آدم ها در جریانِ یک رابطه ی دو نفره به اندازه ی یک لشگر تلفات می دهند تا مهارتی کلیدی را بیاموزند. مهارتی به نام “پذیرش” که تنها راهِ حفظ کردن و لذت بردن از روابط است. اینکه آدم ها را دقیقا همانطور که هستند و با تمام تفاوت هایی که با ما دارند بپذیریم و تلاش نکنیم که غیر ممکنی به اسم ِ تغییر دادن افراد را ممکن کنیم، چون نتیجه اش فقط و فقط اتلاف انرژی و نارضایتی دائمی ست.
