گاهی حال ِ آدم در زندگی دُرُست مثل ِ لحظاتی قبل از بالا آوردن است. آن هنگام که ناگهان بزاق ِ دهانت زیاد می شود و سرت به دَوَران می افتد و نای و مری و معده و تمام اجزاء ِ متصل می سوزد و گلویت تلخ می شود و حاضر نیستی دستشویی را با دنیا عوض کنی. اما در عین ِ حال میدانی که بالا آوردن یعنی امید ِ بهبودی. 

تهوع شاید از معدود احوال ِ بدی باشد که صدی نود به حال ِ خوب منجر می شود. برای همین همیشه می گویند “بالا بیاری خوب میشی”. پس هر وقت که حالت از زندگی بد شد انگشت در حلق کن که تلخی ها و دردها را بالا بیاوری. نسخه ی تضمینیِ بهبود ِ حال است.