تو را باید نگه دارند، هر تار مویت را، هر نفست را، حتی نگاهت را باید نگه دارند برای روز مبادا تا دل به دنبال ذره‌ای از تو هی منت حافظه را نکشد

کجا و چگونه من اینگونه آشفته شدم؟ چه گذشت بر من که نمی توانم دوباره بسازمش. کجای راه را اشتباه رفتم؟ چگونه بیابمش آن لحظه ی لعنتی را که مرا از من گرفت. من ِ من کجاست؟ خسته و دلگیرم از این همه آشفتگی، این همه تلاطم روح.

کجا گم کردم خویشتن ِ‌خویش را؟ آنچه را بودم و آنچه را ر‌ؤیای بودنش را داشتم. چرا هر چه می جویم کمتر می یابم و همچنان آشفته ترم از دیروز. چرا نگاهی، کلامی، سلامی، ‌حرکتی، فکری … مرا اینگونه متلاطم می کند،‌ روحم را می آزارد، آشفته ام می کند، ‌می ترساند مرا، آری می ترساند. ترس شاید بهترین توصیف حالم باشد.

عزیزم، ‌جانم، نمی توانی تصور کنی تا چه اندازه می ترسم از نبودنت، از نداشتنت. شاید تمام ترس هایم از جایی شروع شد که تو شدی تکیه گاهم، که رؤیاهایم را با تو ساختم، که تنهایم نگذاشتی.

نمی دانم چگونه توانستی به پشت دیوارهای روحم راه یابی، اما دوست دارم این حس غریب را. این که بدانی کسی هست که دوستت دارد شاید تنها روزنه ی امید باشد در این هیاهوی بی سرانجام.

هر گز نمی توانم با تو آنگونه باشم که با من بودی؛ همانقدر خوب،‌ همانقدر همراه، همان قدر یکدل. اما بدان که قدر می شناسم.

یادت هست شبی را که خواستم فرصت دهی تا احساسم شکل بگیرد؟ گفتم تو دوستم داشته باش اما مرا شتابزده مکن. تو قبول کردی و ماندی. اگر نمانده بودی اکنون دیگر یادت را هم از یاد برده بودم. بسیار صبوری کردی تا احساسم به کمال برسد. آنچه از احساس و به تبع آن از انسانیت در من شکل گرفت زاده ی محبت تو بود و من این را بسیار قدر می شناسم.

عزیزم مرا ببخش اگر دانسته یا ندانسته تو را رنجاندم. اگر نفهمیدم صبوری کردن تا چه اندازه دشوار است و اگر نکردم آنچه را که شایسته ی عشقت بود. ولی بدان که لحظه هایم در کنار تو معنا می گیرد و نفسم با بودن تو حیات دارد.