بعضی‌ها رقبای کوچکی برای خودشان انتخاب می‌کنند، کسانی که هم‌سطح خودشان هستند یا حتی پایین‌تر از خودشان و تلاش می‌کنند دستاوردهای اندکشان را به رخ آن‌ها بکشند. این آدم‌ها دنیای کوچکی دارند که هر روز هم کوچک‌تر می‌شود.
بعضی‌ها رقبای بزرگی برای خودشان انتخاب می‌کنند، کسانی که فاصله‌ی زیادی با آن‌ها دارند. این آدم‌ها برای رسیدن به رقبا حسابی لت‌و‌پار می‌شوند و یا ناچار می‌شوند در مورد دستاوردهایشان مبالغه کنند.
بعضی‌ها هم خودشان را به عنوان رقیبشان برمی‌گزینند و می‌کوشند از خودشان بهتر شوند. این افراد ظاهری فرهیخته دارند اما با خودشان و شخصیت‌شان درگیرند و در زمین مسابقه‌ای بی‌پایان در حال دویدن.
بعضی‌ها هم زندگی را مسابقه نمی‌دانند و با هیچ‌کس، نه خودشان و نه دیگران، رقابت نمی‌کنند. آن‌ها نمی‌کوشند و نمی‌دوند چون می‌دانند که اگر بکوشند یا بدوند از کنار همه چیز با عجله خواهند گذشت و در نهایت همان چیزی را که برایش می‌دویدند یعنی زندگی را از دست خواهند داد.
آرامش و رضایت از آن کدام گروه است؟
ترجیح می‌دهیم عضو کدام گروه باشیم؟
آیا می‌دانیم با چه کسانی در حال رقابتیم؟
آیا رقیب دانستن کسی نشان‌دهنده‌ی حسادت و خود‌کم‌بینی ما نیست؟
گروه آخر چه نتایجی خواهند داشت؟ گروه‌های دیگر چطور؟
الهی شکرت…
