روزانه‌نگاری – چهارشنبه بیست و نهم تیر ۱۴۰۱
واقعا نمی‌دانم چگونه هوای این روزهای کارگاه را تحمل می‌کنم؛ دوازده ساعت سونای بخار به همراه یک روزه‌داری طولانی رَمَقم را گرفته است.
سفارشی داشتیم که باید امروز تمام می‌شد، با یک کار گروهی خوب توانستیم سفارش را آماده‌ی ارسال کنیم. کارِ گروهی همیشه جواب می‌دهد؛ در طول سه سال گذشته بارها مجبور شده‌ایم حتی تا ساعت یک شب کار کنیم تا سفارشی را آماده کنیم. اما با همکاریِ هم همیشه توانسته‌ایم.
تمام امروز یک جور دیگری در حال و هوای خودم بودم، با همیشه فرق داشتم، حتی با تمام مدت عمرم هم فرق داشتم؛ رهاتر شاید، نمی‌دانم. خیلی خیلی بیشتر باید فکر کنم.
صدای قل قل آب در قوری استیل کوچک که مستقیم روی حرارت گذاشته‌ام برای یک دمنوش…
خیلی خوب است که طبقه‌ی پایین گاز و یخچال دارد، مجبور نیستی برای هر چیزی پله‌ها را بالا بروی. البته که برای چای حاضرم صدها پله را بالا بروم تا به چایی که پدر (که در چشمانش اقیانوس دارد) با وسواس و حساسیت عجیب و غریبش دم کرده است و روی سماور گذاشته است برسم، مزه‌ی دیگری دارد.
به محض رسیدنم به خانه بدون فوت حتی یک دقیقه وقت مستقیم داخل حمام رفتم. تمام روز را به امید همین لحظه سر کرده بودم.
وقتی که قرار نیست چیزی بخوری همیشه وقت اضافه می‌آوری، از این نظر خیلی جالب است.
به نظر من هر آدمی با سطح آگاهی متفاوتی پا به این جهان می‌گذارد؛ مثلا می‌بینی که یک نفر در سن خیلی پایین درک بسیار متفاوت‌تری از پول دارد؛ کسب و کار را می‌فهمد، پول را می‌فهمد، ارتباط خوبی با پول دارد، به راحتی پول می‌سازد و هر چیزی شبیه این، یک نفر دیگر از سن پایین رابطه را به خوبی درک می‌کند، یک نفر دیگر در تمام عمر از سلامتی خوبی برخوردار است و ….
هیچ آدمی نیست که در تمام مسائل زندگی از سطح آگاهی بالایی برخودار باشد. اصلا ما آمده‌ایم که آگاهی‌مان را گسترش بدهیم و به این واسطه جهان را گسترش دهیم. بنابراین خیلی طبیعی است که خیلی چیزها را ندانیم.
به هیچ وجه نباید خودمان را با دیگران مقایسه کنیم و احساس کنیم که از کسی جا مانده‌ایم. و همین‌طور نباید سعی کنیم به طریقی که دیگران مسیرشان را طی کرده‌اند زندگی کنیم. ما باید به دنبال مسیر منحصر به فرد خودمان باشیم. راهی وجود دارد که مختص ماست و هماهنگ با درونِ ماست. اما عجول بودن انسان برای رسیدن به نتیجه خیلی وقت‌ها باعث می‌شود که به جای مسیر خودش در مسیرهای دیگران قدم بردارد و این فقط رسیدن به مقصد را به تعویق می‌اندازد.
صبور بودن سخت‌ترین کاریست که انسان باید انجام دهد و به همین نسبت پاداش‌های بسیار بزرگتری هم دارد.
الهی شکرت…
