرشان نیست (حالا آن کس می‌تواند کارفرما باشد یا قانون) کارشان را به درستی انجام نمی‌دهند. مثلا در کارگاه دکمه‌ها روی زمین می‌ریزد اما افراد آنها را برنمی‌دارند. با خودشان فکر می‌کنند «چند تا دکمه است دیگه، چه اهمیتی داره اصلا» در حالیکه مشتری‌ها برای این دکمه‌ها هزینه کرده‌اند و ما باید ‌آنها را به درستی استفاده کنیم و مابقی را هم برگردانیم. چوبکارها روی زمین می‌افتند و افراد بی‌اهمیت از کنارشان عبور می‌کنند.

امروز در اوج شلوغی و بدو بدو متوجه شدم که شیر آب دستشویی سمت بچه‌ها باز مانده و آب همینطور می‌رود اما کسی به آن اهمیتی نمی‌دهد. آب را بستم و سر کارم رفتم (البته بدون اینکه به کسی غر بزنم و درباره‌اش صحبت کنم)

هیچ تعجبی ندارد اگر عده‌ی زیادی از افراد هرگز به جایگاه بهتری نمی‌رسند و عمرشان به شکایت کردن از بالاسری‌ها می‌گذرد بدون اینکه به خودشان و عملکردشان رجوع کنند.

سمانه و مهدی امروز جشن عروسی یکی از دوستانشان دعوت بودند به همین دلیل زودتر رفتند. ما تا ساعت ۵ عصر یک نفس کار کردیم تا اینکه ماشین آمد و کارهای آماده شده را برد. من همان موقع نیمرو آماده کردم برای نهار بچه‌ها، خودم هم که تخم‌مرغ آب‌پز داشتم. هنوز نیمرو کاملا نبسته بود که احسان گفت ماشین برمی‌گردد چون کارها «کارت آویز» داشتند و مسئولش فراموش کرده اطلاع دهد.

احسان تمام بچه‌های اتوکار را بسیج کرد و خودمان هم دست به کار شدیم و در عرض ده دقیقه همه‌ی کارت‌ آویزها را وصل کردیم در حالیکه نیمرو هنوز روی حرارت بود. همکاری بسیار موفقی بود. دوباره لباس‌ها را در ماشین گذاشتیم و این بار دیگر واقعا به سراغ نهار رفتیم.

تعدادی از کارها مشکل داشتند که آنها را هم برطرف کردیم. فکر می‌کنم ساعت ۸ بود که به سمت قزوین حرکت کردیم. اپلیکیشن مسیریابی ترافیک سنگین را در اتوبان نشان می‌داد. ما از مسیر دیگری رفتیم و به لطف خدا به خوبی رسیدیم. تمام مسیر در سکوت گذشت. تقریبا اکثر زمان رفت و آمد ما در سکوت می‌گذرد اما گاهی هم پیش می‌آید که تمام مسیر را در مورد آگاهی‌های جدید صحبت می‌کنیم. بی‌نهایت سپاسگزار خداوندم که احسان در تمام بخش‌های زندگی با من هم مسیر است.

به قزوین که رسیدیم شیر خریدیم و به خانه رفتیم.

مامان آش رشته پخته بود که من نخوردم و فقط شیر را جوشاندم و خوردم. از شدت خستگی روی مبل‌ها افتاده بودیم و یک فیلم تخیلی بیخود را می‌دیدیم بدون اینکه از آن سر در بیاوریم.

روزهای خدا هر کدام به نحوی شب می‌شوند و من عاشق تک تک‌ آنها هستم، فارغ از اینکه چگونه می‌گذرند. همین ‌که فرصت تجربه کردن آنها به من داده می‌شود لبریز از شوق می‌شوم.

الهی شکرت…

امروز از صبح آنقدر خوشحال و سپاسگزارم که فقط خدا می‌داند. انگار تازه دارم درک می‌‌کنم که زندگی‌ام وارد چه مرحله‌ای شده است. آنچه که امروز به لطف خداوند به دست آورده‌ام تا همین چند وقت پیش به نظرم نشدنی می‌آمد و فقط یک آرزوی بزرگ بود.

خیلی خوب به خاطر می‌آورم که از همان روز اولی که ازدواج کردم آرزوی بسیار بزرگی برای رسیدن به آزادی و استقلال در من ایجاد شد. اینکه می‌گویند تا آدم‌ها با هم زیر یک سقف زندگی نکنند نه خودشان را می‌شناسند نه طرف مقابل را عین حقیقت است. من حتی معتقدم که تا زمانی که آدم‌ها به یکدیگر تعهد قانونی و رسمی ندهند باز هم هیچ چیز در مورد هم نخواهند فهمید. به این دلیل که اگر در ذهن شما امکان رها کردن رابطه در هر زمان و به هر شکل وجود داشته باشد (یعنی شما خودتان را به لحاظ قانونی و شرعی متعهد به آن رابطه ندانید) هرگز از مکنونات واقعی قلبی خودتان و طرف مقابلتان آگاه نخواهید شد. آدم‌ها خود واقعیِ واقعی‌شان را زمانی نشان می‌دهند که احساس کنند در مسیری هستند که دکمه‌ی برگشت به عقب ندارد. حداقل به این سادگی‌ها ندارد. آنجاست که همه چیز شکل دیگری به خودش می‌گیرد.

من از اولین روزی که وارد خانه شدم احساس کردم که خودم را در مسیری قرار داده‌ام که دکمه‌ی برگشت به عقب ندارد. به معنای واقعی کلمه احساس اسارت می‌کردم. احساس می‌کردم که با پذیرفتن زندگی کردن در آن خانه مرتکب بزرگترین اشتباه زندگی‌ام شده‌ام که دیگر هرگز از آن خلاصی نخواهم داشت. وجودم لبریز از احساس اسارت شده بود و این برای منی که از خانواده‌ای به شدت آزاد آمده بودم مانند یک مرگ تدریجی بود که واقعا هم بود.

برای مدت هشت ماه دچار افسردگی شدم. افسردگی چیزی بود که در تمام زندگی‌ام آن را تجربه نکرده بودم. دیگران که درباره‌ی افسردگی حرف می‌زدند من همیشه تعجب می‌کردم چون با این احساس کاملا غریبه بودم. ذهن و بدن من افسردگی را پس می‌زند. هرگز بیشتر از یکی دو روز در فاز افسردگی نمی‌مانم و همیشه به نحوی از آن خارج می‌شوم. اما این بار گیر افتاده بودم. هر چه تلاش می‌کردم و خودم را به آب و آتش می‌زدم افسردگی‌ام برطرف نمی‌شد؛ کتاب می‌خواندم، می‌رقصیدم، پیاده‌روی می‌کردم، خانواده‌ام را می‌دیدم… هیچ کدام کمکی به رفع افسردگی‌ام نمی‌کردند تا اینکه شروع به نوشتن به صورت روزانه کردم. نوشتنِ روزانه شفای درون من بود که نه تنها مرا از افسردگی نجات داد بلکه مرا در مسیرهای شگفت‌انگیزی قرار داد و درها را یکی پس از دیگری به روی من باز کرد.

بعد از خارج شدن از افسردگی هنوز آرزوی رسیدن به آزادی و استقلال به همان اندازه در من پررنگ بود اما دیگر توام با خشم و نگرانی نبود. من دیگر می‌دانستم که در مسیر آگاهی هستم و می‌دانستم که بودنم در آن شهر و در آن خانه درس‌هایی برای من دارد که باید آنها را یاد بگیرم. می‌دانستم که دلیلی وجود دارد که من آنجا هستم و از طرف دیگر ایمان داشتم که یک روزی یک وقتی که زمانش برسد حتما خواهم رفت و به آنچه که وجودم داشتنش را فریاد می‌زند خواهم رسید.

حالا این اتفاق افتاده است. هنوز هم باورم نمی‌شود که انقدر نرم و روان پیش رفته است. باید اعتراف کنم که آن را دور از دسترس‌تر از این‌ها می‌دیدم.

امروز صبح که ظرف می‌شستم ناگهان منقلب شدم، انگار که از شوک بیرون آمده باشم، تازه باورم شد که اتفاق افتاده است. من اینجا هستم، در خانه‌‌ای جدید، کیلومترها دورتر از آن احساس اسارت. من اینجا هستم رها و آزاد. هیچ‌کس نمی‌داند که کجا می‌روم، کی‌ می‌روم، چه غذایی درست می‌کنم، در خانه هستم یا نیستم، همسرم کجاست و چه می‌کند، هیچ آیفونی طبقه‌ی پایین را به بالا وصل نمی‌کند، امکان اینکه آشنایی در خانه‌ی ما را بزند وجود ندارد….

ناگهان لبریز از شوقی چنان جدید شدم که دلم می‌خواست فریاد بزنم. با خودم گفتم این هدف در چشم من به مراتب از هر هدف دیگری در زندگی‌ام  بزرگتر و دست‌نیافتنی‌تر می‌آمد اما به لطف خداوند انقدر نرم و روان محقق شد. پس رسیدن به هر هدف دیگری در زندگی‌ام بسیار ساده‌تر خواهد بود. کافیست کارها را به خداوند بسپارم و اجازه دهم او مرا به زمان و مکان درست هدایت نماید.

من چندین بسته عود مخروطی با بوی Seven African Lions داشتم که هر کاری می‌کردم نمی‌سوختند. به این نتیجه رسیده بودم که عود‌ها خرابند و بابتشان ناراحت بودم چون این عود را خیلی دوست دارم. من کلن عود دوست دارم و فکر می‌کنم که این عود هنوز هم جزء بهترین‌هاست. با اینکه عطر آن قوی است اما حس و حال واقعی عود را دارد و من دوستش دارم.

موقع اسباب‌کشی دو بسته از آن را به ساناز دادم و گفتم ببین تو می‌توانی بسوزانی. حالا اتفاق جالب اینجاست که عود‌ها اینجا به سادگی آب خوردن می‌سوزند. حتی همان بسته‌ی نیمه کاره‌ای که در قزوین داشتم و هر کاری کرده بودم نمی‌سوختند اینجا به راحتی می‌سوزند. حتی احسان هم به این موضوع اشاره کرد. چون او هم نتوانسته بود در بازار عودها را بسوزاند اما اینجا در کارگاه هم به راحتی می‌سوزند. انگار که آب و هوای جدید به آنها ساخته است. انگار که آنها هم مثل من خوشحالند.

امروز ساناز آمد و من چقدر خوشحال بودم. ساعت نزدیک یک بود که به دنبالش رفتم. صبح به خانه‌ی پنبه خانم رفته بود و آنجا را نظافت کرده بود. مادر و پدر هم به خرید رفته بودند و همگی راضی و خوشحال بودند.

پدر خرمالو چیده بود و روی میز گذاشته بودند تا برسند. من هم که عاشق خرمالو هستم، یک نایلون پر کردم و برای خودم آوردم. خرمالو را نه فقط به خاطر شکل زیبا و طعم منحصر به فردش بلکه به خاطر شخصیت خاصش دوست دارم.

ساناز هر بار که به خانه‌ی ما وارد می‌شود دوباره می‌گوید که من اینجا را خیلی دوست دارم. ما هم که حرفهایمان تمامی ندارند یکریز حرف می‌زنیم.

من از زمانی که این خانه را اجاره کردیم انتهای دفتر روزانه‌هایم یک صفحه نوشته بودم و از خداوند سپاسگزاری کرده بودم که کارهای مربوط به اسباب‌کشی برای ما ساده و روان پیش می‌روند. چند روز پیش خیلی اتفاقی چشمم به آن صفحه افتاد و مو به تنم راست شد از این بابت که هر چیزی که نوشته بودم عینا اتفاق افتاده بود. حتی متن را که برای احسان خواندم فکر کرد که من بعد از پایان اسباب‌کشی سپاسگزاری کرده‌ام و وقتی فهمید که این‌ها را خیلی قبل از اسباب‌کشی نوشته‌ام واقعا تعجب کرد.

امروز این متن و متن‌های دیگری که خیلی وقت پیش نوشته بودم برای ساناز خواندم. جالب است که خودم فراموش کرده بودم که حتی برای خریدن خانه‌ی ساناز و حمید هم نوشته بودم و عینا اتفاق افتاده بود. ساناز هم از شنیدن آنچه که نوشته بودم حیرت کرد.

نهار جوجه‌کباب خوردیم و من امروز به یکی دیگر از نکات مثبت آمدن به این خانه فکر کردم؛ به اینکه من در آن خانه باید هر روز نهار آماده می‌کردم چون احسان برای نهار به خانه می‌آمد و وعد‌ه‌ی نهار وعده‌ای است که زمان مفید آدم را کاملا می‌گیرد. من از صبح بارها و بارها تایمر اجاق گاز را تنظیم می‌کردم و هر بار بخشی از کار را انجام می‌دادم. ده‌ها بار از پای کامپیوتر بلند می‌شدم و این باعث می‌شد که تمرکزم کاملا از دست برود. تازه بعد از نهار جمع کردن و شستن ظرف‌ها هم بود. سالها‌ی اول زندگی‌مان که هر روز شام هم درست می‌کردم تا اینکه کم آوردم و شام را رها کردم. اغلب یک چیز خیلی ساده می‌خوردیم یا اینکه میوه می‌خوردیم. از یک جایی به بعد هم که من دیگر شام نخوردم و برای احسان یا یک چیز خیلی ساده درست می‌کردم یا مادرش غذا می‌داد.

حتی یادم می‌آید که یک سال و نیم در بازار نهار می‌خوردیم و من از شب قبل نهار فردا را آماده می‌کردم و می‌بردیم. چه کارها که نمی‌کردم. الان که فکر می‌کنم از انرژی خودم تعجب می‌کنم.

اما از وقتی به اینجا آمده‌ایم یا هر دو کارگاه هستیم یا اگر من در خانه باشم نهار درست نمی‌کنم و این باعث شده است که کار من بسیار ساده‌تر شود. اصلا نکات مثبت اینجا بودنمان آنقدر زیاد است که اگر بخواهم سپاسگزارشان باشم فقط از صبح تا شب باید سپاسگزاری کنم.

امروز برای ساناز شیر-قهوه‌ی ویژه‌ی سرآشپز را درست کردم که خورد و حسابی لذت برد.

احسان هم که آمد لطف بزرگی کرد و یک میز اضافه‌ای که داشتیم را به خانه‌ی پدر برد و هم کلی فضا باز شد و هم به ریختگی‌ از بین رفت و من احساس آرامش زیادی کردم.

حمید به دنبال ساناز آمد و رفتند. من هم دوش گرفتم و وسایلم را برای فردا مهیا کردم. باید زودتر حرکت کنیم چون در کارگاه یک دنیا کار منتظرمان است.

الهی شکرت….

زود بیدار شدم که از کارها عقب نمانم. باید زودتر حرکت می‌کردیم تا قبل از رفتن به کارگاه به اداره‌ی ثبت شرکت‌ها می‌رفتیم. در آنجا کار نیمه کاره ماند چون خواهرم باید حضور می‌داشت. پس به کارگاه برگشتیم. برای من امروز کار زیادی نبود. بنابراین از همان موقع پای کامپیوتر رفتم و کارهای مربوط به ثبت برند را انجام دادم که تا پایان روز طول کشید.

یک بچه گربه‌ی بسیار زیبا دیروز به کارگاه آمده بوده و احسان و مهدی اجازه داده بودند که شب در کارگاه بماند. خیلی عجیب است که چطور توانسته در آن بیابان‌هایی که صدها سگ در آن وجود دارد جان سالم به در ببرد و خودش را به جای امنی برساند. واقعا که لایق زنده ماندن است.

من اسمش را «طلا خانم» گذاشتم و طاها (خواهرزاده‌ی مهدی) تصمیم گرفت سرپرستی‌اش را به عهده بگیرد. طاها قبلا یک خرگوش داشت که به اندازه‌ی یک سگ رشد کرده بود. چهار سالش شده بود. اسمش «پشمک» بود و برای خودش مادربزرگ به حساب می‌آمد. پشمک را به باغ وحش سپردند و حالا طلا خانم جایش را گرفت.

امکان ندارد که موجودی میل به زندگی داشته باشد و جهان از او حمایت نکند. خداوند هرگز از هیچ‌کدام از بندگانش غافل نمی‌شود.

امروز که طلا خانم را دیدم داشتم به یک موضوعی فکر می‌کردم، من همیشه به میثاق دوم فکر می‌کنم؛ میثاق دوم می‌گوید «هیچ چیز را به خودت نگیر». به نظرم این مهمترین و البته سخت‌ترین میثاق است که اگر ما بتوانیم آن را در زندگی‌مان پیاده‌سازی کنیم زندگی‌ چیزی به جز مجموعه‌ای از خوشی و راحتی و آسایش نخواهد بود و به نظر من گربه‌ها به بهترین شکل ممکن به میثاق دوم عمل می‌‌کنند.

گربه‌ها هیچ چیز را به خودشان نمی‌گیرند؛ اگر به آنها محبت کنید و ناز و نوازششان کنید و با آنها بازی کنید تصور نمی‌کنند که به آنها وابسته شده‌اید یا دوستشان دارید. تنها تصورشان این است که «امروز حالتان خوب است» و ممکن است فردا اینطور نباشید که این هم برایشان کاملا قابل قبول است. اگر هم به آنها توجه نکنید به خودشان نمی‌گیرند و فکر نمی‌کنند که مثلا زشت هستند یا دوست داشتنی نیستند بلکه فقط نتیجه می‌گیرند که شما سرحال نیستید و به دنبال کار خودشان می‌روند. حتی اگر تصمیم بگیرید که دیگر از آنها مراقبت و نگهداری نکنید و حتی به آنها غذا هم ندهید باز هم به خودشان نمی‌گیرند و به دنبال راه‌حل می‌روند. اگر با گربه‌ها معاشرت کرده باشید به خوبی متوجه‌ی حرف‌های من می‌شوید.

اما سگ‌ها همه چیز را به خودشان می‌گیرند. اگر به آنها محبت کنید می‌گویند که این آدم عاشق من شده است و آنها هم در مقابل به شما محبت می‌کنند و به شما وابسته می‌شوند و اگر به آنها بی‌محلی کنید افسرده و غمگین می‌شوند. اگر ناگهان تصمیم بگیرید که از آنها مراقبت نکنید به لحاظ روحی کاملا آسیب می‌بینند چون محبت‌های قبلی شما را به خودشان گرفته‌اند. اصلا این توقع را ندارند که شما جور دیگری باشید چون خودشان جور دیگری نمی‌شوند.

به نظرم گربه‌ها در میثاق دوم استاد هستند. حالا ما آدم‌ها به این ویژگی ‌آنها می‌گوییم «گربه صفت بودن» درحالیکه آنها دارند کار درست را در زندگی‌شان انجام می‌دهند و ما باید از آنها یاد بگیریم؛ یاد بگیریم که اگر کسی به ما بی‌توجهی کرد این نشان‌دهنده‌ی مشکلی در ما نیست، این به این معنی نیست که ما زشت هستیم یا دوست‌داشتنی نیستیم یا به اندازه‌ی کافی خوب نیستیم.

اگر انتقاد شنیدیم یا اگر «نه» شنیدیم هیچ معنی خاصی ندارد اگر هم معنی‌ای داشته باشد برای آدمی که آن رفتار را انجام داده دارد نه برای ما. ممکن است حالش خوب نباشد یا شرایط بله گفتن نداشته باشد یا از خودش و شرایطش عصبانی است یا با به هر نحوی با خودش هماهنگ نیست و هزاران شاید دیگر. به هر حال هیچکدام از اینها هیچ ربطی به ما ندارند.

به همین ترتیب اگر کسی از ما تعریف و تمجید می‌کند یا لطف و محبتی در حق ما می‌کند این را هم نباید به خودمان بگیریم؛ حتی اگر آن فرد همسرمان یا عزیزمان است.

باید بدانیم که رفتار آدم‌ها آیینه‌ی درونشان است و فقط نشان‌دهنده‌ی این است که امروز و در این لحظه در چه حال هستند؛ آیا حالشان خوب است یا بد.

البته که اجرا کردن میثاق دوم واقعا سخت است اما به هر حال اگر گربه‌ها بلدند آن را به صورت عملی پیاده‌سازی کنند پس ما هم می‌توانیم.

یکی از دخترکان ما که نامش «لیلا» است امروز به من یک جفت جوراب هدیه داد فقط چون مرا دوست دارد. به من می‌گوید «حضور شما برای من بسیار خوشایند است» (دقیقا با همین کلمات) و من چقدر از این کارش خوشحال شدم. محکم بغلش کردم و از او بابت محبتش تشکر کردم. لیلا اوایل امسال نامزد کرده بود و یک روزی که من کارگاه بودم و او لباس فیروزه‌ای سنتی دست‌دوز خودش را که با انواع سنگ‌ها و منجوق‌ها و پولک‌ها تزیین شده بود به تن کرده بود بچه‌ها به من گفتند که لیلا عروس شده است و من مجبورش کرده بودم همراهم برقصد و بعد هم بغلش کرده بودم و برایش آرزوی خوشبختی کرده بودم. لیلا این را به خاطر سپرده بود.

من چقدر عاشق زندگی هستم؛ عاشق این لحظه‌های ناب، عاشق حضور آدم‌ها، عاشق با هم بودن‌ها، عاشق محبت ناب آدم‌ها، عاشق هدیه‌های بی‌دلیل، عاشق لبخند‌ها، اشک‌ها…. من می‌میرم برای زندگی. من برای زندگی کردن ساخته شده‌ام و دوست دارم زیستن در این جهان را با تمام وجود تجربه نمایم.

دخترکان افغان ما اسم‌های بسیار زیبایی دارند. مشخص است که اسم‌هایشان کاملا فکر شده انتخاب شده‌اند. متوجه شده‌ام که افغان‌ها در مورد انتخاب اسم بسیار بهتر از ما عمل می‌کنند؛ «اندیشه»، «مروه»، «نجلا»، «سعدیه»، «آناهیتا»، «بانو»، «انوشه»، «حبیبه»

ما به این فکر می‌کنیم که چه اسمی باکلاس‌تر یا خاص‌تر و یا غیرتکراری است اما آنها با اسم‌ها ارتباط برقرار می‌کنند، به بار معنایی آن در خانواده‌شان فکر می‌کنند و به خیلی چیزهای به دردبخور دیگر.

امیدوارم که بتوانیم با گسترش کارمان شرایط مناسب‌تری را هم برای خودمان و هم برای مهاجران فراهم کنیم.

الهی شکرت…

ساعت ۶:۲۰ بود و هوا گرگ و میش. گرگ و میش به زمانی می‌گویند که نه کاملا روشن است و نه کاملا تاریک، زمانی که گرگ یا میش را می‌بینی اما نمی‌توانی آنها را از هم تشخیص بدهی. یعنی آنقدر تاریک نیست که هیچ چیز نبینی اما آنقدر هم روشن نیست که بتوانی چیزی را که می‌بینی به درستی تشخیص دهی. البته که بستگی به فاصله‌ی تو از آن چیز و جهت و شدت تابش اولین اشعه‌های خورشید دارد.

واقعا نمی‌دانم چرا انقدر روده‌درازی می‌کنم برای گفتن یک حرف خیلی ساده!!

می‌خواستم بگویم هوا گرگ و میش بود و دو نفر که سگ‌های واقعی داشتند (نه از این سگ‌هایی که اندازه‌ی کف دست‌اند. سگ‌هایی که صاحبانشان به زور آنها را مهار می‌کنند از بس که قدرتشان زیاد است) آن وقت صبح سگ‌هایشان را برای پیاده‌روی بیرون آورده بودند. یکی از سگ‌ها برای آن یکی شاخه و شانه می‌کشید و به شدت پارس می‌کرد. اصلا همین پارس کردن توجه من را به خیابان جلب کرد. صاحب سگ ایستاد تا آن یکی سگ با صاحبش کاملا دور شوند و سگِ خودش آرام شود و بعد حرکت کرد.

ظاهرا خیلی از افراد این وقت صبح و قبل از اینکه سر کار بروند سگ‌هایشان را برای پیاده‌روی بیرون می‌آورند. چقدر از نظر من سخت است مسئول کسی یا چیزی بودن. من به هیچ عنوان نمی‌توانم شرایط زندگی‌ام را با موجود دیگری تنظیم کنم. من باید در انتخاب شرایطم کاملا آزاد و مختار باشم. اینکه مجبور باشم به خاطر موجود زنده‌ی دیگری کاری را انجام دهم که در این لحظه نمی‌خواهم یا توان انجامش را ندارم واقعا برایم آزار‌دهنده است. اینکه کسی یا چیزی برای زنده ماندن به من وابسته باشد برایم مساوی مرگ تدریجی است. نه دوست دارم خودم به کسی وابسته باشم و نه دوست دارم کسی به من وابسته باشد.

خیلی از خانم‌ها را دیده‌ام که تلاش می‌کنند مرد را به خودشان وابسته نگه دارند (حتی خیلی وقت‌ها به صورت ناخودآگاه). تصور می‌کنند اگر مرد در انجام امور روزمره‌ی خودش به آنها وابسته باشد این وابستگی او را متعهد به رابطه‌شان نگه می‌دارد. بنابراین همه‌ی کارهای مرد را برایش انجام می‌دهند. اجازه نمی‌دهند در آشپزخانه کاری انجام دهد و یاد بگیرد، لباس‌هایش را اتو می‌زنند (حتی لباس‌های شخصی او را برایش می‌شویند)، مهمانی که می‌خواهند بروند لباس و کفش او را برایش آماده می‌کنند و دم دست می‌گذارند و اسم تمام این‌ها را عشق می‌گذارند. شاید هم واقعا از روی عشق باشد اما اغلب اوقات اگر واقعا با خودمان صادق باشیم می‌بینیم که قصدمان ایجاد احساس وابستگی است.

اما به نظر من این «وابستگی» نیست که افراد را مجاب به ماندن می‌کند بلکه رشد است که باعث ماندن می‌شود؛ هر فردی (چه مرد و چه زن) اگر احساس کند که در کنار یارش رشد می‌کند و تبدیل به نسخه‌ی بهتری از خودش می‌شود، در کنار او مهارت‌های فردی‌اش را ارتقا می‌دهد و در کنار او احساس بهتری نسبت به خودش و زندگی دارد آن وقت است که رابطه در نظرش ارزشمند می‌شود و به آن ادامه می‌دهد.

یک قربانیِ وابسته پرورش دادن نه به درد ما می‌خورد و نه به درد عزیزانمان. از آنجاییکه احساس مادرانگی در ما خانم‌ها به صورت ذاتی قوی است اغلبِ ما این احساس را به نحوی در زندگی‌مان پیاده می‌کنیم؛ فرزندانمان را وابسته بار می‌آوریم، پدر و مادرمان را به خودمان ترجیح می‌دهیم، همسرمان را تبدیل به مردی بدون احساس مسئولیت می‌کنیم از بس که خودمان مسئولیت‌ها را به عهده می‌گیریم. خلاصه که به هر نحوی شده مادری می‌کنیم و بعد از مدتی دچار توقع می‌شویم. احساس می‌کنیم از خودمان گذشته‌ایم و حالا باید دیده شویم و وقتی این اتفاق نمی‌افتد احساس قربانی بودن می‌کنیم و این یک چرخه‌ی معیوب است.

من شخصا سالها در این چرخه‌ی معیوب زندگی کرده‌ام تا فهمیدم که عشق دادن به عزیزانمان چیزی کاملا متفاوت از این شیوه‌ است. من همیشه فکر می‌کردم دوستشان دارم و تمام این کارها را از روی عشق انجام می‌دهم. اما بعدا فهمیدم که من هیچ چیزی در مورد عشق نمی‌دانم چرا که من عاشق خودم نیستم و چنین فردی هرگز نمی‌تواند به کسی عشق بدهد.

من عاشق خودم نبودم چون کسی که عاشق خودش است خودش را در اولویت قرار می‌دهد؛ زمانی که نعمت‌‌هایی مانند وقت و انرژی و پول را از خداوند دریافت می‌کند اول سهم خودش را برمی‌دارد و اگر چیزی باقی ماند آن را بین عزیزانش تقسیم می‌کند. به این ترتیب از آنها متوقع نمی‌شود، به این ترتیب اگر آنها مقابله به مثل نکردند سرخورده و خشمگین نمی‌شود و احساس بدبخت بودن نمی‌کند.

کسی که عاشق خودش نیست هرگز نمی‌تواند عاشق کسی باشد، بلکه فقط محبت مشروط به دیگران دارد؛ محبت می‌کند برای اینکه یک روزی یک جایی مثل آن را دریافت کند، محبت می‌کند چون می‌ترسد که تنها بماند، می‌ترسد که طرد شود، می‌ترسد که آدم خوبی نباشد، می‌ترسد که افراد ناراحت و دلشکسته شوند و بعد خدا از او ناراحت شود و احتمالا بعد از آن هم بدبخت شود.

از خدا می‌ترسد، از تنهایی می‌ترسد، از تایید نشدن می‌ترسد، می‌خواهد همه را راضی کند، حال همه در کنار او خوب باشد…

کسی که خودش را دوست نداشته باشد هرگز معنای دوست داشتن را درک نخواهد کرد.

همه‌ی اینها را برای خودم می‌نویسم. برای خودم که هنوز دوست داشتن خودم را بلد نیستم.

(اگر دوست داشتید این متن رو بخونید: رسالت من در این جهان چیست؟)

 

اصلا به من چه مربوط که آدم‌ها سگ دارند و مجبورند ساعت ۶ صبح سگ‌هایشان را برای پیاده‌روی بیاورند. من چرا از آن نقطه می‌رسم به این نقطه؟؟

بگذریم…

امروز شاهد طلوع زیبای خورشید هم بودم. هوا سرد شده است. به زور چند دقیقه‌ای در بالکن به تماشای طلوع ایستادم و به سراغ دفتر و قهوه رفتم.

بعد از آن سریع آماده شدم، باید دوباره به اداره‌ی آب می‌رفتم، اما قبلش مدارکی را از مادر گرفتم و رفتم. خدا را شکر مسئولش بود و کارم انجام شد.

آقایی که آنجا کار می‌کند تلاش می‌کند صمیمی و بامزه باشد و این کار را با به کار بردن کلمات و اصطلاحاتی که در حوزه‌ی چنین رابطه‌ای نمی‌گنجند انجام می‌دهد. البته که من فقط می‌خندم و واقعا هم برایم مهم نیست. من که نمی‌خواهم این آدم را برای رابطه‌‌ای طولانی انتخاب کنم اما حیفم می‌آید از اینکه می‌بینم آدم‌هایی واقعا محترم و شایسته که قطعا لایق داشتن روابطی بسیار عالی هستند ابتدایی‌ترین اصول در برقراری رابطه را نمی‌دانند؛ یکی برای بامزه بودن زیادی تلاش می‌کند، یکی برای جدی بودن زیادی تلاش می‌کند، یکی برای قوی بودن، یکی برای زنانه بودن، یکی برای نجیب بودن، یکی برای باکلاس بودن، یکی برای زیبا بودن، یکی برای فهیم بودن…

خلاصه که بیشترین مشکل ما در روابط از زیادی بودن نشات می‌گیرد. از اینکه یادمان می‌رود به طبع انسانی خودمان رجوع کنیم و دست از زیادی تلاش کردن برداریم. این به این معنی نیست که خودمان را بهتر نکنیم اما بهتر شدن هم با اضافه‌کاری محقق نمی‌شود.

کلن به نظر من رابطه پیچیده‌ترین بخش زندگی انسان‌هاست که این پیچیدگی از سادگی بیش از حد آن ناشی می‌شود. یعنی از زور ساده بودن پیچیده می‌شود؛ سادگی آن هم به این دلیل است که کافیست ما به خودمان رجوع کنیم و ببینیم آیا دوست داریم با ما به همان شکل برخورد شود یا نه؟!

برگه را گرفتم و همانجا به آقای وکیل زنگ زدم و قرار شد عصر مدارک را به دفترش ببرم.

دوباره سری به پدر و مادر زدم و به خانه برگشتم و از لحظه‌ی رسیدنم کار کردم.

از چند روز پیش در ذهنم بود که بعضی چیزها را جابه‌جا کنم تا داخل بعضی از کشوها و کمد‌ها مرتب شود و جا برای بعضی وسایل باز شود.

من آدم شلخته‌ای هستم که وسواس نظم دارد. این پارادوکس همیشه برای خودم عجیب است. یعنی در عین حال که شلخته هستم وسواس نظم و ترتیب هم دارم. مثلا وقتی از بیرون می‌آیم دلم نمی‌خواهد مجبور باشم لباسم را سر جایش آویزان کنم و وسایلم را مرتب یک جایی بگذارم (هیچوقت هم این کار را نمی‌کنم. یعنی هر چیزی را یک جایی می‌اندازم.)

وقتی سفر می‌روم اتاقم همیشه نامرتب است و وسایلم به هم ریخته‌اند. ساکم همان دقایق اول به هم ریخته می‌شود و وسایلم همه جا پخش و پلا می‌شوند.

اما از نامرتب بودن هم به شدت اذیت می‌شوم. اگر وسایل سر جای خودشان نباشند تمرکز ندارم و حالم خوب نیست. به خصوص اگر بدانم که داخل یک کشو یا کمد مرتب نیست شب خوابم نمی‌برد. انگار که اجنه داخل آن کمد یا کشو جمع شده‌اند و جشن عروسی گرفته‌اند و این کارشان مخل زندگی من شده است.

بنابراین تمام تلاشم را می‌کنم تا فضا مرتب باشد، مخصوصا فضاهای داخلی تا حد ممکن نظم داشته باشند. چند سال پیش برای خودم چالش نظم و ترتیب تعریف کردم و موفق شدم تا حد بسیار زیادی خودم را تغییر دهم.

امروز چندین کشو و کمد را دوباره مرتب کردم و خیلی راضی بودم. فکر می‌کنم ساعت ۴:۳۰ بود که به سمت دفتر آقای وکیل رفتم. نرسیده به آنجا یک جای پارک دیدم که جای خوبی بود و می‌توانستم توقف کنم اما آن را از دست دادم. اولش ناراحت شدم چون در آن منطقه جای پارک سخت پیدا می‌شود اما مثل همیشه به خدا گفتم: «خدایا یه جای پارک توپ به من بده» و خداوند هم یک جای پارک باورنکردنی دقیقا جلوی در ساختمان آن هم در یک موقعیت واقعا عالی به من داد که یک در هزار در آن منطقه پیدا می‌شود.

هر بار که به خدا می‌گویم «خدایا یه جای پارک توپ به من بده» بی برو برگرد یک جای پارک عالی نصیبم می‌شود.

(چند سال است که با خداوند وارد معامله شده‌ام، گفته‌ام من بندگی می‌کنم و تو خدایی کن. گفته‌ام «تنها تو را می‌پرستم و تنها از تو یاری می‌جویم» و تو هم کارهای مرا ردیف کن و باید بگویم که این پرسود‌ترین معامله‌ی زندگی‌ام بوده است.)

آقای وکیل هنوز نیامده بود و گفته بود اگر من نبودم مدارک را به خانم منشی بدهید. من هم یک صفحه‌ی بلند بالا توضیحات نوشتم و آنها را به خانم منشی که دختری موقر با حافظه‌ای باورنکردنی است سپردم. این دختر همیشه مرا متحیر می‌کند؛ حافظه‌اش در به خاطر سپردن اسامی افراد واقعا کم‌نظیر است. چقدر دوست دارم باورم را در مورد اینکه نمی‌توانم خیلی چیزها را به خاطر بسپرم تغییر بدهم. مغز همه‌ی انسان‌ها چنین توانایی‌ها را دارد، مغز من هم می‌تواند مثل مغز این خانم عمل کند اما من خودم این باور را ندارم و عدم باور من باعث ایجاد نتیجه‌ای کاملا متفاوت می‌شود.

بعد از آنجا دوباره به پدر و مادر سر زدم و به خانه برگشتم و به محض رسیدنم شروع کردم به جارو زدن خانه. فرش اتاق کارمان برعکس پهن شده بود، آن را هم درست کردم. دستشویی را شستم و با آمدن احسان به حمام رفتم.

الهی شکرت…

امروز دیگر واقعا در خانه کلافه شده بودم. بعد از صبحانه آماده شدم، کتونی‌های راحتم را پوشیدم و از خانه بیرون زدم. احسان هم خواسته بود که کاری را برایش انجام دهم. ساناز مثل همیشه در بهترین زمان ممکن زنگ زد و همانطور که پیاده راه می‌رفتم یک ساعتی را با او حرف زدم.

همانطور که راه می‌رفتم اعتبار گوشی مادر را شارژ کردم و بعد هم برایش اسنپ گرفتم که از خانه‌ی خاله برگردد. چقدر من سپاسگزار تکنولوژی هستم که این امکان را می‌دهد که من از کیلومتر‌ها آن طرف‌تر برای مادرم ماشین بگیرم تا به خانه برگردد. هم او بی دردرسر رفت و آمد می‌کند و هم من خیالم راحت است چون تا مقصد او را دنبال می‌کنم. از طرف دیگر هزینه‌اش را به صورت آنلاین پرداخت می‌کنم. بنابراین مادرم هیچگونه دردسری بابت رفت و آمد نخواهد داشت.

من واقعا خوشحالم از اینکه در زمانه‌ای زندگی می‌کنم که چنین امکاناتی در دسترس ما قرار دارند.

برای خریدن سیم‌ کارت به دفتر پیشخوان دولت رفتم. خانمی که پشت پیشخوان بود برایم بسیار آشنا بود اما هرچه فکر می‌کردم یادم نمی‌آمد که او را کجا دیده‌ام. کارم که انجام شد پیش او رفتم و گفتم شما خیلی برای من آشنا هستید اما نمی‌دانم از کجا شما را می‌شناسم. شاید شما را در فامیل دیده‌ام یا شاید هم با هم کلاسی می‌رفته‌ایم. او اصلا من را به خاطر نداشت. آخر سر فامیلی احسان را گفتم و او مرا شناخت. همسر پسر‌عمه‌ی احسان بود. او هم که اسم همسرش را گفت من شناختمش. حالا چرا این را تعریف کردم! برای اینکه بگویم اگر من منِ سابق بودم نه تنها هیچوقت در چنین موقعیتی ابراز آشنایی نمی‌کردم بلکه حتی کاملا از موقعیت فرار می‌کردم که او هم من را به خاطر نیاورد. اما جدیدا تلاش می‌کنم که با خودم در هماهنگی بیشتری باشم و از چنین موقعیت‌هایی فرار نکنم. هیچ اشکالی ندارد اگر آدم آشنایی را ببیند و گپ کوتاهی با او بزند. زندگی از همین چیزها تشکیل شده است.

من در برهه‌ای از زندگی‌ام هستم که از هر گونه روابط اضافه‌ و از هر آدمی که پیوندی با او احساس نمی‌کنم کاملا دوری می‌کنم. چنین رویکردی با اینکه مزایایی دارد اما در عین حال باعث می‌شود آدم از رها بودن خارج شود و نسبت به زندگی و اتفاقات وسواس پیدا کند. بنابراین سعی می‌کنم که در روابطم رهایی را لحاظ نمایم و به خودم یادآوری کنم که اگر آدمی با من مرتبط نباشد خود به خود از زندگی‌ام حذف می‌شود پس لازم نیست من نگران چیزی باشم. بهتر است که فقط از طی کردن این مسیر لذت ببرم.

تقریبا دو ساعت پیاده‌روی کردم. هر جا که آفتاب بود گرمای مطلوب و ملایمی جریان داشت و هر جا که سایه بود به شدت سرد بود. نیم ساعتی در پارک روی نیمکتی که تکان می‌خورد نشستم و خودم را تکان دادم و به تماشا نشستم؛ به تماشای آدم‌ها،‌ درخت‌ها، آفتاب… به تماشای زندگی که جلوه‌های آن را می‌شود در هر چیزی دید و لذت برد.

وقتی که پاهایم به اندازه‌ی کافی درد گرفتند به خانه برگشتم و وسایل را جمع‌آوری کردم. احسان که آمد گفت نهار نمی‌خوریم و مسقتیم به کارگاه می‌رویم. اما کار خودش طول کشید و ما در نهایت نهار را خوردیم. گوشت و مرغی که تهیه کرده بودیم را داخل یخدان گذاشته و روی آنها را با یخ پوشاندیم و حرکت کردیم و مستقیم به کارگاه رفتیم. من به محض رسیدن مشغول به کار شدم. انگار که شرطی شده‌ام،‌ به محض اینکه پایم به کارگاه می‌رسد «سرنخ زن» را دستم می‌گیرم و مشغول کار می‌شوم.

فکر می‌کنم دو ساعتی کار کردیم و خسته و ناتوان به خانه برگشتیم. خانه گرم بود و تمیز. هر چه بگویم از اینکه تا چه حد عاشق این خانه هستم کم گفته‌ام. جای جایش را دوست دارم. شاید منصفانه نباشد که بگویم اما احساس می‌کنم اینجا را بیشتر از خانه‌ی خودمان دوست دارم؛ یک جور گرما و صمیمیت خاصی در آن جاری است، انگار که هر قسمتش یک جور کنج دنج است.

انگار که رابطه‌ام با خانه‌ی خودمان یک جور رابطه‌ی رسمی بود؛‌ رابطه‌ای توام با احترام اما با حفظ فاصله. خانه مانند آدمی بود که تو قبولش داری و برایش احترام قائلی، حتی دوستش هم داری اما با او راحت نیستی. اینجا اما مانند آدمی است که هم قبولش داری،‌ هم دوستش داری، هم با او راحتی. انگار که لازم نیست خودت را سانسور کنی و در مقابلش خودت نباشی، لازم نیست شیک و مبادی آداب باشی، بلکه می‌توانی خود واقعی‌ات باشی و احساس راحتی کنی.

به علاوه من اینجا زندگی را خیلی ساده‌تر می‌گیرم. ذهنم از تمیز‌کاری‌های دائمی کاملا رها شده است. تمیز کردن را ساده و روان پیش می‌برم بدون اینکه فشاری احساس کنم. من اینجا رهاتر و آرام‌ترم و از این بابت بی‌نهایت سپاسگزار خداوندم.

الهی شکرت…

قزوین که می‌آیم می‌توانم ماجراهای چند روز را با هم یکی کنم از بس که هیچ اتفاق خاصی نمی‌افتد. البته که خودم هم کارهای زیادی پای کامپیوتر داشتم و نیاز به یک روز زمان داشتم تا همه را سر و سامان بدهم. اینجا هم که اینترنت بود و راحت‌تر می‌شد کار کرد. تمام دیروز را تا شب پای کامپیوتر بودم.

دیشب من برای اولین بار دختر کوچکمان را بغل کردم. الان در ماه هشتم زندگی‌اش به سر می‌برد و من تا به حال بغلش نکرده بودم به دلایل متعدد. اما دیشب بغلش کردم.

هر روز که می‌گذرد شیرین‌تر می‌شود. نوع خجالت کشیدنش از من و دایی‌اش هم آنقدر دوست‌داشتنی است که دل آدم برایش ضعف می‌رود. آن یکی دخترمان اصلا با کسی غریبی نمی‌کرد و خجالت نمی‌کشید. اما این یکی شخصیتی کاملا متفاوت دارد.

جالب است که وقتی بغلش کردم فکر می‌کردم که ناراحتی کند اما اصلا اینطور نبود. در بغلم کاملا راحت و آرام بود. حتی سرش را به صورتم چسبانده بود. کلن خیلی قشنگ سرش را به کسی که او را بغل کرده می‌چسباند. آدم دوست دارد محکم فشارش بدهد.

چشمان بسیار درشت،‌ مژه‌های بسیار بلند، چانه‌ و لب‌های ظریفش به او چهره‌ای کاملا دخترانه داده و رفتارهایش هم کاملا دخترانه‌اند. موهایش هنوز نازک و نرم و روشن‌اند.

اگر یادتان باشد دو نفر از دوستانمان زمانی که من مشغول شستن دستشویی خانه‌ی جدیدمان بودم صاحب فرزند شدند که پسر است اما به اندازه‌ی دو تا دختر موی مشکی روی سرش دارد. دو روز پیش یک سری عکس جدید از او به دستمان رسید. آنقدر شیرین شده است که خدا می‌داند.

امروز هم با مسافر کوچک تماس تصویری داشتیم. اولین دندانش را از دست داده بود و حسابی بابتش ذوق‌زده بود و به همه نشان می‌داد. از ظهر اینترنت به شدت مختل بود و به سختی حرف می‌زدیم. مادرش می‌گفت دلش برای دایی‌اش بیشتر از همه تنگ شده است. تازگی هم یک بچه گربه گرفته‌اند که نامش را «رُزی» گذاشته است. آنقدر بچه‌ گربه‌ی شیک و باکلاس و شیرینی است که خدا می‌داند.

بچه‌ها هر کدام به نحوی دوست‌داشتنی‌اند. اما ارتباط من با آنها باید همین‌طور دورادور باشد یا نهایتا در حد یک بغل کردن کوتاه. آنقدر ذهن و درون من از  بچه دور است که حتی در تاریکترین نقاط ذهنم هم به آن فکر نمی‌کنم. گاهی هم که پدر و مادری را درگیر مسائل بچه‌هایشان می‌بینم هزار بار خدا را شکر می‌کنم که فرزندی ندارم.

می‌‌دانم که وقتی بچه‌ای می‌آید عشق و دلباختگیِ فزاینده را هم با خودش می‌آورد. می‌دانم که اگر بچه‌ای می‌داشتم شیفته و دلباخته‌اش می‌شدم و تمام زندگی‌ام را برایش می‌گذاشتم. یعنی هرگز ادعا نمی‌کنم که اگر بچه‌ای بود من هنوز همین آدم می‌بودم. اما واقعا و عمیقا خوشحالم از اینکه فرزندی ندارم. بعضی از آدم‌ها برای بعضی‌ از نقش‌ها ساخته نشده‌اند. چه خوب است اگر آدم خودش را بهتر بشناسد و وارد شرایطی که با درونش هماهنگ نیست نشود.

خیلی هم خوشحالم از اینکه احسان هم با من در این مورد همراه است. البته که آنقدر این موضوع برای من مهم است که اگر احسان هم همراه من نمی‌بود من مسیر زندگی‌ام را از او جدا می‌کردم اما عقیده‌ام را تغییر نمی‌دادم. یعنی هرگز و هرگز به خاطر خوشایند کسی چنین تصمیمی نمی‌گرفتم. فقط و فقط زمانی این تصمیم را می‌گرفتم که از صمیم قلبم آن را می‌خواستم که هیچوقت نخواستم.

ذهن من در مورد ایدئولوژی‌ زندگی‌ام کاملا روشن و شفاف است؛ از زمانی که سن کمی داشتم به خوبی می‌دانستم برای زندگی شخصی‌ام چه برنامه‌ای دارم و از آنها کوتاه نیامدم و نخواهم آمد مگر اینکه آگاهی جدیدی در مسیر زندگی پیدا کنم که احساس درونی‌ام با آن هماهنگ شود. دلیل اینکه انقدر ذهنم روشن است احساس عمیق درونی‌ام است.

در مورد مسیرهای اصلی زندگی همیشه به احساسم رجوع می‌کردم و اگر احساس خوبی نداشتم وارد آن مسیر نمی‌شدم. مثلا می‌دانستم که یک جشن عروسی بزرگ آن هم به شکلی که دیگران برگزار می‌کنند با درون من کیلومترها فاصله دارد. آنقدر بر سر عقیده‌ام ماندم که خانواده‌ای که یک پسر داشتند و عده‌ی زیادی هم منتظر بودند که در عروسی او دعوت شوند به یک مهمانی خودمانی و ساده در خانه رضایت دادند. همیشه می‌دانستم که مهریه‌ی زیاد و این رسم و رسومات با من هماهنگ نیست، این حرف‌هایی که ما جهیزیه می‌گیریم و شما هم عروسی و خانه را مهیا کنید در کَت من نمی‌رود.

زندگی مشترک اسمش را یدک می‌کشد؛ همه چیزش باید مشترک باشد. دو نفری که با هم همراه می‌شوند باید خودشان مسئولیت تمام بخش‌های زندگی‌شان را به عهده بگیرند. به اندازه‌ی جیبشان خرج کنند تا نیاز به کمک کسی پیدا نکنند و همه‌ی کارها را با هم انجام دهند. از آن زمان تا امروز هم هر قدمی که برداشتیم با هم برداشتیم، هر تصمیمی را با هم گرفتیم و با هم همراه شدیم.

من هرگز نخواستم و اجازه ندادم که احسان روی کمک پدرش حساب باز کند و همیشه دوست داشتم ما مستقل باشیم. هر کسی که می‌شنود ما مستاجر شده‌ایم تعجب می‌کند اما من واقعا راضی‌ام.

امروز نهار خیلی خوشمزه‌ای خوردیم؛ کوفته‌ی قزوینی که کاملا با کوفته‌ای که ما درست می‌کردیم متفاوت است و واقعا هم خوشمزه است. این کوفته از گوشت چرخ‌کرده، گردوی چرخ‌کرده، پیاز رنده شده و سبزیجات خشک معطر تشکیل شده است. با اینکه تا خرخره خورده‌ام اما هنوز هم که درباره‌اش می‌نویسم دلم می‌خواهد.

بعد از نهار به «نان سحر» رفتم و چندین بسته نان گرفتم. شعبه‌ی نان سحر در کرج به خوبی شعبه‌ی قزوین نیست. یعنی نان انقدر سرحال و تازه نیست که اینجا هست. بنابراین هر هفته که می‌آیم از اینجا نان می‌گیرم و می‌برم.

امروز بعد از مدت‌ها عصر خوابیدم،‌ خیلی کم پیش می‌آید که من در طی روز بخوابم. خوابِ روز چندان به من نمی‌سازد مگر اینکه چرت بسیار کوتاهی باشد. امروز هم خواب‌های درهم و برهمی می‌دیدم اما در کل خواب امروز بد نبود. انگار که بدنم بعد از مدت‌ها به این خواب نیاز داشت.

احسان هم امروز فرصت کرد و ماشین را حسابی تمیز کرد. ما برنگشتیم چون احسان فردا باید برای انجام کاری در قزوین باشد. بقیه‌ی روز هم با خوردن چای و انار و این چیزها گذشت. من برای خودم شیرقهوه مهیا کردم.

اینجا تمام مدت تلویزیون روشن است. میز کار هم ندارم، بنابراین تمام مدت در حالیکه لپ‌تاپ روی پاهایم است جایی نزدیک به تلویزیون نشسته‌ام و سعی می‌کنم به تلویزیون توجه نکنم و روی کارم تمرکز کنم که البته خیلی هم سخت است. گاهی هم لپ تاپ را روی میز آشپزخانه می‌گذارم و کار می‌کنم.

خلاصه که زندگی اینجا روی یک خط مستقیم در جریان است اما در کرج روی یک موج سینوسی و من هر دوی این‌ها را دوست دارم. به نظرم هر شکلی از زندگی زیباست چون زندگی فی نفسه برای من بسیار جذاب و دوست‌داشتنی است.

الهی شکرت…

زن بودن عجب چیز قشنگی است؛ من همیشه عاشق زن بودن بوده و هستم. همیشه می‌گویم که اگر هزار بار دیگر زاده شوم دوست دارم زن باشم و دقیقا همین زنی باشم که اکنون هستم.

زن بودن ترکیبی جادویی از قدرت و ظرافت است که آن را تبدیل به چیزی بسیار منحصر به فرد می‌کند. یک زن در خانه راه می‌رود و نرم و روان ده‌ها کار را انجام می‌دهد. خانه با حضور زن رنگ و بوی تازه‌ای می‌گیرد، همه چیز سر جای خودش می‌رود، امور روی روال قرار می‌گیرند، انرژیِ زندگی در فضا جاری می‌شود… انرژی‌ِ روشن و درخشانی که خداوند در زن قرار داده شگفت‌انگیز است؛ زن هم بهار است هم خزان، هم روز است هم شب، هم سرد است هم گرم، هم لطیف است هم قوی… مجموع اضداد است او و همین است که زیبایی‌اش را صد چندان می‌کند. خلاصه که واقعا قشنگ است این زن بودن. ‌نعمت بسیار بزرگی است که من همیشه بابت آن سپاسگزارم.

ساعت ۶ صبح دوش گرفتم، قهوه را گذاشتم، موهایم را خشک کردم، چایی را گذاشتم، نان را از فریزر بیرون آوردم و تخم‌مرغ و گوجه را از یخچال، به سمانه پیغام دادم، ظرف‌های مانده از شب قبل را شستم، قهوه خوردم، تخم‌مرغ‌ها را برای آبپز شدن روی حرارت گذاشتم، آرایش کردم، گردو شکستم و وسایل صبحانه را از یخچال بیرون گذاشتم، وسایل باقیمانده را برای بردن جمع‌آوری کردم و تازه احسان را برای خوردن صبحانه صدا زدم.

وقتی به این روند فکر کردم ناخواسته لبخند زدم و با خودم فکر کردم که زن بودن چقدر چیز قشنگی است.

این را هم بگویم که برای خشک کردن موهایم سشوآر را به «اتاق فکر» بردم. من خانه‌ی خودمان را طوری طراحی کرده بودم که میز آرایش در اتاق خواب نباشد. چون می‌دانستم که خیلی وقت‌ها زمانی که احسان هنوز خواب است من حوالی میز آرایش کار دارم و به این شکل مزاحم احسان نمی‌شوم. اما اینجا مجبور شده‌ام که میز آرایش را در اتاق خواب بگذارم و کاملا می‌فهمم که چقدر فکر خوبی کرده بودم. حالا برای اینکه احسان کمتر اذیت شود سشوآر را به اتاق دیگری می‌برم.

بالاخره به کارگاه رسیدیم. قرار بود من به اداره‌ی پست بروم که سمانه تماس گرفت و گفت لازم نیست بروی. پای کامپیوتر رفتم و با مشکلی جدی روی وب‌سایت مشتری مواجه شدم که باید در اسرع وقت آن را برطرف می‌کردم. وسط اوضاع شلوغ و به هم ریخته‌ی کارگاه در حالیکه مهمان هم داشتیم من باید تمام تمرکزم را جمع می‌کردم و این مشکل را رفع می‌کردم.

هر راه حلی که به ذهنم می‌رسید را امتحان می‌کردم اما مشکل همچنان آنجا بود. فکر می‌کنم یک ساعت و نیم با استرس زیاد درگیر بودم تا اینکه بالاخره متوجه شدم مشکل از کجا آب می‌خورد. وقتی یک وب‌سایت از دسترس خارج می‌شود شرایط برای مدیر آن وب‌سایت بسیار استرس‌زا می‌شود چون مشکل باید در اسرع وقت رفع شود و وب‌سایت نباید در وضعیت خارج از دسترس باقی بماند. البته این روزها به خاطر مشکل اینترنت مشتری‌ها حساسیت کمتری دارند اما خود من به عادت قدیم نگران و مضطرب می‌شوم و تا مشکل حل نشود نمی‌توانم چشم از کامپیوتر بردارم.

اما به خوبی به خاطر دارم که وقتی شاغل بودم و مشتری‌های ما همگی خارجی بودند زمانی که مشکلی برای یک وب‌سایت ایجاد می‌شد استرس بسیار زیادی جریان پیدا می‌کرد. چون خارجی‌ها روی وب‌سایت‌هایشان بسیار حساس‌اند. مخصوصا اینکه فاصله‌ی زمانی ما با آنها زیاد بود و آنها روز بیدار می‌شدند و با مشکل مواجه می‌شدند اما ما خواب بودیم. بعضی وقت‌ها می‌شد که همکاران تماس می‌گرفتند و مشکل را گزارش می‌کردند. تو باید بیدار می‌شدی و پای کامپیوتر می‌رفتی و تا وقتی مشکل حل نشده بود نمی‌توانستی به خوابیدن فکر کنی.

بقیه‌ی روز به چک کردن لباس‌های آماده که همگی پالتو و بلوز‌های زمستانی بودند گذشت. برای نهار بچه‌ها فلافل داشتیم که من آن را با روغن بسیار بسیار کم سرخ کردم و خودم هم تخم‌مرغ آبپز خوردم. شب دوباره مهمان داشتیم. ساعت از ۸ گذشته بود که راهی قزوین شدیم.

حسابی خسته و گرسنه بودم. در ماشین سیب و موز خوردیم و تقریبا تمام مسیر را در سکوت گذراندیم. فکر می‌کنم ساعت ۱۰:۳۰ بود که رسیدیم.

دختر کوچکمان ما را نمی‌شناسد و با ما غریبی می‌کند اما خیلی شیرین است؛ خجالت می‌کشد و صورتش را به کسی که او را بغل کرده است می‌چسباند و یواشکی لبخند می‌زند.

نمی‌خواستم شام بخورم اما چون برای من جدا غذا درست شده بود خوردم. خیلی خیلی هم خسته‌ام. خوشبختانه اینجا هم شوفاژها روشن شده‌اند و خانه هوا گرفته است. هر چند که من لباس گرم و جوراب پشمی پوشیده‌ام.

روز معمولی و کشداری بود اما از روزهای خوب خدا.

الهی شکرت…

امروز صبح با نشستن پای کامپیوتر شروع شد. در حین کار یادم افتاد که یک سری ظرف داخل ماشین هستند که باید قبل از رفتن من شسته شوند اما ماشین هنوز پر نشده است. بنابراین بخشی از سرویس چینی که هنوز در صفِ شسته شدن ایستاده بود و من فرصت نکرده بودم به آن بپردازم  را داخل ماشین گذاشتم و ماشین را روشن کردم.

ماشین لباسشویی هم  با حوله‌ها پر شده بود و منتظر بود تا من دوش بگیرم و آخرین حوله را هم به آن اضافه کنم. با آقای وکیل ساعت ۴ قرار داشتیم. بنابراین دوش گرفتم  و آماده شدم. تصمیم داشتم کمی زودتر حرکت کنم تا بتوانم قبل از رفتن خرما تهیه کنم. جدیدا یک مدل خرمایی کشف کرده‌ام که دوستش دارم، اما برای خریدنش باید یک جای خاصی بروم. البته من کلن آدم خرماخوری هستم. خرما یکی از چیزهایی است که بسیار به آن علاقه دارم و واقعا فرقی ندارد که چه مدلی باشد. اما این یکی چیز خوبی است.

به موقع حاضر شدم  و بدون خوردن نهار راهی شدم. قبل از رفتن، سری دوم سرویس چینی را داخل ماشین گذاشتم و هر دو ماشین را تنظیم کردم که تا برگشتن من کارشان را تمام کنند.

امروز وانت جلوتر بود و باید آن را جابه‌جا می‌کردم. عجیب است که احساس کردم بیرون آمدنش از در پارکینگ راحتتر از ماشین خودمان بود. وانت را بیرون گذاشتم، ماشین خودمان را خارج کردم و وانت را جای آن گذاشتم. در وانت با کلید باز و بسته می‌شود، نمی‌دانم چه مشکلی پیدا کرده بود که کلید در قفل نمی‌چرخید. در حالیکه چند دقیقه‌ی قبلش مشکلی نداشت. خلاصه زمان زیادی با آن درگیر بودم تا درست شد.

به سراغ خرما رفتم. با اینکه در آن منطقه معمولا جای پارک پیدا نمی‌شود اما خداوند همیشه یک جای پارک خوب را برای من کنار می‌گذارد.

دو مدل خرما خریدم و به دنبال مادر رفتم. چند دقیقه به چهار مانده بود که ما در دفتر آقای وکیل بودیم. حرف ‌های لازم را زدیم و قرارداد جدید را بستیم .

بعد با مادر به میوه‌فروشی بزرگی در مسیر خانه رفتیم و میوه و آبلیمو‌ی تازه خریدیم و برگشتیم. ساناز خانه‌ی پدر بود. با هم به طبقه‌ی پایین رفتیم و در مورد  بعضی مسائل حرف زدیم و حال هر دویمان بهتر شد.

ساناز رفت و من منتظر تماس احسان که قرار بود یک جایی دنبالش بروم ماندم. احسان سفارش کرده بود که پول‌های شرکت را که در خانه‌ی پدر و مادر بود بردارم. من هم  نایلونی را که شامل پاکت پول بود برداشتم  و به دنبال احسان رفتم. می‌خواست برای کارگاه خرید کند، با هم چند جا رفتیم برای خرید کردن و من همه جا پاکت پول را با خودم حمل می‌کردم. وقتی وارد پارکینگ شدیم و در را بستیم و می‌خواستیم وسایل را بالا ببریم احسان به پاکت نگاه کرد و گفت: «هیچی پول توی این پاکت نیست که!!» پول بود اما مبلغ آن بسیار کم بود.

راستش من موقع برداشتن پول خیلی با عجله این کار را انجام داده بودم، بنابراین احتمال داشت که مابقی پول را جا گذاشته باشم. چون همیشه پول‌ها را داخل همین پاکت می‌گذاشت آن را برداشته بودم و رفته بودم.

مجبور شدیم دوباره برگردیم . مابقی پول‌ها کنار پاکت روی زمین بودند و من آنها را ندیده بودم. نیم ساعتی آنجا ماندیم،‌نارنگی خوردیم و برگشتیم. احسان مشغول انجام دادن کارهای فنی شد.

من هم یک بار دیگر کابینتی که چینی‌ها در آن بودند را تمیز کردم و سرویس چینی شسته شده را سر جایش برگرداندم. شوخی شوخی چینی‌ها هم شسته شدند آن هم در خلال یک روز شلوغ.

حوله‌‌های شسته شده را روی بند رخت انداختم و وسایلم را برای فردا آماده کردم، صبح می‌رویم کارگاه و بعد از کارگاه مستقیم به قزوین می‌رویم.

خانه حسابی گرم شده است، با اینکه فقط بعضی از شوفاژها را باز کرده‌ایم اما من شب‌ها بدون نیاز به پتوی ضخیم می‌‌خوابم و این کاملا برایم تازگی دارد. چون خانه‌‌ی خودمان واقعا برای من سرد بود. این هم یکی دیگر از نکات مثبت این خانه است.

یک موضوع خیلی جالب دیگر این است که در طول دو هفته‌ی گذشته که از چایساز استفاده کرده‌ایم هیچ رسوبی در آن تشکیل نشده است. من قبلا هفته‌ای یک بار چایساز را با سرکه‌ می‌شستم چون میزان زیادی رسوب آب در آن تشکیل می‌شد. اما اینجا هنوز هیچ رسوبی ایجاد نشده است.

من و این همه خوشبختی؟؟ ☺️

البته حالا باید زمان بیشتری بگذرد تا ببینم که  واقعا  شرایط  در این مورد چطور است. اگر به همین شکل ادامه پیدا کند که فوق‌العاده است.

این  روزها  یک چیزی توجه‌ام را جلب کرده است؛ امسال که شروع می‌شد من شعار «زنانگی» را برای خودم انتخاب کردم. از طرف دیگر یک سمت دیگر ذهنم درگیر موضوع «رهایی» بود. کاملا احساس نیاز می‌کردم که زندگی‌ام به سمت رهایی بیشتر حرکت کند. نه اینکه قبل از آن آزادی نداشتیم اما به هر حال وقتی که نزدیک خانواده‌ها زندگی می‌کنی  محدودیت‌هایی وجود دارد. به خصوص اینکه خانواده‌ی احسان کاملا با خانواده‌ی من متفاوت هستند؛ چیزهایی که از  نظر آنها کاملا عادی است با معیارهای ذهنی من در مورد آزادی کاملا منافات دارد.

می‌دانستم که اگر می‌خواهم زندگی‌ام به سمت آزادی بیشتر حرکت کند باید این رهایی و آزادی را در درونم ایجاد نمایم. من در درون آدم رهایی نیستم؛ خیلی چیزها را سخت می‌گیرم و حتی خیلی وقت‌ها به خودم می‌آیم و می‌بینم که  عضلاتم را منقبض کرده‌ام.

به نظر من «رهایی» پایه‌ی اصلی برای رسیدن به هر موفقیتی است چرا که باعث می‌شود  احساس آدم خوب باقی بماند. آدم‌هایی که سخت‌گیر نیستند بسیار راحت‌تر از کنار مسائل عبور می‌‌کنند و این باعث می‌شود که حالشان خوب باشد و به تبع آن هدایت‌های خداوند را بهتر دریافت کنند و تصمیمات بهتری بگیرند که نتیجه‌ی همه‌ی این‌ها می‌شود رخ دادن اتفاقات بهتر.

به قول حافظ:

گفت آسان گیر بر خود کارها  کز روی طبع  / سخت می‌گیرد جهان بر مردمان سخت‌کوش

این بیت سال‌های بسیار زیادی است که در ذهن من می‌چرخد اما هیچوقت نتوانستم واقعا آن را عملی کنم.

خلاصه که امسال این دو ویژگی برای من بسیار مهم شده بودند؛ «زنانگی» و «رهایی»

حالا اتفاقی که در کل کشور افتاده است تمرکز روی زن و آزادی است. انگار که هدف امسال من به کل کشور سرایت کرده است

نتیجه‌ی امسالِ من تا به اینجا این بوده است که زندگی شخصی‌ام وارد فاز کاملا جدیدی شده است. با اینکه من هنوز در درون آن احساس رهایی که دلم می‌خواهد داشته باشم را ندارم اما نتیجه‌ی بیرونی‌ام کاملا به سمت آزادی بوده است. ابعاد کاملا تازه‌ای از آزادی در زندگی‌ شخصی‌ام نمایان شده است و از این بابت بسیار راضی و خشنودم.

درست است که هنوز به توفیقی که مدنظر دارم در مورد اهداف امسالم دست پیدا نکرده‌ام اما به هر حال نتایج بیرونی‌ام تا حد زیادی راضی کننده‌اند. در واقع باید مرتب به خودم بگویم که حرکت و اقدام ما برای شرایط و موقعیت ما حرکت بزرگی بوده است که نباید از طرف ما نادیده گرفته شود یا کوچک شمرده شود.

چون این مدت گاهی وارد فاز سردرگمی می‌شوم و این احساس به من دست می‌دهد که هیچ کاری در زندگی‌ام نکرده‌ام. اما باز به خودم یادآوری می‌کنم که باید خودم را با خودم مقایسه کنم. باید این قدم‌ها را ببینم و بابت هدایت‌ها و یاری خداوند و بابت بودن در یک شرایط جدید خوشحال و سپاسگزار باشم.

الهی شکرت…

 

امروز از صبح آسمان ابری است، از آن هواهایی که من خیلی دوست دارم. ساناز صبح پیغام داد که هوا عالی است بیا عصر به پیاده‌روی برویم و من هم موافقت کردم.

پاییز در خانه‌ی جدید ما - عکس از مریم کاشانکی

احسان هم از صبح که چشم باز کرد چند کلید و پریز را درست کرد. احسان مانند پدرش آدمی فنی است؛ ابزارها را می‌شناسد و کاربردهای آنها را به خوبی بلد است و تقریبا از پس انجام دادن هر کاری به خوبی برمی‌آید. اگر هم کاری را بلد نباشد یاد می‌گیرد و انجام می‌دهد. خیلی هم به ابزارها علاقمند است. یک سال پیش دو تا ابزار خیلی باکلاس (😎) هم خریداری کرد که در این اسباب‌کشی عصای دست ما بودند و واقعا کمک کردند.

حالا هم که احسان و مهدی با هم کار می‌کنند احسان هر روز فنی‌تر هم می‌شود؛ چون مهدی مهارت فنی فوق‌العاده بالایی دارد، به راحتی‌ می‌تواند یک دستگاه مکانیکی غول‌پیکر را بسازد یا هر دستگاهی را به کار بیندازد. احسان هم که به کارهای فنی علاقه دارد در کنار مهدی هر روز بیشتر یاد می‌گیرد. من هم خیلی خوشحالم که برای انجام دادن کارهای خانه نیازی نیست منتظر کسی باشیم.

احسان بعد از صبحانه، بند و بساط فنی‌اش را جمع کرد و حتی نردبان را هم برداشت و رفت. این اولین باری است که من اینجا پشت میز کار نشسته‌ام و دارم می‌نویسم. البته یک بار قبلا اینجا کامپیوترم را روشن کرده‌ام اما خیلی با عجله کاری را انجام دادم و رفتم. امروز با خیال راحت نشسته‌‌ام و هر از گاهی به منظره‌ی بیرون نگاه می‌کنم و گاهی هم به منظره‌ی آشپزخانه. باید چراغ را برای خانم «لیندا» روشن کنم. حس می‌کنم نور برایش کم است.

پاییز پایین پنجره‌ی اتاق در جریان است. همین الان که خورشید خانم موفق شد از لابه‌لای ابرها خودی نشان بدهد رگه‌های ملایم نورش دقیقا روی من افتاده است. یعنی صندلی من دقیقا در معرض تابش آفتاب کم رمق پاییز است. چه لذتی دارد خدای من این گرمای ملایم.

من روزانه‌هایم را در نت موبایلم می‌نویسم. اما فهمیدم که با توجه به شرایط فعلی نباید این کار را بکنم. باید راه دیگری پیدا کنم، چون چند روز است که Keep Note به خوبی کار نمی‌کند و باعث شده است من به روزانه‌های قبلی‌ام که نوشته بودم اما منتشر نشده بودند دسترسی نداشته باشم.

خیلی وقت پیش (شاید بیشتر از پنج سال) بعد از یک پیاده‌روی صبحگاهی و وقتی که شاهد حرکت آب در کانال بودم این متن را نوشته بودم و هر بار که به آن فکر می‌کردم در تصورم این بود که جابه‌جا شده‌ایم و برای زندگی به جای دیگری رفته‌ایم.

در واقع این متن را نوشته بودم و در تمام این سالها‌ آن را در ذهنم مرور می‌کردم و تصور می‌کردم که به جای دیگری رفته‌ایم و من این نوشته را برای خودم می‌خوانم و خوشحال می‌شوم از حرکت کردن. با مرور کردن دوباره و دوباره‌ی آن به خودم انگیزه‌ی حرکت کردن می‌دادم و حالا واقعا می‌توانم آن را بخوانم و به خودم بگویم که بالاخره روزی که فکرش را می‌کردی و منتظرش بودی از راه رسید. به خودم بگویم ما تصمیم گرفتیم و حرکت کردن را انتخاب کردیم.

« آفتاب حوالی شش و بیست دقیقه‌ی صبح سر بر آورد و خودش را پهن کرد بر روی آبی که از کانال می‌گذشت. من جایی در وسط پل ایستاده بودم و رقص اولین رگه‌های نور را بر جریان ملایم آب تماشا می‌کردم. سر که برگردانم موج‌های کوچک از سمت دیگر ِ پل به مسیر خود ادامه می‌دادند و من با خود اندیشیدم؛ آب ِ باریکی هم که باشی در ناپیداترین نقطه‌ی این سرزمین، اگر رفتن و بازنایستادن را بلد باشی عاقبت یک روز به دریا می‌رسی. رفتن و رسیدن جدایی‌ناپذیرند، همانگونه که ایستادن و مردن. اگر بایستی می‌میری؛ مرگی با بوی تند تعفن.

تصمیم بگیر….»

 

کباب تابه‌ای را روی حرارت بسیار ملایم گذاشتم. لباس‌ها را در ماشین ریختم. دوش گرفتم و حاضر شدم و بعد اجاق گاز را درحالیکه کباب هنوز نیمه‌کاره بود خاموش کردم و راه افتادم.

ماشین را مقابل خانه‌ی پدر و مادر پارک کردم، سری به آنها زدم و پیاده به سمت محل قرارم با ساناز رفتم. طبق قرار ساعت ۴:۳۰ آنجا بودم. من وقتی با کسی قراری می‌گذارم تقریبا همیشه به موقع به محل قرار می‌رسم، در واقع تمام تلاشم را می‌کنم که طبق قرارم حاضر باشم؛ فرقی نمی‌کند که با خواهرم قرار داشته باشم یا با وکیل.

هر چه فکر می‌کنم می‌بینم تا به حال شاید فقط یک بار پیش آمده باشد که من دیر رسیده باشم آن هم به این دلیل بوده که مترو خراب شده بوده. آن روز من با همکارانم برای خوردن نهار قرار داشتم اما دیر رسیدم چون خراب شدن مترو جزء پیش‌بینی‌هایم نبود که در مسیر به آنها اطلاع دادم. اگر هم به هر دلیلی نتوانم به موقع خودم را برسانم به کسی که منتظر است خبر می‌دهم. شاید پیش آمده باشد که چند دقیقه‌ای دیرتر برسم اما کلن به خاطر ندارم که خیلی دیرتر از وقت قرارم به محل قرار رسیده باشم.

به نظرم شخصی که به زمان قرارش اهمیت نمی‌دهد آدم قابل اطمینانی نیست چون در واقع برای حرف خودش ارزش قائل نیست چه برسد برای وقت من. حس می‌کنم آدم مسئولیت‌پذیری نیست که نمی‌تواند برنامه‌ریزی درستی داشته باشد تا به موقع برسد. من واقعا دوست ندارم منتظر کسی باشم. منتظر کسی یا چیزی بودن برای من عذاب الیم است.

خواهرم سمانه واقعا بدقول است، در خانواده لقب چوپان دروغگو را گرفته است از بس که می‌گوید دارم می‌رسم ولی نمی‌رسد. البته اگر قرار کاری داشته باشد همیشه به موقع می‌رسد اما وقتی پای خانواده و دوستان به میان می‌آید فکر نمی‌کند که منتظر ماندن آنها اهمیتی داشته باشد (یا حداقل برداشت من این است)

یک بار که در تهران با او قرار داشتم شاید دو یا سه ساعت مرا معطل کرد. آنقدر خونم به جوش آمد که وقتی دیگر واقعا نزدیک بود و داشت می‌رسید من محل را ترک کردم و به کرج برگشتم.

چند سال است که یاد گرفته‌ام اهمیتی به قول و قرارهایش ندم. هر وقت خودم حاضر باشم حرکت می‌کنم و او را به حال خودش می‌گذارم که هر وقت خواست بیاید. طفلک مهدی همه‌ی حرص‌ها را به جای ما می‌خورد.

(فکر کن که از یک قرار ساده با ساناز حرفم به کجا کشید)

هوا عالی بود. باران می‌بارید درست مثل باران بهاری. من و ساناز دو ساعت پیاده‌روی کردیم و در تمام مسیر با هم حرف زدیم. چقدر روز خوبی بود. راستش چند روز است که با خودم هماهنگ نیستم. این پیاده‌روی و صحبت کردن با ساناز حسابی حالم را جا آورد.

بخشی از مسیر را با تاکسی به خانه‌ی پدر برگشتم و سلامی کردم و به خانه‌ی خودمان آمدم. به محض رسیدن کباب را مهیا کردم. ده ساعت می‌شد که چیزی نخورده بودم و دو ساعت هم پیاده‌روی کرده بودم.

فراموش کرده بودم لباس‌ها را از ماشین خارج کنم که انجامش دادم. کباب هم خوردم و یک قهوه‌ی تلخ فوری هم بعد از کباب به بدن زدم که بسیار هم مزه داد.

الان که می‌نویسم زیر پایم بخاری برقی روشن است. شوفاژها هنوز به راه نیفتاده‌اند و خانه برای من سرد است. البته که این خانه به مراتب از خانه‌ی خودمان گرم‌تر است و من از این بابت بسیار سپاسگزار خداوندم.

احسان آمد و خبر داد که شوفاژها راه‌اندازی شده‌اند.

 

الهی شکرت…