خواب قشنگی دیدم؛ دفتری در مقابلم بود که تمام یادداشت‌های منتشرشده‌ام در آن بودند؛ هر برگ یک یادداشت. در واقع آن دفتر محل انتشار یادداشت‌ها بود و اگر کسی یادداشتی را می‌پسندید یا به اصطلاح لایک می‌کرد من آن «لایک» را به صورت فیزیکی و به شکل یک گل در میان برگه‌های دفتر دریافت می‌کردم. همین‌طور که دفتر را ورق می‌زدم میان یکی از برگه‌ها یک شاخه گل بسیار زیبا بود، گل را که برداشتم تبدیل شد به ده‌ها و شاید هم صدها گل ظریف و چشم‌نواز که دستم را پر کردند و همه جا پخش شدند، هر کدامشان به طرزی رویاگونه زیبا بودند، حتی در میان گل‌ها میوه هم بود. این صحنه مرا چنان به وجد آورده بود که ذوقم را در خواب کاملن به خاطر می‌آورم. می‌دانستم که گل را آدم عزیزی برایم فرستاده است و همین آن را دلخواه‌تر هم می‌کرد.

تجسد فضای مجازی بود در دنیای واقعی. کاش در واقعیت هم به ازای هر «لایک» یک شاخه گل می‌فرستادند برای آدم. البته فقط برای شرایط فعلی من ممکن بود.

ولی تصور کنید که چه غنجی می‌رفت دل آدمیزاد اگر چنین دفتری بود و میان هر برگش چنین گلی.

الهی شکرت…

این امید نیست که چیزها را تغییر می‌دهد، بلکه تغییر است که امید را می‌سازد.

اگر امید وجود دارد به این خاطر است که می‌دانیم چیزها تغییر می‌کنند. قایق برای همیشه در دریا ثابت نخواهد ماند؛ سرانجام بادی خواهد وزید و قایق را تکانی خواهد داد. این که می‌دانیم شرایط عوض خواهد شد امید را در ما زنده نگه می‌دارد و این یعنی امید زنده است به تغییر.

پس اگر امکان تغییر نباشد امیدی هم نخواهد بود. این را وقتی عمیقن می‌فهمی که کسی می‌رود؛ دیگر هیچ میزان از امیدواربودن نمی‌تواند نبودنش را تغییر دهد و آنجایی که دل‌خوش به تغییر نباشی امید جایگاهی نخواهد داشت.

گمان می‌کنم از زندگی خودم توقع بیشتری داشتم؛ تصور می‌کردم قرار است چیز خاصی باشد یا بشود. البته شادمانم که دانستم توقعم بی‌مورد بوده است، حالا آرامم اما بی‌امید، چون دل‌خوش به تغییر نیستم و بی‌ این دل‌خوشی، شکل و روی زندگی دگرگون می‌شود.

خدا می‌داند که هزارهزار بار قدردان‌تر از همیشه‌ام، دیگر آنقدری دیده‌ام که نتوانم از قدردان‌بودن فاصله بگیرم و خدا می‌داند که اگر به چیزی امیدوار باشم آن چیز ناامیدنشدن پروردگار است.

آبان دوست‌نداشتنی تمام شد و تو یک بار دیگر رفتی. از این به بعد هر سال آبان دوباره می‌روی و ما دوباره می‌فهمیم که نبودنت تغییر نخواهد کرد و دوباره ناامید خواهیم شد تا وقتی که نبودن ما هم دیگر قابل‌تغییر نباشد.

تا آن وقت، روز از پی روز زمزمه می‌کنیم:

«کدوم خزون خوش‌آواز تو رو صدا کرد ای عاشق
که پرکشیدی بی‌پروا به جست‌وجوی شقایق
کنار ما باش که محزون به انتظار بهاریم
کنار ما باش که با هم خورشیدُ بیرون بیاریم»

الهی شکرت…

یک روز در هفته با دوستان و همکاران عزیز جلسه‌ی حضوری داریم، باقی را دورکاری می‌کنیم. (آزادی رهاورد فناوری است و من همواره قدردان فناوری و آزادی‌ام.)

یکی از عزیزان از سفری طولانی بازگشته، دوستان گفتند به یمن آمدنش صبحانه را یک جای باصفایی بخوریم و بعد برویم برای جلسه. از من پرسیدند تو موافقی؟

صحنه‌ای از فیلمی را به خاطر آوردم که خیلی سال قبل دیده بودم؛ زن به شوهرش گفت: «با هم بریم حمام؟» مرد گفت: «عزیزم، اگر هر زمانی توی زندگی، من به هر دلیلی این پیشنهاد رو رد کردم تو بزن منو بکش.»

من هم اگر هر زمانی به هر دلیلی پیشنهاد صبحانه را رد کردم یکی مرا بکشد که لایق زندگی نیستم.

صبحانه وعده‌ی مورد علاقه‌‌ام است؛ هیچ‌ چیز به قدر یک صبحانه‌ی خوب دلم را نمی‌برد. به نهار و شام جهت رفع تکلیف تن می‌دهم، جذابیتی برایم ندارند؛ به نظرم نه بوی خوبی دارند و نه آنقدرها لذیذ‌ند.

اما فقط یک لحظه به صبحانه فکر کنید، تصور کنید که می‌تواند شامل چه چیزهایی باشد؛ قهوه، تخم‌مرغ به ده‌ها شکل مختلف، لوبیا، عدس، سوسیس، نان تست، سبزیجات تازه و چیز جذابی مثل آووکادو (به خدا دو تا آووکادوی دیگر خورده‌ام و همین حالا که می‌نویسم شش هسته‌ی آووکادو در شش فنجان گذاشته‌ام به این امید که ریشه دهند. حتی می‌توانم بگویم که دیگر در مورد طعمش صاحب‌نظر به حساب می‌آیم.) پنیر‌های دلربا، چیزکیک یا کیک‌های صبحانه،‌ خامه، کره بادام‌زمینی یا کره‌ی فندق و پسته، انواع آجیل، خرما. (در پرانتز بگویم که گاهی حتی خانواده‌ی کله‌پاچه هم می‌تواند شاملش باشد.)

انصافن چنین میزی را تصور کنید و حالا آن را با میز نهار یا شام مقایسه کنید، من که جز سالاد و زیتون چیز جذاب دیگری در آن‌ها سراغ ندارم، فقط همه جا بوی پیاز هست؛ آنقدر که نه فقط به تن‌ات می‌چسبد بلکه اشتهایت را هم به کل کور می‌کند.

اما حوالی میز صبحانه بوی قهوه هست و عطر یک کیک تازه از فر بیرون آمده.

باوجودیکه طوری صبحانه خورده بودم که تا حوالی هشت شب هیچ‌گونه احساس گرسنگی نداشتم اما می‌توانم هر روز همین برنامه را داشته باشم و هیچ جزء عمرم به حساب نیاید.

الهی شکرت…