چشم‌چرانی می‌کنم میان کتاب‌ها به دنبال کلمات خوب‌منظری که دلم بخواهد خلوتی با آنها داشته باشم و شبی را با آنها سر کنم.

کلماتی که هوسم را برانگیخته کنند و مرا وادارند که دست ببرم به قلم.

کلمات شهوت‌انگیزی که انگیزه‌‌های خفته‌ام را بیدار کنند.

کلماتی که عشق پیری را در درونم بجنبانند و کاری کنند که سر به رسوایی زند.

چیزهایی هم در نظرم می‌آیند:

• آغشتگی
• زایایی
• مردم‌افسای
• رازناک
• جنون‌آسا
• کوه‌وار
• خرده‌بینی
• فارغ‌بال
• حریصانه
• ابد و بعد
• جسارت‌انگیز
• ننگ‌خانه
• تنگ‌گوشه
• نازکانه
• کم‌دوام
• خیالبافانه
• آشوبگر
• پیش‌انگاشته
• دیدارگاه
• نیالوده

چیزهایی هم می‌نویسم:

«زمانْ چروک‌انداز است، همان اندازه که غم‌زداست.

طنازی نازکانه‌ی عشق بر وجود عظیم او همچون حباب کوچکی که هنوز نترکیده است منشوری شده بود از رنگ‌های نابی که جایی دیگر قابل رؤیت نبودند و این رنگ‌های دل او بود.

وقتی به تنگنای خیال رسیدم دستم را خالی یافتم.

در تنگ‌گوشه‌ی قلبم که حالا تنگ‌تر از همیشه است حسی کز کرده که نامش را نمی‌دانم اما بدجوری بر قلبم سنگینی می‌کند.

اغتشاش به پا شده است در شهر آشوبگرانِ بی‌شب که شب‌ها تا صبح شک می‌کنند به آمدن نور و صبح‌ها خوابشان می‌برد و نور را نمی‌بینند.»

انصافن اغلب کلمات‌مان هم «حُسن خداداد» دارند و آنها را «حاجت مشاطه» نیست، اما دل‌به‌نشاط باید باشی تا خلوت به مذاقت خوش بیاید، مرا که دل‌و‌دماغ نیست این هوای خلوتْ هوسی زودگذر است.

الهی شکرت…