وقتی یه چیزی واست آشنا باشه دیگه ازش نمی‌ترسی حتی اگر نفْس اون چیز واقعاً ترسناک باشه؛ مثلا تو هیچوقت از محله‌ای که توش به دنیا اومدی و بزرگ شدی نمی‌ترسی، هر چقدر هم که کوچه‌هاش شب ها تاریک و خلوت باشن یا آدم‌هاش خطرناک. چون تو با اون محله آشنایی و خودت رو جزئی از اون فضا می‌دونی، بنابراین دیگه احساس خطر نمی‌کنی.

به همين ترتيب تو از فكرهات، از باورهات، از عادت‌هات نمی‌ترسی چون باهاشون آشنايی. سالهاست كه درون تو و همراه توئن، هر چقدر هم كه خطرناک یا آسیب‌زننده باشن تو رو نمی‌ترسونن چون بخشی از تو هستن.

بايد از اون محله خارج بشی، بری جاهای امن و زيبا رو ببينی تا بفهمی جايی كه توش زندگی می‌كردی مناسب نبوده.

بايد از خودت خارج بشی و از بيرون به خودت نگاه كنی، بايد فكرها و عادت‌های خوب رو ببينی و نتايجشون رو حس كنی تا بفهمی كه فكرهای قبليت چقدر نامناسب بودن.

تا وقتی که از خودمون خارج نشیم و از بیرون به خودمون نگاه نکنیم نمی‌تونیم بفهمیم چقدر در مسیری که می‌خواستیم باشیم هستیم.

هر از گاهي خودمون رو از ديد ناظر بيرونی مرور كنيم و اجازه ندیم احساس امنیتی که بودن در یک فضای آشنا به ما میده ما رو از تجربه‌های شگفت‌انگیز زندگی محروم کنه.