پاهایم از درد ذُق ذُق می‌کنند، کمرم را به سختی می‌توانم صاف کنم، دو روز است که بی‌وقفه ایستاده‌ام و راه رفته‌ام. احساس می‌کنم فاصله‌ی بین دو شهر را پیاده طی کرده‌ام. دیروز تمام آشپزخانه را جمع کردم، حتی یخچال را.

امروز اول فریزر را جمع‌آوری کردم به طوریکه آماده‌ی برداشتن و رفتن باشد و بعد به سراغ میز آرایش و میز کار رفتم که هیچ دست کمی از آشپزخانه نداشتند. بعد هم کفش‌ها را جمع کردم و رختخواب‌ها، حوله‌ها، پرده‌‌ها و ملافه‌ها و هر چیزی که اینجا و آنجا مانده بود را جمع کردم. بیست درصد از کار جمع‌آوری باقی مانده که به امید خدا فردا انجام می‌دهم.

احسان هم به مرور کارتن‌های آماده را برده پایین و داخل وانت گذاشته. قرار است ماشین خودمان را هم با وسایل حساسی مثل چراغ‌ها و لوستر‌ها و وسایل یخچال و فریزر پر کنیم و یک سفر به کرج برویم. در این سفر تمام آشپزخانه را با خودمان می‌بریم که خیالمان از بابت شکستنی‌ها راحت باشد.

متاسفانه بعضی از وسایل ما مثل کتابخانه و میز کار و میز نهارخوری بسیار بزرگ هستند و راه پله‌های خانه‌ی جدیدمان برای عبور این وسایل کوچک است. مجبور شده‌ایم که تصمیم به بریدن و دوباره سرهم کردن این وسایل بگیریم تا هم این بار بتوانیم وسایل را راحت بالا ببریم و هم برای دفعه‌ی بعدی که جابه‌جا می‌شویم کارمان راحت باشد. با یک نفر هماهنگ کردیم که بیاید وسایل را ببیند که همین نیم ساعت پیش آمد. قرار شد فردا عصر بیاید برش‌ها را انجام دهد.

دیروز موقع جمع کردن آشپزخانه آنقدر گیج و خسته شده بودم که ناخودآگاه نشستم روی مبل و سرم را بین دستانم گرفتم. بسته‌بندی کردن کاریست که نیاز به فکر کردن زیاد دارد؛ اینکه کدام کارتن را انتخاب کنی، کدام وسیله را اول بگذاری و به چه نحوی بگذاری که بتوانی اولا از فضا به صورت بهینه استفاده کنی، دوما چیزی جا نماند، سوما فضای خالی بین وسیله‌ها نباشد که در حین جابه‌جایی وسایل تکان نخورند چون این باعث شکستن آنها می‌شود.

آنقدر این چند روز فکر کرده‌ام که مغزم از کار افتاده است. اما باید این تعریف را از خودم بکنم و بگویم که طوری حرفه‌ای بسته‌بندی کرده‌ام که خودم متحیرم. روی تمام کارتن‌ها نوشتم که چه چیزهایی داخل آنهاست و تا جایی که یادم بود عکس گرفتم از ظاهر کارتن‌ها که در اسباب‌کشی‌های بعدی همین وسایل را داخل همین کارتن‌ها بگذارم تا دیگر مجبور نباشم انقدر فکر کنم.

اگر زنده باشم تجربه‌ام درباره‌ی اسباب‌کشی را خواهم نوشت. مطمئنن اسباب‌کشی برای خیلی‌ها چالش بزرگی‌ است و نمی‌دانند باید چطور پیش بروند.

این تجربه‌ یک تجربه‌ی کاملا جدید و بعضا طاقت‌فرسا برای هر دوی ما بود. من خودم خیلی وقت‌ها در طول این مسیر کم آوردم و دلم می‌خواست قید وسایلی مانند کتابخانه و کمد بزرگ را بزنم. ذهن و بدنم گرایش داشت که به راحتی تن در دهد،‌ بارها به خودم گفتم چرا ما انقدر وسیله داریم، اصلا آدم باید سبک زندگی کند. الان که تمام آشپزخانه را جمع کرده‌ام فقط دو عدد بشقاب و پیش‌دستی و چهار عدد قاشق و چنگال و یک قابلمه‌ی کوچک و دو عدد استکان و دو تا لیوان داریم و با همین‌ها داریم زندگی می‌کنیم، چه لزومی دارد که آدم این همه وسیله داشته باشد. یعنی در این حد کم می‌آوردم و خودم و زندگی را زیر سوال می‌بردم.

خیلی وقت‌ها نا‌امید و خسته شدم، باید بگویم که احسان خیلی مصمم‌تر و قوی‌تر از من بود در این مسیر. اما هر بار که به چالشی در مورد وسایل برخورد کردیم راه‌حلش را پیدا کردیم و ادامه دادیم. هنوز قست‌های سخت کار باقی مانده اما مطمئنم که به خوبی انجام می‌شود.

این تجربه اعتماد به نفس هر دوی ما را بسیار بالاتر خواهد برد. در واقع ما در تمام این سال‌ها در منطقه‌ی امن بودیم و حالا این به معنی خروج از تمام مناطق امن ماست. خروج از خانه‌ی خودمان، خروج از شغل قبلی، از محل کار قبلی که در آن کارفرما بوده‌ای و همه چیز در اختیار خودت بوده است و بعد ورود به یک دنیای کاملا جدید. در واقع من و احسان کاملا صفر شده‌ایم. انگار که تازه اول مسیر زندگی باشیم.

امروز داشتم به احسان می‌گفتم که انگار که ما با تزریق اولیه همه چیز را شروع کرده‌ بودیم، مثل اینکه وام بگیری برای اینکه کسب و کار را شروع کنی به جای اینکه خودت از صفر شروع کنی و تکاملت را طی کنی. تمام بخش‌های زندگی به ما تزریق شده بود و حالا ما داریم همه چیز را از اول و از نقطه‌ی صفر شروع می‌کنیم. دقیقا به همین شکل است و قطعا چالش‌های بسیاری در این مسیر خواهد بود. به خصوص با توجه به سن و سالی که در آن هستیم. هیچ‌کس انتظار ندارد که در این سن صفر شود. اصولا تا به این سن رسیده باشی خیلی از مسیرها را طی کرده‌ای و تکلیفت در مورد خیلی چیزها روشن است اما ما تازه برگشته‌ایم اول خط.

شاید خیلی وقت‌ها ترسناک و بعضا نا‌امید‌کننده باشد،‌ اما من واقعا خوشحالم. من در تمام این سال‌ها (حتی خیلی قبل از اینکه در مسیر آگاهی قرار بگیرم) می‌دانستم که ما باید قدم در چنین مسیری بگذاریم. ما باید از وابستگی‌ها جدا شویم و مستقل باشیم. اما باید زمانش از راه می‌رسید. ما این برهه از زندگی را پر کردیم و حالا باید وارد موقعیتی کاملا جدید شویم.

ایمان دارم که این شروع تازه از هر نظر برای ما عالی خواهد بود. اصلا من متحیرم از زمانبندی و برنامه‌ریزی خداوند، واقعا هر چه در این باره بگویم کم گفته‌ام.

گربه هم از صبح اول وقت آمد پشت در و من هم با کمال میل اجازه دادم داخل شود. فکر می‌کنم حس کرده است که من سخت نمی‌گیرم و هم اینکه یک عالمه وسیله برای فضولی کردن هست به همین دلیل دوست دارد زود به زود بیاید بالا. یک بار دیگر هم شب آمد. شب که آمد پریده بود روی تشک کمدِ جاکفشی و برای خودش لم داده بود و در سیاهی وسایلی که آنجا بودند کاملا گم شده بود. گربه‌ها عاشق فضاهای تاریک و بسته هستند، این به آنها احساس امنیت می‌دهد.

رول نایلون ضربه‌گیر که حالا حجمش کم و سبک شده است وسط سالن است. دیروز احسان وقتی دید من از خستگی و کلافگی سرم را بین دستهایم گرفته‌ام دستش را داخل رول نایلون ضربه‌گیر برد و آن را مثل لوله‌ی تانک به سمت من گرفت و شلیک کرد. آنقدر وضعیت خنده‌داری بود که خستگی از یادم رفت در حدی که عکس و فیلم هم گرفتم. این بشر در بامزه بودن بسیار خلاق است. با اینکه در ظاهر آدمی خشن و جدی است اما همیشه می‌تواند مرا بخنداند، هوش اجتماعی بسیار بالایی دارد و این یکی از چیزهاییست که همیشه برای من جزء اولویت‌های اول انتخابم بوده است.

اینکه بقیه می‌گویند رابطه در طول زمان تکراری و یکنواخت و کسل‌کننده می‌شود را من اصلا درک نمی‌کنم، چون رابطه برای من هر روز جذاب‌تر شده است و می‌شود.

همین الان اسنپ فود آمد و شام ما را آورد. من این روزها به بدنم سخت نمی‌گیرم و گاهی شام می‌خورم. البته اگر چیزی به عنوان شام موجود باشد 😄

من رفتم شام خوردم و برگشتم و باید بگویم که در مرز ترکیدن هستم. هر دوی ما به شدت گرسنه بودیم و اصلا نمی‌فهمیدیم چطور داریم می‌خوریم. حتی بعد از شام چای هم خوردیم… کارهای نکرده. هر وقت کار فیزیکی سنگین انجام می‌دهم حال افرادی که شغلشان انجام دادن کارهای فیزیکی سنگین است را کاملا درک می‌کنم و می‌فهمم که چرا مرتب چای می‌خورند.

بروم بخوابم که فردا یک دنیا کار هست برای انجام دادن.

الهی شکرت…

ساعت چهار و چهل دقیقه چشم باز کردم. ساعت چهار و چهل و دو دقیقه اذان شد. اذان که تمام شد بلند شدم. کنج دنجم هنوز قابل استفاده است. می‌شود نشست و نوشت. بعد از نوشتن و قهوه، لباس عوض کردم، ته آرایش ملایمی هم کردم که در طول روز احساسم خوب باشد،‌ صبحانه خوردم و دست به کار شدم. کمد بزرگ را تمیز کردم و بعد به سراغ کتابخانه رفتم. کتابها را با دستمال تمیز می‌کردم و داخل کارتن‌ها می‌گذاشتم. چهار کارتن بزرگ و بسیار سنگین شد.

وسط‌ کار کردن به سراغ غذا هم می‌رفتم. از ساعت ۴ بعد از ظهر تا ساعت ۱۰ شب قطعات داخلی کمد بزرگ را دو نفری باز کردیم و یکی یکی پایین بردیم. دارم در مورد قطعات سنگین و بسیار بزرگ صحبت می‌کنم. یک چرخ خریده‌ایم مخصوص پایین و بالا بردن از پله‌ها. بعضی از قطعاتِ خیلی سنگین را با چرخ حمل کردیم، بقیه را هم با دست. در نهایت چهار بار دیگر هم پایین و بالا رفتیم و تمام کتابها را هم به پیلوت رساندیم تا خانه جا داشته باشد برای بقیه‌ی وسایل.

وقتی فکر می‌کنم باورم نمی‌شود که ما دو نفری این کار را کرده باشیم. البته که من و خواهرهایم بارها اسباب و اثاثیه‌ی بسیار سنگینی را بین طبقه‌ی بالا و پایین جابه‌جا کرده‌ایم. من و احسان هم خیلی زیاد این کار را انجام داده‌ایم. اما به هر حال سن‌مان خیلی بیشتر شده، هر دوی ما هم حسابی لاغر شده‌ایم، مدت زیادی هم هست که ورزش نکرده‌ایم. اصلا انتظار نداشتم که بتوانیم از پس این کار بربیاییم. وقتی آدم انگیزه داشته باشد هر کاری از او ساخته است.

قرار است این هفته با دو ماشین برویم و وسیله‌هایی که می‌شود را با خودمان ببریم.

چند روز است که از عصر اینترنت کاملا مختل می‌شود.

من امروز بابت موضوعی بی‌نهایت ناراحت شدم و باید اعتراف کنم که خیلی برایم سخت است که بتوانم ذهنم را کنترل کنم و به جوانب مختلف موضوع فکر نکنم. تنها چیزی که به خودم می‌گویم این است که تمام این اتفاقات باید بیفتند و هر اتفاقی که می‌افتد برای من و ما سبب خیر خواهد بود.

تمام تلاشم را می‌کنم که آرام و رها باشم و فکر و خیال باطل نکنم.

به خودم می‌گویم که آدم‌ها دارند قلک خودشان را پر یا خالی می‌کنند. آدم‌ها نتایج خودشان را برداشت می‌کنند. هر رفتاری که مطابق میل من نباشد باعث می‌شود که من مصمم‌تر شوم و به من نشان می‌دهد که سطح فرکانسی من با بعضی از آدم‌ها کاملا متفاوت است.

تلاش می‌کنم قضاوت نکنم و فکر نکنم که اگر من بودم چه رفتاری داشتم یا من در گذشته چه رفتارهایی داشته‌ام. باوجودیکه من در تمام موقعیت‌های زندگی برای تمام اطرافیانم همیشه با انرژی بالا حضور داشته‌ام و حداقل تلاش کرده‌ام که انرژی مثبتی را منتقل نمایم اما این را به خودم می‌گویم که من آن رفتارها را به این دلیل نداشتم که حالا از کسی متوقع باشم، بلکه به این دلیل داشتم که قلک خودم را پر کنم و هدایت شوم به مسیرهای بهتر و زندگی عالی‌تر.

قطع به یقین عملکرد گذشته‌ی من از طرف جهان بی‌پاسخ نمانده و نخواهد ماند. تمام این هدایت‌هایی که دریافت کرده‌ایم و مسیرهایی که به طور معجزه‌وار در آنها قرار گرفته‌ایم نشان‌دهنده‌ی پاسخ جهان به عملکرد ماست.

پس تلاش می‌کنم رها کنم و همه چیز را به خداوند بسپارم. ایمان دارم که او امور را به بهترین شکل مدیریت خواهد کرد. تنها وظیفه‌ی من این است که با حفظ ایمان به مسیرم ادامه دهم.

شب اولیا (اُلگا اهل روسیه است،‌ اولیا نام ایرانی اوست) با یک کاسه لوبیا که در سینیِ سفید گذاشته بود و خیلی با سلیقه در کنارش آبلیمو و روغن زیتون و فلفل سیاه دانه درشت و چند تکه نان سنگک و یک قاشق قرار داده بود آمد بالا. ببین خداوند چقدر روزی‌رسان است!! احسان هم خورد و گفت که طعمش عالی است.

اولین بار است که یکی از مبل‌های تکی درست روبروی تلویزیون قرار گرفته است. احسان روی آن مبل نشست و ما شب وسط این بازار شامی که در خانه به راه افتاده نشستیم و یک قسمت از یک سریال نسبتا کمدی را دیدیم. بعد از یک کار سنگین باید به خودت جایزه بدهی. اولین جایزه‌ی من به خودم دوش گرفتن بود و بعد هم هیچ کاری نکردن.

تخته وایت‌برد را پاک کرده‌ام. البته یک قسمت‌هایی پاک نشده‌اند باید فردا بیشتر تلاش کنم. کارهای فردا را روی تخته نوشته‌ام. همه‌ی کارها را به خدا می‌سپارم و از او می‌خواهم که در هر قدم ما را هدایت کرده و امور را برای ما ساده کند. (یَسّرلی امری)

الهی شکرت…

حالا که کمی از نوشتن جا مانده‌ام تصمیم گرفتم ماجراهای این چند روز را با هم بنویسم. در واقع فقط یک گزارش نویسی کنم خالی از هر گونه فکر و احساسی فقط برای اینکه بعدا یادم بماند این چند روز چه اتفاقاتی افتاده است.

سه‌شنبه روز شلوغ اما خوبی بود. صبح با مراسم کله‌پاچه خورانِ دسته جمعی شروع شد. حدودا ۲۵ نفر خانم بودیم که از قبل جایی را رزرو کرده بودیم. دور هم صبحانه خوردیم که بسیار لذتبخش بود. من بعد از صبحانه برای خرید کردن رفتم که تقریبا تا ساعت ۲ طول کشید. بعد از آن هم تمام مدت مشغول کار کردن بودم چون شب مهمان داشتیم. مهمانی هم به خوبی برگزار شد البته همه کمی خسته بودند از فشردگی کارها در این روزها اما به هر حال انجام شد. تا دیروقت با مسافر کوچک بازی می‌کردم.

او واقعا هدایت‌کننده‌ی خوبی است. کلن بچه‌ای دوست‌داشتنی است که حرف گوش می‌کند و اصلا دردسرساز و اذیت‌کن نیست.

تمام چهارشنبه را از صبح خیلی زود پای کامپیتر بودم و کارم تا عصر طول کشید. دیگر واقعا خسته و ناتوان بودم. دوش گرفتم و زود به رختخواب رفتم هرچند که چندان هم زود خوابم نبرد. کلن در به خواب رفتن مشکل دارم. آدمی نیستم که سریع و راحت بخوابم اما اوضاع خوابم با سالهای قبل اصلا قابل مقایسه نیست و از این بابت سپاسگزار خداوندم.

پنجشنبه ساعت ۷ صبح از قزوین حرکت کردیم و به موقع به فرودگاه رسیدیم. Check in را انجام دادیم و دوباره بیرون آمدیم و یک ساعتی کنار هم بودیم. مسافر کوچک تمام مدت به دایی‌اش چسبیده بود. با هم رفتند بستنی خوردند. قبل از ساعت ۱۱ از مسافرها خداحافظی کردیم و آنها را به خدای بزرگ سپردیم. وضعیت اینترنت هم اصلا مناسب نبود برای خبر دادن و خبر گرفتن.

خلاصه که دیگر کاری نمیشد کرد به جز سپردن به خدا و راهی شدن. بعد از فرودگاه مستقیم به کارگاه رفتیم. بابا و مامان هم آمدند کارگاه و سری به آنجا زدند و بعد رفتند. ما تا ساعت ۴ کار کردیم و بعد برگشتیم کرج. مهدی هم تنها بود و با ما آمد. ما به محض رسیدن رفتیم سراغ کاغذ دیواری و به طرز معجزه‌آسایی در آخرین دقایق از گشت و گذارمان در نمایندگی پالاز موکت به کاغذ دیواری مناسبی برخوردم کردیم و همانجا خریدیم و به خانه برگشتیم.

جمعه صبح به خانه‌ی خودمان رفتیم. ساناز هم آمد آنجا. من و ساناز در طی یک همکاری خوب روکش‌های داخل کابینت‌ها و کمد‌ها را انداختیم. اگر ساناز نبود کار خیلی بیشتر طول می‌کشید. احسان هم خیلی مفید کار کرد و چند کار اساسی از جمله کندن کاغذ‌ دیواری قبلی را انجام داد. ساعت ۵ کارمان تمام شد و برگشتیم. فکر می‌کنم ساعت ۶ بود که حرکت کردیم به سمت قزوین.

خیال من بعد از انجام دادن این کارها خیلی خیلی راحت شد. از فردا باید شروع کنم به جمع کردن وسیله‌ها.

الهی شکرت…

ساعت پنج و پنجاه و پنج دقیقه چشم باز کردم. فقط در دفترم نوشتم و قهوه خوردم و ساعت ۶:۳۰ پای کامپیوتر بودم. حتی صبحانه را احسان با یک سینی آورد پشت میز کار و من همانجا در حین کار کردن خوردم. گربه هم طبق معمول آمد پشت در و اصرار کرد که بیاید داخل. یک سری هم به من زد که به شدت مشغول کار کردن بودم و هیچ فرصتی برای توجه کردن به او نداشتم.

تا ساعت ۱ بدون توقف کار کردم. نهار را پایین خوردیم و من به سرعت دوباره برگشتم بالا و کار را ادامه دادم.

احسان ظرف‌های شسته شده را از ماشین خارج کرده و هر کدام را در جایی که فکر می‌کرده جای درستش است گذاشته. حالا هر کابینتی را که باز می‌کنم ظرفی آنجا هست که جایش آنجا نیست و من هر بار با دیدن این صحنه لبخند می‌زنم. چطور می‌شود که جابه‌جا گذاشتن ظرف‌ها می‌تواند لبخند روی لب آدم بیاود؟

این فکر که کسی هست که دلش می‌خواهد به تو کمک کند لبخند روی لب آدم می‌آورد. مجموع همین چیزهای بسیار ساده است که رابطه‌ای را عمیق می‌کند و عشق چیزی به جز همین تجربه‌های کوچک نیست.

هر چه از عمر یک رابطه می‌گذرد شکل آن رابطه تغییر می‌کند، در واقع رابطه در گذر زمان بالغ می‌‌شود درست همانطور که خود ما می‌شویم. در ابتدا رابطه یک کودک سرخوش و رها است، زندگی برایش چیزی نیست به جز لذت همین لحظه و لذت برایش خلاصه می‌شود در شور و هیجانِ دلدادگی؛ پیغام دادن و پیغام گرفتن، دیدن و بودن در کنار هم و خوش بودن با هم. در این دوران همه چیز هیجان‌انگیز است و هر چه کودک می‌خواهد مهیا می‌شود …

کم کم رابطه تبدیل به یک نوجوان می‌شود که دوران بلوغی پُر تنش را می‌گذارند؛ درگیری‌های عاطفی سر برمی‌آورند، سازش نکردن‌ها، دیدن نقاط ضعف و کمبودها، خواسته‌های متفاوت، افکار و باورهای متفاوت… دورانی که فقط تفاوت‌ها به چشم می‌آیند. تمام آن چیزهایی که یک زمانی باعث ایجاد این اتصال بوده‌اند حالا همان‌ها تبدیل می‌شوند به تفاوت‌هایی که قابل پذیرش نیستند و این احساس را ایجاد می‌کنند که ما به درد هم نمی‌خوریم.

پس از این مرحله (اگر از آن جان سالم به در ببری) رابطه وارد دوران جوانی می‌شود؛ زمانی که کم کم پذیرش را یاد می‌گیری و می‌فهمی که تفاوت‌ها اجتناب‌ناپذیرند چون ما انسان هستیم و هر کدام دنیای خودمان را داریم، می‌فهمی که تفاوت‌ها نه تنها چیز بدی نیستند بلکه دیدگاه جدیدی به تو می‌دهند و باعث رشد و پیشرفت تو می‌شوند. می‌فهمی که رابطه چیزی ایستا نیست که اگر باشد جذابیتش را از دست می‌دهد. در مرحله‌ی جوانی مهارت‌های تازه‌ای می‌آموزی که کمک می‌کنند رابطه از مرحله‌ی بودن در «سطح» خارج شده و وارد مرحله‌ی «عمیق شدن» شود.

در مرحله‌ی میانسالی رابطه چیزی کاملا متفاوت خواهد بود؛ ابراز احساسات آدم‌ها نسبت به هم کاملا تغییر خواهد کرد، دیگر کلام ابزاری برای نشان دادن احساسات نخواهد بود، در واقع دیگر کلام توان انجام چنین کاری را ندارد. حتی نوع رفتارها کاملا تغییر می‌کنند. رفتارهای به ظاهر ساده‌ی روزمره نشان‌دهنده‌ی عمق رابطه خواهند بود. صبور بودن، پذیرفتن، همراه شدن و ویژگی‌هایی از این دست تبدیل به بخش‌های لاینفکی از شخصیت آدم می‌شوند.

تجربه کرده‌ام که تا زمانی که ۵ سال از عمرت را زیر یک سقف با کسی نگذرانده باشی اصلا نمی‌توانی ادعا کنی که رابطه‌‌ای را تجربه کرده‌ای. مراقبت و نگهداری از یک رابطه برای مدت زمانی طولانی کاری بسیار پیچیده و گاها طاقت‌فرساست، اما اگر بتوانی رابطه را برای این مدت زنده نگهداری خواهی دید که عمق و معنایی کاملا متفاوت پیدا خواهد کرد.

بعد از کار دوش گرفتم، ساعت ۸ شیرقهوه خوردم و ساعت ۸:۳۰ شب شروع کردم به تمیز کردن خانه. خودم هم باورم نمی‌شود که توانسته باشم از پس این کار بربیایم. می‌خواستم خانواده را دعوت کنم تا در این روزهای آخر که مسافرها ایران هستند و البته ما در این خانه ساکن هستیم دور هم باشیم. می‌دانستم که تمام فردا را هم باید پای کامپیوتر باشم بنابراین هیچ فرصتی برای نظافت کردن نداشتم. گردگیری کردم، جارو زدم، دستشویی را هم شستم. ساعت ۱۱ روی مبل در حالیکه سردم بود و منتظر تماس سمانه بودم خوابم برده بود. ساعت ۱ شب متوجه شدم که سمانه زنگ نزده، نگرانش شدم و پیام دادم. بعد از آن بدخواب شدم و ساعت‌ها بیدار بودم تا خوابم ببرد.

به هر حال تمام این روزها بخشی از زندگی هستند. سپاسگزارم که سلامت هستم و توانمند برای انجام دادن تمام این کارها.

الهی شکرت…

امروز اول مهرماه است. یک فصل تمام شد و فصلی جدید آغاز شد. شروع‌های جدید همیشه مرا به وجد می‌آورند. امسال این شروع جدید همزمان خواهد شد با یک جابه‌جایی و شروع فصل جدیدی از زندگی ما.
چقدر من نیاز داشتم به خون تازه‌ای در رگ‌های زندگی و چقدر خوشحالم از این شروع تازه. فقط خدا می‌داند که سال آینده این موقع هر کسی کجاست و مشغول به چه کاریست و همین غیرمنتظره بودن جذابیت زندگی را هزار برابر می‌کند.

امروز هم رفتیم کارگاه. هنوز کلی کار مانده بود که باید انجام می‌شد.

من از قبل شرط کرده بودم که شرکت باید امروز به ما کباب بدهد وگرنه من کار نمی‌کنم. سر ظهر همه را جمع کردم و رفتیم کباب‌خوران. یک رستوران در نزدیکی کارگاه هست که همه‌ی کباب‌هایش خوشمزه‌اند. من کباب برگ بدون نان و برنج خوردم، بقیه هم چنجه و کوبیده و برگ خوردند.

این چند روزی که کارگاه بودم متوجه‌ی موضوعی شدم که دوست دارم درباره‌اش بنویسم. اول این توضیح را بدهم که در کارگاه وسیله‌ای داریم به اسم «سرنخ زن» که با آن نخ‌های اضافه را از روی لباس می‌گیرند یا انتهای نخ را با آن قطع می‌کنند یا حتی خیلی وقت‌ها برای شکافتن دوخت‌ها از آن استفاده می‌شود.

در واقع برای هر شخصی که به هر نحوی در یک کارگاه تولیدی پوشاک حضور دارد وسیله‌ای ضروری به حساب می‌آید. فرقی هم نمی‌کند که وظیفه‌ی آن شخص چه باشد به هر حال همیشه نیاز است که یک نخ بریده شود. بنابراین به هر شخص یکی داده می‌شود. اما چون وسیله‌ی کوچکی است قاعدتا به طرق مختلف گم می‌شود و مصرف آن زیاد است.

بچه‌ها تصمیم گرفتند که راهکاری برای مدیریت کردن این موضوع داشته باشند؛ بنابراین نام هر شخص را روی سرنخ خودش نوشتند و آن شخص را مسئول مراقبت و نگهداری از آن قرار دادند و اعلام کردند که هر کس سرنخ‌زن را گم کند جریمه‌ی نقدی می‌شود (۳۵ هزار تومان). این اعلام در همین چند روز اخیر اتفاق افتاد و من متوجه شدم که چند نفر از بچه‌ها می‌آمدند به احسان می‌گفتند که ما سرنخ زن نیاز نداریم، این را از ما بگیرید.

آنقدر این مساله برایم عجیب شده بود که خدا می‌داند. بعضی از افراد حاضر نبودند مسئولیت سرنخ‌زن را به عهده بگیرند از ترس اینکه مبادا نتوانند از آن مراقبت کنند و سرنخ زن گم شود و مجبور شوند مبلغی از حقوقشان را به عنوان جریمه‌ی این اهمال‌کاری از دست بدهند. در واقع آنها نمی‌خواستند ریسکِ قبولِ این مسئولیت را بپذیرند و با وجودیکه سرنخ زن وسیله‌ای ضروری برای همه‌ است و قطعا به آن نیاز خواهند داشت حاضر نیستند از منطقه‌ی امن خودشان خارج شوند. حتی حاضرند از موهبتِ داشتن وسیله‌ای سودمند محروم باشند اما ریسکِ از دست دادنش را نپذیرند.

حاضر نیستند به خودشان بگویند من به این وسیله نیاز دارم و کار من را بسیار راحت‌تر می‌کند، پس من تمام تلاشم را می‌کنم که از آن مراقبت و نگهداری کنم، اگر هم در نهایت گم شد مسئولیتش را می‌پذیرم و جریمه‌اش را پرداخت می‌کنم اما در عوض کارم خیلی راحت‌تر شده است.

بعضی از افراد ترجیح می‌دهند تا این اندازه در منطقه‌ی امن خودشان باقی بمانند و ریسکِ پذیرفتنِ هیچگونه مسئولیتی را قبول نکنند، مبادا که نتوانند از پس‌ آن بربیایند. درحالیکه می‌توانند به جای اینکه به گم شدن آن و تبعاتش فکر کنند به داشتن آن و موهبت‌هایش فکر کنند. فوقش هم این است که گم می‌شود، بهتر از این است که از این نعمت برخوردار نبوده باشی.

حالا همین را تعمیم بدهید به مسائل بزرگتر در زندگی؛ بسیاری از ما تا پایان عمرمان کارمند باقی می‌مانیم چون حاضر نیستیم مسئولیتِ داشتن یک کسب و کار را بپذیریم از ترس اینکه مبادا نتوانیم از پس آن بربیاییم. به جای اینکه به خودمان بگوییم من تمام تلاشم را می‌کنم که این کار را به بهترین شکل انجام دهم، اگر هم نشد مسئولیتش را می‌پذیرم و راه حلی برایش پیدا می‌کنم. چه بتوانم چه نتوانم پذیرفتن این مسئولیت برای من سرشار از موهبت خواهد بود، من خیلی چیزها یاد خواهم گرفت، نعمت و ثروت بسیار بیشتری به دست خواهم آورد، اعتماد به نفس پیدا خواهم کرد و از ههمه مهمتر جای افسوس و پشیمانی برایم باقی نخواهد ماند. خیلی از ما تا پایان عمرمان در منطقه‌ی امن باقی می‌مانیم چون حاضر نیستیم هیچگونه مسئولیتی بپذیریم و هیچگونه ریسکی را متقبل شویم.

خیلی برایم عجیب بود این موضوع، چون فکر نمی‌کردم که تا این سطح هم خودش را نشان دهد. اما همین چیزهای کوچک روحیات آدم‌ها را مشخص می‌کند. البته قرار هم نیست که همه بتوانند مسئولیت‌پذیر و ریسک‌پذیر باشند. بالاخره بعضی‌ها هم باید چنین روحیه‌ای داشته باشند تا تمام نقش‌ها در این جهان پر شود.

تا دیروقت کار کردیم و برگشتیم قزوین.

الهی شکرت….