در جاده میرفتيم، از يك سمت ماه بالا آمده بود و از سمت ديگر خورشيد در حال پایین رفتن بود. يک نيمهی آسمان تاريک بود و يک نيمهی ديگر روشن
ماه و خورشيد همزمان در آسمان بودند، گویی دو هَوو بودند كه بر سر آسمان میجنگيدند
در نهايت وقتی خورشيد غروب كرد ابرها هم روی ماه را پوشاندند. هيچ كدامشان صاحب آسمان نشدند
از لیست بلند بالای نقاط ضعفم، اگر بخوام شمارهی یک رو نام ببرم باید به «عقل کل» بودن اشاره کنم که بارها و بارها ازش ضربه خوردم اما هنوز هم خیلی وقتها مچ خودم رو در حالی میگیرم که در موضع عقل کل ایستادم و دارم در مورد همه چی خطابه میدم و نظریه صادر میکنم درحالیکه قد پشمک هم دربارهی موضوع مورد نظر نمیدونم.
چرا آدمیزاد نمیتونه آدم باشه؟
تازگیها به این نتیجه رسیدهام که تمام حرفهایم به شدت منطقی هستند
و همینطور تمام فکرهایم، تمام رفتارهایم، تمام تصمیماتم و تمام زندگیام.
احتمالا من منطقیترین ابله روی زمینم…
نشخوار کردنِ دوباره و دوبارهی همان فکرهای لعنتی
بالا آوردن و دوباره قورت دادنشان برای هزارمین بار
طعم تلخشان را در دهان حس کردن
و تلاش بیثمر برای پایان دادن به این تسلسلِ رنج
زندگی بر انسان حادث میشود، همانگونه که مرگ.
و به حد فاصل میان این دو حادثه، تنها «عشق» است که معنا میدهد.
کاج یک شبه خشک شد؛ درحالیکه ظاهرش هنوز سبز بود اما از درون خشک شد. حالا چهار سال است که دارد تلاش و تقلا میکند تا آن یک شب را فراموش کند.
جناب مولانا میفرماید:
گَر تو فرعونِ مَنی از مصرِ تَنْ بیرون کُنی
در درونْ حالی بِبینی موسي و هارونِ خویش
یعنی اگر منیّت و خودبزرگبینی رو از درونت خارج کنی، در دنیای درون تو صلح برقرار خواهد شد، به هماهنگی درونی میرسی، نیروهای درونت متحد خواهند شد و در یک کلمه حال خوب رو تجربه خواهی کرد.
من شخصا نمادِ تمامعیارِ «خودبزرگبینی» هستم….
از بچگی یک جور خودمهمپنداری بزرگی در من بوده و هنوز هم یکی از بزرگترین موانع درونی منه.
نشانههای واضحی هم داره؛ مثلا اینکه من تحمل خیلی از شوخیها رو نداشتم چون به طور ناخودآگاه فکر میکردم چرا کسی باید به خودش اجازه بده با آدم مهمی مثل من (🥴) شوخی کنه.
تحمل انتقاد رو که به هیچوجه نداشتم چون همیشه فکر کردم کارِ من کار درسته، راه من راه درسته، حرف من حرف درسته… پس هیچ انتقادی وارد نیست.
تحملِ به هم خوردن برنامههام رو نداشتم، تحمل اینکه چیزی باب میلم نباشه، تحمل اینکه نظرم پرسیده نشه، تحمل باختن یا موفق نشدن ….
و این لیست رو میتونم همینطوری ادامه بدم.
کلن منیت بسیار بزرگی همیشه در من بوده و هنوز هم علیرغم تلاشهایی که میکنم موفق نشدم چیز زیادی از بزرگیش کم کنم.
بنابراین من هیچوقت این صلح درونی که مولانا ازش صحبت میکنه رو تجربه نکردم.
این روزها خیلی میفهمم که چقدر این منیّتْ میتونه زندگی رو برای آدم سخت کنه، چقدر میتونه آدم رو دور نگه داره از موهبتهای زندگی، چقدر میتونه آشفتگیِ درونی ایجاد کنه.
خیلی میفهمم که هماهنگی درونی چه نعمت بزرگیه و چه آرامشی ایجاد میکنه. خیلی میفهمم که جدی گرفتن خودت و زندگی چطوری میتونه دمار از روزگارت دربیاره.
درک کردن اینکه ما یک نقطه هستیم در این جهان بیانتها که مطلقا مالک هیچ چیزی نیستیم، باید ما رو به این آگاهی برسونه که احساسِ خودبزرگبینیْ در واقع خندهدارترین حسیه که میتونیم داشته باشیم.
(اینها رو دارم به خودم میگم که در تمام عمرم توهم مهم بودن داشتم و این مانع درونی من رو از چه لذتهایی که محروم نکرده)
الهی، بدون تو نمیشود.
بدون تو هرگز نشده است و هرگز نخواهد شد.
بدون تو تاریک است، بدون تو دلگیر است، بدون تو ترسناک است.
بدون تو من نیستم که بخواهم ببینم میشود یا نه.
الهی، تو باش.
همانقدر نزدیک که گفتهای باش.
از آن فاصلهای که گفتهای حتی ذرهای دورتر نشو.
اگر میشود از آن هم نزدیکتر شو؛ «نزدیکتر از رگ گردن».
آموزش گامبهگام نورپردازی و عکاسی از محصولات با جنسهای مختلف و با استفاده از سوژههای نمونه
