خيلي وقت پیش یه گوشه ی بالکن یه لونه ی مصنوعی درست کردم به این امید که یه روزی یه پرنده ای اونو تبدیل به خونه ی خودش کنه. بالاخره بعد از یه انتظار طولانی این اتفاق افتاد و یه پرنده ساکن این لونه شد. همیشه حواسم بهش هست، سعی می کنم از چیزی نترسه. غذا هم اون نزدیکی ها می ذارم که مجبور نشه خیلی دور بشه. حالا هر وقت که میرم توی بالکن سرش رو میبره پایین که مثلاً من نفهمم یه چیزی اونجا هست. حتما هم خیلی احساس زرنگی می کنه؛ با خودش می گه یه جای خوب رو به راحتی به دست آوردم، غذا که در دسترسه، هیچ کس هم خبر نداره که من اینجا هستم و در نتیجه در امانم. نمی دونه که خودم جا رو براش مهیا کردم، منم كه حواسم بهش هست و مراقبش هستم. ماجرای ما با خدا هم دقیقاً همینطوره؛ خودش جارو برامون مهیا کرده، نعمت رو گذاشته دم دستمون و همیشه مراقبمونه ولی ما فکر می کنیم خیلی زرنگیم، فکر می کنیم تمام اینها رو خودمون بودیم که به دست آوردیم. زندگی ِ ما آدم ها از دید خدا مثلِ تماشاي بي وقفه ي یه سريال کمدیه كه ميليونها قسمت...

ادامه مطلب