یه بار توو خیابون یه آقایی اومد جلو و اون سوال کلیشه ای رو پرسید که «خانم می تونیم با هم آشنا بشیم؟» گفتم ببخشید من متأهلم، گفت اتفاقا منم متأهلم 🤭
یه آن احساس کردم که به قول خارجی ها We have so much in common 😶
می خواستم بگم حالا که انقدر نقاط مشترک داریم بیا با هم دوست باشیم 😒 اما به جاش جواب دندان شکن تری دارم ولی تا مدت ها ذهنم درگیر این بود که چرا تن به روابطی می دیم که ما رو از تنها بودن هم تنهاتر می کنن و چرا دل و جرأت نداریم که به جای ِ دنبال مسکّن بودن بکشیم اون دندونی رو که درد می کنه؟! چرا حواسمون نیست که هرچی بیشتر مسکّن بگیریم دوزمون میره بالاتر؟! دیگه اون حد از مسکّنی که روز اول حالمون رو خوب می کرده اثر نمی کنه و هر روز باید دنبال مسکّن های قویتر باشیم.
روبرو بشیم با انتخاب های اشتباهمون و بپذیریم مسئولیت ها و سختی های جدایی رو اما حاضر نباشیم که عمر نازنینمون رو با دست و پا زدن وسط روابطِ صد من یه غاز به هدر بدیم به این امید که حالمون رو خوب کنن چون نمی تونن و تنها کاری که می کنن فقط بدتر کردن حالمونه. ارزش ما خیلی بیشتر از یه زندگیِ این مدلیه.