توی یوگا یه اصطلاحی داریم به اسم “دارشا“، یعنی “بیننده ی بدون قضاوت“. ازت می‌خوان که نسبت به بَدَنت دارشا باشی، یعنی از اثر ِحرکات روی بدنت و همین طور از تمام حس‌هایی که داری “فقط” آگاه باشی بدون اینکه بخوای بدنت رو قضاوت کنی.
اگه بتونیم در تمام ِ زندگیمون دارشا باشیم حالمون خیلی خوب خواهد بود؛ اینکه ناظرِ اتفاقات زندگیمون و هر حسی که در هر لحظه داریم باشیم بدون اینکه بخوایم خودمون رو مورد قضاوت قرار بدیم.
یاد بگیریم که دائماً خودمون رو پشت میز محاکمه نَشونیم و به خاطر ِ هر اتفاقی خودمون رو روانه‌ی سلول انفرادی نکنیم. وکیل مدافع خودمون باشیم نه قاضی و دادستان خودمون.
هیچ کس به ما نزدیکتر از ما نیست؛ نه پدر و مادرمون، نه همسرمون، نه فرزندمون و نه هیچ کس دیگه. اگه ما نتونیم با خودمون مهربون باشیم هیچ کس دیگه‌ای هم نمیتونه.
امسال تمرکز کردم روی “دوست داشتن ِ خود” و از اونجاییکه کاملا با این مفهوم غریبه‌ام خیلی سخت دارم پیش می‌رم، اما تلاش می‌کنم که هر روز کمی بیشتر از قبل خودم رو دوست داشته باشم و امیدارم روزی برسه که این حس رو عمیقا تجربه کنم؛ اینکه نسبت به خودم یه «دارشای مهربون» باشم.