در درون ِ هر آدم باشعوری یک آدم بی شعور نهفته است که اگر زیادی تحریک شود خودش را نشان خواهد داد. اما بر عکسش صادق نیست. یعنی در درون ِ هیچ آدم بی شعوری یک آدم باشعور نهفته نیست. پس هیچ گاه نباید انتظار ظهورش را داشت.

قبلاها فارسی رو با حروف انگلیسی می نوشتیم و بهش می گفتیم فینگلیش. جدیدا انگلیسی رو با حروف فارسی می نویسیم و هنوز هیچ اسمی واسش انتخاب نکردیم. فینگلیش خودش به اندازه ی کافی دردناک بود، اما ما به همون فینگلیش قناعت نکردیم و مرزهای خلاقیت رو درنوردیدیم تا اینکه تونستیم انگلیسی رو با حروف فارسی بنویسیم. این دیگه از عجایبه، فکر نمی کنم هیچ زبانی انقدر قابلیت داشته باشه.

اصلا حالا که همه ی زبانها رو میشه فارسی نوشت دیگه چه کاریه که دیکته ی کلمات رو به زبان های دیگه بلد باشیم!!‌ همه رو فارسی می نویسیم دیگه و البته که گور بابای مخاطب.

ولی در عین حال ما خیلی «کوولیم»، وقتی میخوایم بنویسیم «وات دِ فاک» قشنگ زیر «د» یه کسره می ذاریم که یه وقت مخاطب گمراه نشه، دیگه چی میخوان خاک بر سرا؟؟؟!!!!

پی نوشت: همونطور که معتقدیم فارسی رو باید فارسی نوشت، انگلیسی رو هم باید انگلیسی نوشت.

روح من هميشه بغل دستم ميخوابه، هر چي هم بهش ميگم روح جان پاشو برو چند تا كوچه اونورتر يه ادونچري چيزي، چرا همش چسبيدي به ما؟ به خرجش نميره كه نميره. با كوچكترين صدا و كوچكترين حركتي هم زرت برميگرده مياد تو بدنمون.

روحم يا تنبله يا ترسوئه يا خيلي وابستگي داره به من، اينجوري ميشه كه خواب من خيلي سبُكه و اصلا رويا نميبينم.

خيلي دوست داشتم روحم كمتر وابسته بود، هر وقت من ميخوابيدم پا ميشد مي رفت دنيارو مي گشت، مي رفت وسط شادترين جشن ها مي رقصيد. از اون مهموني هايي كه صدا به صدا نمي رسيد و روحم صداهاي دنياي منو نمي شنيد و با هر صدايي بر نمي گشت.

خبري نيست بابا جان اينجا كه هي نشستي ور ِ دل ما. برو عشق و حال كن جانم، بذار ما هم يه كم عميق تر بخوابيم آخه.  ? ?